ก็รักเยอะอยู่แล้วไง

ก็พ่อมันรักไปเยอะแล้วนิ ไปรักลูกบ้างไม่เห็นเป็นไร

ไม่อะ ชอบคอฟฟี่มากกว่า

เลี่ยนมาก

เป็นแค่ของขวัญคริสต์มาสเฉยๆเองหรอ

มั่ย

หนาวก็ไปหาเสื้อกันหนาวใส่

คนปลอบพอเห็นว่ายิ่งปลอบยิ่งร้องก็เริ่มหย่นคิ้วลง แต่เขายังคงค่อยปลอบอีกฝ่ายอยู่

"ได้เยอะแบบนี้คุ้มไหมนะ"

เขากล่าวติดแซว พอคนพี่ขยับมากอดก็กระชับแขนกอดกลับ มือก็ค่อยลูบหลังอย่างเบามือ

"อืม.. ขอบคุณเหมือนกัน"

สุดท้ายคนอ่อนกว่าก็ค่อยนั่งปลอบคนพี่อยู่แบบนั้นจนคนพี่หายร้องไห้

เห็นคนพี่ร้องไห้ก็ขยับมือมาเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มไม่หยุดอย่างเบามือ

"อย่างร้องสิ"

"ร้องมากๆจะไม่หล่อเอานะ"

เสียงนุ่มพูดปลอบอย่างอ่อนโยน มือข้างที่ว่างลูบผมนุ่มเบาๆค่อยโอ๋คนที่ยังร้องไห้อยู่

"สรุปรีมีแฟนหรือลูกละเนี่ย"

เขาหัวเราะเบาๆเพื่อหยอกล้อถึงค่อยขยับใบหน้าไปพรบจูบหน้าผากคนพี่อยู่หลายที

แต่พอตัดสิ้นใจได้มือเรียวจับประคองใบหน้าคนพี่ไว้

ก่อนจะค่อยๆขยับใบหน้าไปประกอบจูบริมฝีปากคนพี่อย่างแผ่วเบา เป็นการบงบอกความรู้สึกที่มีอยู่ในตอนนี้มันมากขนาดไหนก่อนจะผลัดออกมา

"ทำไมมีแฟนเหมือนจะได้หมามาเลี้ยงแทนล่ะ"

เขาพูดยกยิ้ม ใช้มือที่ประคองใบหน้าคนพี่อยู่ลูบอย่างแผ่วเบาเพื่อจะโอ๋คนโตกว่า

คนน้องนั่งฟังที่คยพี่พูดออกมาอย่างตั้งใจ จากที่แค่ตั้งตัวไม่ทันตอนนี้รู้สึกร้อนวูบวาบ

หลายๆอารมณ์ตอนนี้มันรวมกันไปหมด ทั้งเขินอายทั้งดีใจและสับสน

ความรู้สึกหลายๆอย่างมันปนกันไปหมดทำให้เขาคลายมือออกจากการโดนกุมเพื่อจะหยุดตัดสิ้นใจบางอย่าง

"...."

เขาทำสีหน้าเหมือนจะปฏิเสธคนพี่เล็กน้อยจนคนพี่ทำสีหน้าไม่ค่อยดี

(+++)

เห็นคนพี่รับปากแบบนั้นเขาก็ยกยิ้มพอใจ สายตาจับจ้องคนในอ้อมกอดที่ผละออกมาอย่างสงสัย

เขาแอบชะงักเล็กน้อยที่คนพี่เรียกชื่อตนเว้นจังหวะ

"อะ เอ้ะ"

จากที่แค่ชะงักตอนนี้เขาค้างไปแล้วมันหลากหลายอารมณ์มันรวมกันไปหมดในหัวไปหมด

"ถามกันยังงี้เลย?"

พอเห็นคนพี่ขยับเข้ามากอดแล้วเขาก็ขยับแขนไปโอบกอดกลับ มือเรียวยกขึ้นมาลูบหลังคนพี่เบาๆปลอบประโลมอีกฝ่ายที่เครียดมาทั้งอาทิตย์

"อืม.. ให้แล้วก็อย่าทำหน้าหมาหงอยสิ"

มือยังค่อยลูบปลอบหมายักษ์ที่กำลังกอดเขาอยู่อย่างเบามือ ริมฝีปากกดจูบข้างขมับอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา

"ถ้ามีรอบหน้าอีกไม่ให้แบบรอบนี้แล้วนะ"

สายตาคนน้องจับจ้องคนทำผิดไม่ละไปไหนค่อยจับจ้องนัยน์ตาคนพี่

ตอนแรกยังรู้สึกโกรธเคืองอีกฝ่ายอยู่บ้าง ได้ยินน้ำเสียงจริงจังจากคนพี่ความโกรธที่อยู่ในใจก็เริ่มจะคลายลง

เขาเองก็ยังไม่แน่ใจตัวเองมากนักว่าจะให้โอกาสอีกฝ่ายอีกครั้งดีไหม แต่พอเห็นสีหน้าจริงจังแบบนั้นแล้ว

"เห้อ ให้แค่รอบนี้รอบเดียวนะ"

ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะอ้าแขนออกมาให้คนพี่มากอดได้เขาหายโกรธแล้ว

หลังจากผ่านมาหนึ่งอาทิตย์หลังจากที่มีเรื่องทะเลาะกันครั้งนั้นเขาก็ไม่ค่อยคุยกับรุ่นพี่อีกเลยเพราะยังรู้สึกโกรธกับสิ่งที่คนพี่ทำอยู่

แต่พอผ่านมาเป็นอาทิตย์เขาก็เริ่มที่จะใจเย็นลงเลยยอมให้เจ้าตัวมานั่งคุยกันดีๆใหม่

"ก็ยังหรอก แต่ใกล้หายแล้ว"

ตอบเสร็จก็ยกมือมาลูบบริเวณแผ่นแปะแผลตรงริมฝีปากเล็กน้อย

"แล้วมีอะไรจะคุยไหม"