เรย์ยิ้มอย่างพอใจที่เธอสนุกกับเครื่องดื่มที่เขาทำ
“งั้นก็คงหมายความว่ามัน…นุ่มลื่นกว่าที่ผมคิดไว้สินะครับ”

เขามองเธอด้วยสายตาผ่อนคลายพอๆ กับรอยยิ้มของเขา

“แต่ถ้าแก้วเดียวทำให้คุณคิดถึงปลากระเบนกำลังว่ายน้ำได้ งั้นผมเเปลว่าคุณผ่อนคลายจริงๆสินะครับ”

เรย์ฟังคำชมแรกของเธอด้วยสีหน้าพอใจอยู่แล้ว แต่พอได้ยินประโยคถัดมา เหมือนครีบปลากระเบนตอนแหวกว่ายผืนน้ำ

มือที่กำลังเช็ดแก้วของเขาหยุดไปครู่หนึ่ง ก่อนมุมปากจะยกขึ้นช้าๆ

“อืม..เปรียบเทียบได้น่าสนใจดีนะครับ”
น้ำเสียงเขาเหมือนกำลังกลั้นหัวเราะ ไม่ใช่เพราะล้อเลียนเเต่ฟังดูน่ารักและแปลกใหม่สำหรับเขาจริงๆ

“ผมไม่เคยได้ยินอธิบายรสชาติค็อกเทลแบบนั้นเลย แต่ผมชอบนะ ฟังดู เป็นภาพที่สวยดี+

“สวยกว่าที่ขายอยู่ในซุปเปอร์อีกนะครับ คุณยายเลือกเก่งจริงๆ”

แววตาอ่อนลงบอกชัดว่าเขาซาบซึ้ง

“ขอบคุณนะครับ อุตส่าถือมาให้ ฝากบอกคุณยายด้วยนะครับว่า ขอบคุณมากนะครับ ผมดีใจมาก”

หันไปเก็บสตรอว์เบอร์รี่ไว้หลังบาร์

“ใช้สตรอว์เบอร์รี่ของคุณยายดีไหมครับ?”

“สด หอมจนอยากลองทำเลยครับ มันเป็นของที่คุณยายให้ ผมทำให้ดื่มฟรีนะ

“อยากได้หวานนุ่มๆสดชื่นหรืออยากให้เพิ่มLนิดหน่อยดีครับ?

เรย์มองห่อผ้าเล็กๆ ในมือเธอด้วยความประหลาดใจที่ฉายชัด แต่ก็มีรอยยิ้มอบอุ่นตามมาเกือบจะทันที

“คุณยายฝากมาให้ผมเหรอครับ?”
เขารับของจากเธอด้วยสองมือเช่นกัน—ท่าทีให้เกียรติและจริงใจเหมือนเป็นของสำคัญ

“คุณยายยังเกรงใจไม่หายเลยนะครับ…”
เขาพึมพำเบาๆ ขณะคลี่ผ้าออกดู และเมื่อเห็นสตรอว์เบอร์รี่สีแดงสด เขาก็หัวเราะในลำคออย่างพอใจ

เรย์ชะงักตามเสียงเรียกน้ำเสียงที่เขาจำได้ พอหันกลับไปเห็นหญิงสาวในเดรสสีอ่อน เขาก็ยิ้มบางๆ ต้อนรับ

“อ้อ…คุณนี่เอง วันนี้เปลี่ยนมานั่งเคาน์เตอร์เหรอครับ?”

เรย์ขยับตัวพิงเคาน์เตอร์สบายๆเวลาอยู่กับลูกค้าที่เขาคุ้นสายตาเขากวาดมองไม่ล้ำเส้น แต่พอให้รู้ว่าเขาสังเกตเห็นรายละเอียด

“วันนี้ไม่ไปนั่งริมหาดเหรอครับ หรือวันนี้ลมแรงไปหน่อย?”

เขาก็ถามต่อด้วยน้ำเสียงเป็นกันเอง

“จะดื่มอะไรดีครับ?”