ในที่สุดพวกเขาทั้งสองคนก็มาถึงและก้าวเข้าสู่สถาบันด้วยกันหลังจากไม่ได้เห็นมานานในช่วงที่หยุดไป บรรยากาศอันน่าคิดถึงและความรู้สึกปลอดภัยทำให้เขารู้สึกว่าเป็นที่ของเขา

อยากจะให้ถึงวันเปิดเทอมเร็วๆแล้วสิ อย่างน้อยๆก็มีหลายกิจกรรมให้ทำไปจนถึงหลังเลิกเรียน..

ในเวลานี้ถึงเวลาไปช่วยเพื่อนๆทำความสะอาดกันแล้วล่ะ

- จบรูท

เขาที่ได้ยินเวลานัดหมายแน่นอนว่าความยินดีปรากฎเป็นรอยยิ้มดีใจออกมาอย่างห้ามไม่อยู่จึงพยักหน้ารับอย่างไม่ต้องคิด

" ดีเลยครับ งั้น..ถือว่านัดกันแล้วนะ "

พอถึงปลายทางเขาก็พากันลงจากรถไฟแล้วไปรอต่อรถเพื่อไปยังโรงเรียนด้วยกัน จากระยะทางแล้วก็ไม่ได้นานมากอะไร

" ไปกันครับ ชิเอะซัง "

+

( ขอบคุณค่าเซนเซ เด็กๆห้องซีสองคนมาด๊อกแด๊กๆด้วยกัน 🥺✨ )

( ขอบคุณค่ะ 😭 มาเต้นๆด้วยกันมั้ยคะ )

เขาพอจะเข้าใจความรู้สึกส่วนนึงที่ห่างไกลกับคนในครอบครัว และยิ่งอยู่ที่นี่นานความคิดถึงคงจะเพิ่มพูนมากไปอีก

" สักวันที่ว่า.. มันไม่แน่นอนนี่ครับ "

สายตาของเขาที่มองไปยังอีกฝ่ายขณะที่ทอดมองไปข้างนอก จากนั้นขยับปลายเท้าชนกันเพียงเล็กน้อยเพื่อสะกิดคนตรงหน้า

" เพราะงั้นเราต้องนัดวันกันแล้วล่ะครับ "

เขาหยีตายิ้มให้อีกฝ่าย ถึงพวกเขาจะมีเวลาด้วยกันอีกมากแต่เขาก็ไม่อยากพลาดเช่นกัน

เขาที่ได้ยินแบบนั้นก็ลูบท้ายทอยตัวเองไปมาช้าๆแก้เขินกับคำพูดที่ส่งตอบกลับมาอย่างซื่อตรงไม่แพ้กัน

" ครับ งั้นก็ต่อจากนี้ด้วยนะครับ "

เร็นเกาแก้มตัวเองหน่อยๆรู้สึกแปลกๆกับรูปประโยคแต่เขาก็รู้สึกดีที่ได้บอกกับอีกฝ่ายไป

ใช้เวลาคงจะไม่มากเดี๋ยวก็คงจะไปกันต่อ ระหว่างนั้นสายตาที่มองออกไปชมบรรยากาศก็นึกถึงช่วงเวลาที่ผ่านมา

" ช่วงปิดเทอมชิเอะซังไปไหนบ้างไหมครับ? "

( ขอบคุณค่ะไอมะคุง🥺 เชิญเข้าร้านมากินน้ำกินขนมนะคะ บันนี่ร้านนี้บริการดีมาก )

เขาเคลื่อนตัวไปนั่งจุดที่อีกฝ่ายต้องการก่อนที่จะตอบด้วยซ้ำ เร็นไม่ลืมที่จะดึงๆมือให้มานั่งกับเขาที่ฝั่งตรงข้าม

" ตรงนี้ดีเลยครับ "

ดวงตาของเขาเป็นประกายเล็กๆถึงแม้เขาจะไม่ได้เข้าสังคมเก่งนักแต่ก็ตื่นเต้นที่จะได้ไปเจอคนจำนวนมากที่โรงเรียนในวันทำความสะอาดแบบนี้ พอคิดแบบนั้นเขาเลิกสนใจหน้าต่างหันไปทางอีกฝ่ายควับ

" ไม่ทันไรพวกเราก็ปีสามกันแล้วนะครับ ปีนี้ผมขอฝากตัวด้วยนะครับ "

เขาส่งดอกไม้ให้ชิเอะได้ถือเพื่อเชยชมมันใกล้ๆก่อนจะส่งยิ้มให้บางๆ สายตากลับไปมองตามรางเห็นว่ารถไฟมาตรงตามเวลาเก้าโมงพอดี

" น่าจะทำความสะอาดไม่นานนะครับ เอาเสียบฝากไว้กับแจกันแล้วค่อยเอาไปตอนขากลับดีไหมครับ? "

เร็นค่อยๆลุกขึ้นมาพร้อมกับจัดกระเป๋าบนบ่าตัวเองแล้วคลี่ยิ้มให้อีกฝ่าย ดวงตาหยียิ้มอย่างเป็นมิตร

" ไปกันครับชิเอะซัง ✨ "

เหมือนจะโดนครอบอาณาเขตโดยไม่รู้ตัวขณะที่กำลังพูดคุยนั้นเขาก็นึกถึงปริมาณมื้อเช้าอีกคนแล้วมันไม่อิ่มสำหรับเขาแน่ๆ

" เดี๋ยวก็ไปใช้แรงแล้วจะไม่หิวเอาทีหลังเหรอครับ? "

เขาแตะริมฝีปากตนเองหัวเราะเบาๆก่อนจะพยักหน้าเป็นคำตอบเรื่องดอกไม้ก่อนจะยื่นไปใกล้ๆ

" ครับ ผมว่ามันคงจะสวยน่าดู แถมเพื่อนๆบางคนน่าจะเอาเป็นของว่างได้ด้วย "

" รับไปสักดอกสิครับ "

เขาไม่ปฏิเสธเมื่อได้รับคำชวนในเมื่อเขากับอีกฝ่ายเองก็สนิทกันพอสมควร เร็นขยับตัวนั่งลงถึงจะรู้สึกถึงหางอีกฝ่ายแต่ก็ไม่ติดขัดอะไร

" ดีใจจังครับที่ได้พบคุณก่อน "

เมื่อถามไถ่เขาก็วางของไว้บนตักตัวเองเพื่อที่จะได้ไม่กินพื้นที่จนเกินไป ในบริเวณแดดส่องกำลังอบอุ่นเลยทีเดียว

" มาเร็วแบบนี้ทานมื้อเช้ามาแล้วใช่ไหมครับ? "

( ก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้หรอกครับ 🫢 )

( ชิเอะซังมาแย่งผมได้ไงครับ 😣 )

( ต่อให้ไม่มีก็จับครับ 😊 )

( เช็คครับว่ามีเกล็ดไหม 😌 )

( ผมหลบตา 🫣 )