(จะสดใสเกินไปแล้วนะเจ้าคนนี้ 😭💖)

เธอละไว้อย่างนั้น ก่อนจะหัวเราะออกมากับทีท่าแบบนั้น

“ก็จูโซคุงทำอย่างกับจะไปตีเขาคืนแหนะ—อุหวาา?!“

แต่ก็รีบเกาะ(ล็อคคอ)เขาเอาไว้ซะแน่นเชียว มีเสียงตกใจปนมาด้วยนิดหน่อยตอนที่คุณขยับแบบนั้น

“แล้วทำไมต้องลงที่เราแทนด้วยล่ะ!? ถ้าตกขึ้นมาจะทำยังไงล่ะโธ่…เดินดี ๆ เลยนะ (ㆀ˘･з･˘)“

“อิซามุ…? เป็นชื่อที่เหมาะสมจริงเชียว…ส่วนเรา—เรียก‘ฮิรุ‘ ก็ได้“

“ไม่นาน ทั้งสองก็เดินผ่านป่าที่แสนใหญ่มาจนถึงหน้าปราสาทจนได้ เรียบง่ายไร้อุปสรรคอย่างกับโกหกแหนะ”

“องค์หญิง องค์หญิงอยู่นี่“

“เหล่าอัศวินทั้งหลายที่ตามหาอยู่ต่างกรูเข้ามา ทั้งพี่สาวที่เข้ามาปัดเนื้อปัดตัวให้ แน่นอนว่าเธอยกยออัศวินพร้อมน้องหมาตัวนั้นไปซะดิบดี…“

“ราชาถามถึงความต้องการของอัศวินหนุ่ม และเขาตอบว่า…?”

+

“เอ๊ะ ไม่เอาสิ ๆ จูโซคุงทำเสียงน่ากลัวแบบนั้น เดี๋ยวคนอื่นก็เข้าใจผิดว่าเธอโหดร้ายกันพอดี ปิดตาเธอซะเลย จะได้ช่วยเจ้าเด็กน้อยคนนั้นไว้ ~ ♪(๑ᴖ◡ᴖ๑)♪✨”

ริเอะยกมือขึ้นมาปิดตาเขาไว้ตอนที่ดูเหมือนจะมองซ้ายมองขวาหาเจ้าตัวการแบบนั้น

“ถึงตอนนี้เราจะสบายมาก แต่ถ้าไม่รีบเดินให้ครบอีกรอบ เดี๋ยวก็ตะคริวกันพอดี เธอน่ะ o(｀ω´ )o✨”

“หญิงสาวคนนั้นก็บอกทางตามที่เขาถาม ซึ่งปลายนิ้วที่ชี้ไป เป็นปราสาทสูงตระหง่านหลังหนึ่ง และเธอก็ไม่คิดว่าเขาจะรู้ถึงตัวตนที่ซ่อนภายใต้เสื้อคลุมสีขาวนั่น“

”ระหว่างที่เดินทางไปด้วยกัน เธอก็ถามเขา“

” ’ถ้าไม่รังเกียจ พอจะบอกนามของท่านให้เราทราบได้หรือเปล่า?’ ดูเหมือนเธอจะสนใจเรื่องของอัศวินคนนั้นมาก และอีกไม่นานก็คงถึงปลายทางซะแล้วสิ“

+

” ‘ใช่‘ “

“คงเป็นคำตอบแรกที่หญิงสาวนึกออก แต่ไม่ทันไรเจ้าหมีก็พุ่งใส่ทั้งสองซะแล้ว ถึงได้มีเสียงตามมาทีหลังว่า”

“ ‘ช่วยปกป้องเราด้วยค่ะ เรายังตายตอนนี้ไม่ได้‘ แล้วหลังจากนั้นจะชดเชยให้อย่างงาม…เธอว่าแบบนั้น และเอาแต่หลับตาปี๋“

”ดูเหมือนจะไม่เคยออกมาแถวนี้จริง ๆ นั่นแหละ“

ขยับเปลี่ยนท่านิดหน่อย ดันเป็นจังหวะเดียวกันกับที่รุ่นน้องคนหนึ่งวิ่งมาชน(เบาๆ)พอดี คงไม่ล้มใช่ไหมนะ!?

