"ฮึก— ท ที่บอกว่าอย่ากลัวน่ะ"
"นั่นมันน่ากลัวกว่าเดิมนะครับ!"

พอได้ยินเสียงที่ไม่คุ้นเคยเรนโกคุก็กลัวจนไม่กล้ามองไปยังเงานั้นอีกจึงไม่ได้รู้ว่ามีคนรู้จักอยู่ตรงนั้น

แถมยังหายเข้าไปหยิบโมริชิโอะมาวางนอกร้านแล้วปิดประตูดังฉึบ—!

มาเสียงพึมพำไม่เป็นภาษาลอดออกมาเบา ๆ คาดว่านั่นเป็นเสียงสวดมนต์ปนกับเสียงร้องคร่ำครวญ..

เรนคุงระบายยิ้มกว้างพร้อมตบมือเบา ๆ เป็นการเชยชม

"อื้ม องจังเก่งมาก ผมสาธิตให้ดูรอบเดียวก็ทำได้แล้ว"
"เท่านี้งานก็ลดลงเยอะเลย ขอบใจนะ ผมขอฝากเด็กที่เหลือด้วยนะครับ"

เขาหันไปตัดแต่งดอกมอนิ่งกลอรี่บนระแนงไม้หน้าร้าน จากนั้นก็หันป้ายร้าน

[OPEN]

"อ๊ะ! จริงสิ รอแปปนึงนะองจัง" เขาคล้ายกับคิดอะไรบางอย่างออกจึงบอกเพื่อนไว้ก่อนจะเข้าไปในร้านเพื่อหยิบอะไรบางอย่างออกมา

"ผมได้ใช้ดอกไลแลคกับลาเวนเดอร์ที่มีกลิ่นหอมช่วยให้คุณคลายกังวล แล้วเสริมกับดอกฟาแลนสีขาวนี้ที่ดูเข้ากันดีกับคุณน่ะครับ"

เด็กหนุ่มยื่นช่อดอกไม้สีขาวอมม่วงช่อเล็กที่เข้ากันดีให้กับคุณอย่างระมัดระวังด้วยท่าทีเคอะเขิน

"ถ ถูกใจคุณไหมครับ"

"งั้นคุณมารอตรงนี้สักครู่นะครับ" เขาเชิญให้อีกฝ่ายเข้ามาที่หน้าเคาน์เตอร์ร้านเพื่อจะได้จัดช่อดอกไม้ให้อีกฝ่ายถนัด

"ผ ผมให้แล้ว ก เกิดอายขึ้นมา.."
"จนไม่กล้ามองหน้าเพื่อน ๆ เลยน่ะครับ เลยไม่รู้ว่าดีใจรึเปล่า..." เรนโกคุก้มหน้างุดพูดคุยด้วยเสียงแผ่วเบา ตัดกับมือที่จัดเตรียมช่อดอกไม้งามอย่างกระฉับกระเฉง

(+)

bsky.app/profile/reng...

แรกเลยเรนโกคุกำลังจะบอกปฏิเสธ แต่พอเห็นใบหน้าที่มีแต่ความมุ่งมั่นแล้วทำเอาเขาต้องปิดปากสนิท

"อ อื้ม.. ไม่ได้ยกของหนักอะไรหรอก"
"องจังช่วยตรงนี้ได้ไหม" ว่าพร้อมชี้ไปยังชั้นวางกระถางที่เขาได้จัดเรียงเอาไว้แล้ว

"ช่วยพรมน้ำลงบนเด็กพวกนี้เบา ๆ ให้ดูมีชีวิชีวาหน่อยนะ" เขายิ้มบาง ๆ พร้อมกับสาธิตโดยใช้ฟ้อกกี้ฉีดเบา ๆ ลงบนใบของมัน

"ไม่ยากใช่ไหม?" เขายื่นฟ้อกกี้ในมือให้เธอ

เรนส่ายหน้าเบา ๆ "ไม่รบกวนเลย"

เขาปล่อยมือจากคนตรงหน้าก่อนจะขยับไม่ให้พวกดอกไม้ที่ยังไม่เข้าที่เข้าทางเพื่อไม่ให้รบกวนเธอ

"กำลังเตรียมร้านอยู่พอดีเลยยังไม่มีลูกค้าน่ะ" เขาปัดมือเบา ๆ ก่อนจะหันไปถามไถ่

"องจังกำลังไปไหนเหรอ?"

เรนโกคุกำลังทำงานพร้อมกับฮัมเพลงอย่างเพลิน ๆ จนพบกับกระถางต้นไม้ต้นหนึ่งที่มีเพียงใบหน้าของเด็กสาวโผล่ขึ้นมา

"เหวอ—!" เขาตื่นตกใจที่จู่ ๆ คนรู้จักก็โพล่ออกมาทักทายจากหลังต้นไม้จนก้าวถอยไปชิดกับประตูร้าน

พอเห็นว่าเป็นคนรู้จักก็ค่อย ๆ เดินเข้ามาหาพร้อมยื่นมือเพื่อหาผู้มาเยือนยึดเอาไว้ให้ลุกขึ้น

"อ องจัง?"
"ไปทำอะไรอยู่ตรงนั้นน่ะ ..เดี๋ยวก็เปื้อนดินหรอกนะ"

"อ อื้ม! ใช่ครับ!" เขาเปลี่ยนสีหน้าจากที่คล้ายกับประหม่าก็กลายมาเป็นความตื่นเต้น

เขาประทับใจที่คุณลูกค้าตรงหน้ารู้ความหมายของดอกไม้จนอดที่จะสนทนาต่อไม่ได้

"พอดีวันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกผมกับคุณแม่ก็เลยเตรียมไว้เยอะเลย เผื่อจะได้ไปแจกเพื่อนที่โรงเรียนน่ะครับ"

"เห็นว่าคุณชอบ..สนใจดอกไม้ในร้านผมไหมครับ?" ผายมือไปยังหน้าร้านที่มีดอกไม้นานาพันธุ์เรียงรายด้านข้างตน

"ป ปลอดภัยดีครับ!" เขาพยักหน้ารัว ๆ ให้กับผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิต(?)เจ้าดอกไม้ในกระถาง

"พนักงาน.. จะว่าอย่างนั้นก็ได้ครับ"
"ผมมาช่วยงานคุณแม่น่ะ" เรนโกคุเกาหลังคอพร้อมกับยิ้มเขินอย่างประหม่า

"อา..คุณลูกค้า"
"เพื่อเป็นการขอโทษที่เสียมารยาท.. ผมให้เด็กสองคนนี้เป็นการขอโทษได้ไหมครับ?"

เขารีบยื่นช่อดอกทิวลิปสีขาวกับเหลืองช่อเล็ก ๆ ที่จัดเตรียมไว้ก่อนหน้าให้ผู้ที่มาเยือนร้านดอกไม้