รู้ตัวว่าตนจมไปกับบทเพลงเรานั้นไปนานพอสมควรจึงเป็นฝ่ายถามกลับไปบ้าง "สำหรับเธอแล้วมันพอฟังได้หรือเปล่า?"

I know you crossed a bridge that I can't follow
ท่านก้าวออกไปสู่สะพานขาดของความร้าวฉาน
...
If I can't be close to you, I'll settle for the ghost of you
หากตัวตนของเรามันขัดขวาง เราพร้อมเป็นอดีตของท่าน
...
I miss you more than life
คิดถึงท่าน สละเพื่อท่าน แม้ต้องละทิ้งชีวิตก็ตาม
+

องค์ชายยังคงยิ้มคงเอาไว้ มุมปากได้รูปโค้งขึ้นยิ่งกว่าก่อนหน้าพร้อมกับดวงตาสีฟ้ากระจ่างที่เปิดออก

ไม่ใช่เพราะความยินดี เป็นการกล้ำกลืนจะทำมากกว่า

ค้นหาคำจะตอบชั่วอึดใจ ก่อนกล่าว "ไม่ได้ชอบที่สุด แต่เพลงมันเข้ากับชีวิตของเราดีน่ะ" รามิริสเอ่ยตอบ เอื้อมไปกดหน้าจอมือถือที่ยังค้างในมือของเจเรเมียเพื่อเล่นเพลงที่หยุดเล่นไปได้สักพักขึ้นมาทำลายความเงียบของหมู่ไม้อีกครั้ง
+

นอกจากจะไม่ได้ตั้งใจแแล้ว ก็ไม่มีทางรู้ได้เลยว่าหัวใจของเจเรเมียในตอนนี้เหมือนรถไฟเหาะในสวนสนุกมากแค่ไหน

ถ้าเขารู้คง คงแกล้งให้เจเรเมียถูกรั้งให้อยู่ในสถานการณ์แบบนั้นนานกว่านี้หน่อย

รามิริสกลับมานั่งหลังตรงสง่าอีกครั้งหลังผ่านความวุ่นวายไปแล้วไม่นานนัก หยีตาระบายยิ้มเมื่อสัมผัสได้ถึงความอยากรู้อยากเห็นอีกครั้ง

ทว่า เมื่อได้ยินประโยคคำถามต่อไปกลับทำให้บ่าหนักอึ้งขึ้นหลายส่วน
+

"พรืด"

ตามด้วยเสียงกลั้นหัวเราะกับไหล่ที่สั่นไหว

ก่อนจะตามมาด้วยเสียงหัวเราะที่เลิกคิดอดกลั้นดังขึ้นมาจนกลบเสียงเพลง

รามิริสผละใบหน้าออกมา เรียวนิ้วปาดน้ำตาที่รืนออกมา
"ขอโทษๆ...เธอนั่นแหละตกใจเสียตัวโยนขนาดนั้น ท่าทางจะไม่ชินกับสมาร์ตโฟนง่ายๆสินะ"

น้ำเสียงติดตลกยังเจือเสียงหัวเราะในลำคออยู่ ไร้ซึ่งท่าทีคาดโทษชายหนุ่มตรงหน้าเลยเกี่ยวกับอาการเจ็บตัวของตน

รามิริสหลับตาปี๋ จุดโฟกัสรวมอยู่ที่ปลายจมูก กระทั่งการเคลื่อนกายและลมหายใจอุ่นเคลื่อนผ่านเข้ามา พร้อมกับแว่วเสียงสำนึกของผู้กระทำตน

องค์ชายผู้ที่ถูกดูแลราวไข่ในหิน ลืมตาขึ้นมามองเจเรเมียที่ดูจะร้อนรนเพราเพิ่งจะประทุษร้ายราชวงศ์ ทว่าราชนิกุลกลับไม่ได้เอ่ยต่อว่าอะไรออกไป กลับกันจมูกที่แดงฝังลงบนไหล่ของอีกฝ่าย ทำให้ไม่อาจเห็นได้เลยว่ามีสีหน้าอย่างไร
+

โทรศัพท์ยังคงบรรเลงเพลงต่อไป แม้ว่าจะเกี่ยวกับการจากไปในความสัมพันธ์ แต่ค่อนข้างต่างจากเพลงฮิตติดตลาดไม่น้อยเพราะมันเป็นเพลงที่เกี่ยวกับการจากไปในรูปแบบความตายมากกว่าการจบความสัมพันธ์เชิงโรมแมนติก

youtu.be/Fp8msa5uYsc?...

ต่างจากอีกฝ่ายที่น่าจะเคยได้ยินครั้งแรก ทำให้เจเรเมียสะดุ้งตัวกระแทกจนศีรษะกระแทกสันจมูกโด่งขององค์ชาหนึ่งดอกจนร้องอั่กออกมาเบาๆ ถึงจะไม่ได้แรงมากแต่ก็ทำให้เบลอไปหลายวินาที

“ใจเย็น คุณชาย…” พอตั้งสติได้จึงยกมือขึ้นประทับบ่าของอีกฝ่ายคล้ายกับเรียกให้ตั้งสติ ส่วนมืออีกข้างยกขึ้นบีบสันจมูกที่เริ่มแดงระเรื่อ
+

มองอีกฝ่ายอย่างนึกสนุกปนเอ็นดูที่ถึงจะดูไม่เข้าใจอะไรเท่าไหร่แต่ก็ทำตามทุกอย่างที่รามิริสพูด

ทีแรกก็ตั้งใจจะให้อีกฝ่ายสุ่มเลือกเพลงเอง แต่เหมือนจะตัวจะทำได้โดยไม่จำเป็นต้องบอก เป็นการบรรเลงเพลงขึ้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัว แต่สำหรับชายหนุ่มที่รู้จักเพลงนี้อยู่แล้วจึงไม่ได้ตกใจอะไร
+

(มาจากหลังไมค์คับบ><💖)

เขาถามอีกฝ่าย ผู้ที่มีประสบการณ์ในความในความไม่สมหวังนั้น หากต้องการเริ่มต้นใฟม่อีกครั้ง เวลาจะทำให้อีกฝ่ายก้าวข้ามมาได้หรือไม่

คำตอบเป็นกลางทำให้องค์ชายหัวเราะออกมา

“แล้วถ้าเป็นตัวเธอเองล่ะ ถ้าต้องเริ่มรักใครสักคนเวลาช่วยเธอได้รึเปล่า?”

เท้าแขนกับกิ่งใหญ่ใหญ่และโน้มน้ำหนักไปทางด้านหลังมากขึ้น ชวนจวนเจียนร่วงหล่นลงมา แต่รามิริสไม่ได้กังวลกับความหวาดเสียวนี่เลย
+

“เราเดาว่าเธอคงชอบการร้องเพลงดนตรีอยู่บ้าง“

เขาจำเมื่อครั้งที่พบอีกฝ่านตอนเก็บผลึกคริสตัลที่โรงเรียน ยามนั้นตนเข้าไปในจังหวะที่อีกฝ่ายกำลังร้องเพลงพอดี ทำให้ไม่รู้ว่าเพลงที่อีกฝ่ายกำลังร้องอยู่นั้นคือเพลงอะไรอย่างน่าเสียดาย