"คงเพราะเชื่อในตัวคนแปลกหน้าคนนั้นมากแน่ ๆ ถึงได้ติดหนึบอยู่ที่หลังเขาแบบนั้น แต่เธอมองนัยย์ตาของเจ้าหมีก็เกิดสงสารขึ้นมาด้วย"

"จะฆ่ามันเหรอคะ"

"เธอถามเขาไปแบบนั้น ถึงเจ้าตัวเองจะกลัวด้วยก็เถอะ"

เงียบเพื่อให้เขาต่อเรื่อง(?)อะไรสักอย่างนี่ ระหว่างนั้นคงหันมองรอบ ๆ ด้วยล่ะ เหมือนทุกคนจะตั้งใจทำภารกิจกันน่าดูเลยน้า

เธอทำท่าคิดอยู่นิดหน่อย คงเพราะจบกิจกรรมนี้ไป คงหาโอกาสคุยได้ยากแล้ว

"พอคิดว่าต้องแยกกันแล้วก็เกิดเสียดายขึ้นมาเลย"

"ถ้าไม่รังเกียจล่ะก็...ต่ออีกหน่อยคงไม่น่าเสียหายเนอะ"

ยิ้มแป้นออกมาเชียวแม้เขาจะไม่เห็น และหากเราได้เดินกันต่อ เธอก็ได้เอ่ยเรื่องราวที่เป็นตุเป็นตะออกมาเหมือนเดิม

"เพราะหมีตรงหน้าดึงความสนใจไป เรื่องอัศวินถึงได้ถูกเก็บเอาไว้ก่อนที่จะพูดอะไรขึ้นมา"

+

“น่ารักจัง”

“เป็นคำแรกที่หญิงสาวพูดกับคนแปลกหน้า แม้จะกลัวทั้งสองในตอนแรก แต่เพราะคุณหมาตัวนั้นดูใจดี(รึเปล่านะ?) สุดท้าย เธอก็ยอมให้คุณเข้ามาใกล้ขึ้น”

”‘มาทำอะไรที่นี่เหรอคะ‘ เธอว่าแบบนั้น”

“ ‘เรากำลังหลงทางอยู่ ไม่รู้เลยว่าต้องไปทางไหนต่อ’ ”

กลายเป็นต่อเทิร์นกันซะแล้ว แต่รู้สึกว่าแบบนี้ก็เหมือนเป็นการละลายความสัมพันธ์ที่ดีเหมือนกัน

“เมื่อยรึเปล่า”

ไม่วายแอบถามไปด้วยเบา ๆ

“วันนึงที่ต้องออกไปผจญภัย เธอหลงเข้าไปในป่า และได้พบกับคนแปลกหน้าคนหนึ่ง เขาคนนั้นมีผมสีเดียวกับจูโซคุงเลย ~“

ดูก็รู้ว่าเปรียบเปรยถึงอะไร

”อืม— อยากลองต่อเนื้อเรื่องกันไหม?“

เริ่มโยนแล้ว!?
ดูเหมือนจะไม่ใช่เรื่องสั้นแล้วรึเปล่านะ…

เธอเกาะหลังเขา ดูเหมือนจะยังเกร็ง ๆ อยู่นิดหน่อยด้วย แต่ก็ชะโงกมองคนที่อุ้มไว้เป็นครั้งคราว

“เรื่องเล่าเหรอ…อืม—ได้สิ!”

แน่นอนว่าคิดหนักเชียว จู่ ๆ ก็ต้องเล่าอะไรสักอย่างออกไปแบบนี้

“กาลครั้งหนึ่ง ไม่นานมานี้ มีเด็กสาวคนหนึ่ง เธอมีผมสีบลอนด์ยาว เรียกว่าอะไรดีนะ ~ อืม…อะฮิรุจังแล้วกัน“

”เธอเป็นคนร่าเริงมาก ใช้ชีวิตเต็มที่แบบสุด ๆ อยู่ในปราสาทคนเดียวด้วยล่ะ—“

+

“อย่าแซวกันสิ โธ่—”

มุ่ยหน้าออกมาตอนที่ได้ยินเสียงหัวเราะแบบนั้น รับรู้แล้วว่าพยายามไร้ผลแบบนั้น สุดท้ายถึงได้ผละออกมา

ถึงจะขี้เล่น แต่เอาเข้าจริงกลับเขินซะงั้น…และเธอสังเกตเห็นนะ ที่ขาข้างนั้นของคุณ แต่ไม่ได้พูดออกไป

“อะแฮ่ม—งั้น..จะไปละนะ”

แล้วก็ยึกยักอยู่พักใหญ่ นาน ๆ ทีถึงจะเห็นเธอเป็นแบบนี้

”โธ่ ถ้าหนักล่ะก็ ห้ามพูดออกมานะ”

แล้วก็ย่อตัวทิ้งน้ำหนักใส่คุณไปครึ่งตัว(?)ซะเลย

“ไม่ถึงสามนาทีเลยต่างหาก แต่เราชอบนะ ( ´∀｀)✨”

ตามน้ำซะด้วย แน่นอนว่าเจ้าตัวถูกใจ หัวเราะคิกคักใหญ่เลย

“เธอดูถูกเราสองรอบแล้วนะ 😤✨”

เหมือนรอบนี้จะยอมไม่ได้ ถูกท้าทายแบบนี้ก็ต้องโชว์สักหน่อย! แน่นอนว่าขออนุญาตเรียบร้อย ก่อนจะกอดเอวเขาไว้แน่น สีหน้าดูตั้งใจอุ้มแบบสุด ๆ

ฮึ้บ—

หัวเธอสูงเท่าไหล่เขา เป็นไปไม่ได้อยู่แล้วที่จะยกขึ้น

อยู่ที่คุณแล้วล่ะว่ามันพอจะขยับบ้างรึเปล่านะ?

