-จบ-

(ขอบคุณที่แวะมาเล่นด้วยกันนะคะ✨)

(กลับมาแล้วค่า)

คุณชายแสดงอาการพึงพอใจเมื่ออีกฝ่ายยินดีรับของขวัญที่เขาให้ไป จากนั้นจึงยืนสงบนิ่งบนไหล่ของเด็กสาว เหม่อมองท้องฟ้าไปสักพัก

ไม่นานจึงเริ่มรู้สึกเบื่อหน่าย อยากกลับเข้าไปข้างในเต็มที เธอที่อยู่ด้วยกันก็คงรู้สึกอย่างเดียวกัน

ถ้าอยู่ที่นี่มันทุกข์ใจนักก็ไปกันเถอะ อย่ามัวเสียเวลาเลย

จากนั้นจึงสยายปีกขึ้นบินพร้อมใช้เท้าน้อย ๆ ดึงเพื่อนร่วมทางของเขากลับเข้าไปในตัวอาคารดังเดิม

ป็อปคอร์นคาบขนของมันขึ้นมาเส้นหนึ่งและปักแทรกลงไปบนเส้นผมของเพื่อนร่วมทาง

ขนเส้นนั้น ถึงจะเปรอะเปื้อนไปเล็กน้อย อีกทั้งยังแตก และมีส่วนที่หยิกหยอย แต่คุณชายกับเชิดหน้าขึ้นมาอย่างภาคภูมิใจ

เป็นไงล่ะ ได้เส้นขนอันสง่างามของคุณชายตัวนี้ไปประดับเลยนะ งดงามจนกลบภาพไม่น่าดูตรงหน้าเลยใช่ไหม

ภาพของท้องฟ้าสะท้อนลงมาบนแว่นสีดำคู่ใจ ฟ้าครามที่เคยสดใสบัดนี้ดูพิกล ยุ่งเหยิงไปหมด

จากที่ความรู้สึกตื่นเต้นในคราแรกที่ได้ย่างกรายเข้ามา ตอนนี้กลับรู้สึกหดหู่ใจเล็กน้อยเมื่อได้เห็นภาพความจริงตรงหน้า กับเธอที่อยู่ข้าง ๆ ก็คงไม่ต่างกันนัก...

เป็นคนวิ่งเข้ามาหาและชักชวนข้ามาที่นี่เองแท้ ๆ อย่าแสดงความเศร้าให้กันเห็นสิ

เจ้านกที่บินตามมาติด ๆ คราถึงที่หมายก็ได้ร่อนลงมาพัก

มันเลือกไหล่ของสาวน้อยผมสั้นเป็นที่ให้พักผ่อน คงจะวางใจกับเธอมากขึ้นแล้ว

แม้เนื้อตัวจะเปื้อนเปรอะแทบไม่เหลือความเป็นผู้ดีก็ยังทำท่าทางเชิดหน้าเอาไว้ เห็นแบบนี้ก็วางใจได้ว่ามันยังสบายดี

"ไปกันเถอะ"

มันพูดขึ้นโดยที่หน้าหันตรงไปทางประตู

มันหันซ้ายที ขวาที แล้วจึงส่งเสียงร้องให้กับเด็กสาวตรงหน้า

รอให้เธอเดินนำทางไป

เมื่อได้ยินว่าจะไปที่ดาดฟ้า มันจึงบินขึ้นไปเกาะบนชั้นวางแถวนั้นให้ระดับสายตาเท่ากัน

"ได้สิ"
"นำทาง" "ไปก่อน"

ในเมื่อไม่มีธุระที่นี่แล้วจะไปตามคำชวนของเธอคนนี้ก็ไม่เสียหาย

ตั้งแต่มาที่แห่งนี้มันก็ยังไม่ได้สำรวจบริเวณในห้างทุกซอกทุกมุมเลย รวมถึงดาดฟ้าก็ด้วย

รู้ทางหนีทีไล่ไว้ก่อนย่อมเป็นผลดี เผื่อสักวันต้องหนีพวกตัวประหลาด หรือหนีจากการเป็นอาหารฉุกเฉินให้มนุษย์สักคน

เจ้านกเอนตัวไปข้างหลังแล้วก้าวเท้าน้อย ๆ ถอยไปสองก้าวเพื่อหลีกเลี่ยงใบหน้าที่ใกล้เข้ามา กระนั้น มันก็ไม่มีท่าทีที่จะหนีไปไหน คงเพราะเธอดูไม่มีเจตนาร้ายต่อมันแต่อย่างใด

"อะไร?"

มันถามไถ่ออกไป แหงนหน้ามองผู้ที่อยู่ตรงข้ามซึ่งดูไม่ตกใจเลยว่าตัวเองเพิ่งเหยียบอะไรไป กลับกันก็ถือว่าดีที่ไม่กลัว มันไม่อยากได้ยินมนุษย์ร้องกรี๊ดเสียงหลงหรอก

คราวนี้เจ้าก้อนสีขาวที่เพิ่งกลิ้งหลุน ๆ บนพื้นเมื่อครู่ก็ลุกขึ้นมาแหกปากด้วยเสียงแหลมสูง คงจะฉุนเฉียวเต็มที

"ไม่ให้อภัย! ไม่ให้อภัย!"

ถึงเป็นเสียงพูดเรียบนิ่งแต่ก็สัมผัสได้ถึงเจตนาเย้ยหยัน เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายไม่ได้หวาดกลัวเลยสักนิด

คงจะไม่เข็ดหลาบใช่ไหม คราวนี้ข้าจะงับให้เป็นรอยทั้งห้า— ไม่สิ สิบนิ้วไปเลย!

มันตั้งท่าพร้อมพุ่งไปโจมตีคนตรงหน้าแต่กลับได้เอียงตัวหลบไปด้านข้างแทนเมื่อเห็นเจ้าหนูน้อย(?)ยกไม้กวาดขึ้นมา ยังดีที่เธอไม่มีเจตนาทำร้าย หากแต่ต้องการเขี่ยซากแมลงนั่นออกไปต่างหาก