กร๊อด... ถึงจะเจ็บใจแต่สถานการณ์ตอนนี้ไม่อาจรู้ได้ถึงสถานะของหม่าม๊าได้เลย

❝ กู้รงกู้ร่างอะไรกัน หม่าม๊าของพวกฉันไม่ตายง่ายๆหรอกเดี๋ยวหม่าม๊าก็กลับมาได้ อย่าเพิ่งด่วนตัดสิน ❞

❝ เหอะ พูดเหมือนรู้จักและเป็นห่วงเป็นใยกลุ่มพวกฉันดีขนาดนี้ ฉันควรต้องดีใจไหมก็ไม่รู้ หม่าม๊าของพวกฉันเป็นถึงราชินีแห่งท้องทะเลใครต่างก็ยอมรับถึงความแข็งแกร่งและอำนาจ ทั้งครอบครัวคอยดูแลใส่ใจ หน่วยแพทย์ก็มีเพียบพร้อมมีรึจะไม่มีปัญญาดูแล คนนอกที่ฟังข่าวลือมาอีกทีก็ทำได้แค่พูดพล่อยๆ ❞

❝ มันก็ไม่แน่หนิ? ตามวัยที่มีอาการเหล่านี้ย่อมเป็นธรรมดา โทษทีที่ฉันยัง'หนุ่ม'ยัง'แน่น'ยังไม่ถึงวัยที่สังขารไม่ค่อยดี ❞

❝ หึหึ ก็ไม่รู้สินะ... ยังไงก็ย่อมรู้แก่ใจไม่มีใครรู้ดีเท่าตัวเองหรือบางทีอาจจะเป็นเรื่องกระดูกกระเดี้ยวอายุอานามขนาดนี้แล้วก็ไม่แปลก ❞ ¯\_(ツ)_/¯

❝ ยังจะตามมาป่วนอีกเรอะ ❞

❝ หึหึ ตลอดไป ❞ ¯\_(ツ)_/¯

❝ สวัสดียามดึกเช่นกัน... , กลิ้งไปกลิ้งมาได้ด้วยสินะ การที่แกกลิ้งมาหาฉันแบบนี้คงพร้อมที่จะเป็นเนื้อกระต่ายย่างให้กับฉันใช่ไหม? ❞ แสยะยิ้ม

เหลือบมองมัน

❝ นี่แกยังอยู่อีกเรอะ... คนอื่นเขาหายไปกันจนจะหมด แกนี้อยู่ตลอดเวลาทุกที่ซะจริงๆ ❞

❝ เช่นกันล่ะ... , ไม่ยักจะคิดว่ายังมีคนอยู่... ❞

❝ เหมือนจะได้แล้วสินะ... ขอบใจล่ะ ❞ ตอบพ่อครัวก่อนจะรับขวดนมมา

จากนั้นนำขวดนมป้อนปากเธอ

❝ โยกเยกเอย... น้ำท่วมเมฆ- ❞ ป้อนเธอไปและกล่อมเธอไปด้วย

❝ ..... ❞ (💦) เขารับมือกับเด็กร้องไห้ไม่เป็น แย่แล้วสิ... และที่สำคัญเขาไม่เข้าใจสิ่งที่น้องสาวพยายามจะสื่อด้วย ก็เด็กน้อยนี่หน่า...

❝ หิวนมเหรอ... ไม่ร้องนะ เดี๋ยวพี่จะให้พ่อครัวชงให้ ❞ พยายามปลอบเท่าที่ทำได้และสั่งพ่อครัวให้ไปชงนมมาให้

❝ อยากเพิ่มเติมนิดหน่อย ให้คิดซะว่าเป็นเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยก็แล้วกัน ❞

❝ ชาร์ล็อต นัวเสต บุตรชายคนที่ 15 ของตระกูลชาร์ล็อต เป็นรัฐมนตรีการคลังของท็อตโตะแลนด์ของพวกฉัน ❞

❝ หนวกหูเฟ้ย! ชื่อฉันเรซิ่นที่แปลว่าลูกเกดต่างหาก ก็แกเคยเป็นอึ่งมาก่อนไม่ใช่รึยังไง เป็นนาอึ่งไปซะไป ❞ (╬ಠ益ಠ)