“!”

“อ๊ะ—โทษทีนะ แบบว่าชอบลูบหัวมากๆเลยก็เลยเพลินมือไปหน่อย“

”ก็มันนุ่มนี่นา…(๑ᴖ◡ᴖ๑)✨“ เจ้าตัวยิ้มแหะ ๆ ออกมา

หลุดจากมิติดูดเวลาเรียบร้อย ยังไม่พ้นการบ่นอุบอิบเสียงเบาอีกด้วย

“งั้น—ก็เสร็จแล้วจ๊ะ ~ ง่ายพึลึกแฮะ”

“แต่ว่าของเธอ…”

ยังไงดีนะ << กังวลแต่เรื่องน้ำหนัก

“จะไม่ให้เราอุ้มจริง ๆ เหรอ”

ติดตลกไปอีกแล้ว ถึงอย่างนั้นก็เตรียมตัวหากคุณจะอุ้ม(ยังไง?!) ให้พร้อมแล้วล่ะ!

เธออมยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อผลที่ได้ตอนนี้คือเขาแพ้ เอาจริง ๆ ก็เป็นการเอ็นดูมากกว่า

เจ้าเด็กน้อยกำลังเก้อเขินรึเปล่านะ

“เป็นโอกาสละลายกำแพงของพวกเราน่า”

“ขออนุญาตนะคะ”

และดูเหมือนส่วนสูงที่ต่างกันนักหนาจะใกล้เข้ามาอีกนิด สีผมที่โดดเด่นของคุณกำลังถูกเธอแตะลงและลูบเบา ๆ

“….”

‘นุ่มจัง’

เหมือนจะเพลินไปหน่อย ยังไม่รู้ว่าตัวเองใช้เวลาตรงนี้นานเกินไปแล้ว?!

“ดูถูกกันเกินไปแล้วนะเจ้าเด็กน้อย ฮึ่ม—“

ไม่ได้ปฏิเสธไปเท่าไหร่…ก็เพราะที่เขาพูดมันก็เถียงไม่ได้จริง ๆ นั่นแหละ

ริเอะมองมือนั่น มองหน้าเขาที่ตอนนี้กำลังมั่นใจแบบสุด ๆ อดไม่ได้จริง ๆ ที่จะหลุดยิ้มออกมากับคำพูดนั้นเลยแฮะ

“เธอดูน่ารักดีนะ เวลาที่ทำหน้าแบบนั้นน่ะ” หยอกล้อไปตามนิสัย

และในตอนนั้น ฉันเลือกที่จะทำมือเป็นรูป ‘กระดาษ‘ ออกไป โดยที่ไม่รู้เลยว่าจะแพ้หรือเปล่า

“ใจร้ายชะมัดเลยนะจูโซคุง~ เติบโตมาอย่างแข็งแรงเลยสิน้า (*´◒`*)”

ถือโอกาสเรียกชื่อเขาซะเลย

เธอเองก็คลี่กระดาษนั้น ก่อนจะยื่นให้เขาดูด้วย

“อุหวา ~ คำสั่งน่ารักชะมัด ชักจะตื่นเต้นแล้วสิ ว่าใครจะได้ลูบหัวใคร (๑>◡<๑)✨”

แต่ว่านะ…

“คำสั่งของเธอโหดร้ายจังเลย ~ ถ้าให้อุ้มตัวพี่สาวล่ะก็—ขืนหนักขึ้นมาต้องน่าอายมากแน่ ๆ”

“ให้ฉันอุ้มเธอแทนดีไหม“

พูดอะไรที่เป็นไปไม่ได้อีกต่างหาก

“เราชื่อริเอะ นากาฮาระ ริเอะ อยู่ปีสามค่ะ”

“ยินดีที่ได้ร่วมทีมนะโควไฮคุง ตื่นเต้นจังเลยน้า”

ใบหน้าแทบจะเปื้อนรอยยิ้มตลอดอยู่ตลอดเวลาเอ่ยขึ้น น้ำเสียงขี้หยอกเป็นไปอย่างธรรมชาติ

“เหมือนว่าเราจะต้องไปรับภารกิจด้วยกันใช่ไหมนะ?”

“ตรงนั้นน่ะ”

ชี้ไปยังสตาฟคุงที่คอยยื่นกระดาษใบเล็ก ๆ นั่นมาให้กับคนเป็นคู่ ๆ แถวนั้น