ps. หน้าสุดท้ายของบทที่ 7 อิมแพคกับเรามาก มันทำให้เรารู้เลยอะว่าทำไมถึงเลือกที่จะใช้สรรพนามว่า “ข้าพเจ้า” ถ้าเล่มนี้ถูกแปลเป็นภาษาอื่น ไม่รู้เลยว่าเขาจะแปลยังไงให้คนอ่านเก็ต มันต้องภาษาไทยเท่านั้นอะะะ รักคุณลาดิดมาก เล่มแรกที่อ่านคือพัทยาและมาหยา แต่เราชอบเรื่องนี้มากกว่าแหละ และจะมีเล่มต่อไปแน่นอน

หวังมากๆว่าพวกเขาจะได้อยู่ด้วยกัน แต่ก็นะ ทุกคนมีอิสระในการเป็นจิตวิญญาณที่ลองลอย แม้จะถูกขังอยู่ในร่างกายอันมีข้อจำกัดก็ตาม และในอนาคตพวกเขาอาจได้เจอกันอีก อาจมามองหาประภาคารที่ชายหาดเดิมด้วยกันอีกครั้ง เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา

จบแบบปลายเปิดมาก ไม่รู้เลยว่าจะเป็นยังไงต่อ แต่ทั้งคุณเคนต์และอีกฝ่ายต่างต้องแยกทางกันไปสำรวจสิ่งใหม่อีกครั้ง ในฐานะผู้อ่าน หวังเป็นอย่างยิ่งว่าเมื่อพวกเขาออกเดินทางไปผจญภัยที่หน้าผาแห่งใหม่และชายหาดแห่งที่สามสำเร็จ พวกเขาจะกลับมาที่ชายหาดบ้านเกิดอีก

พอออกเดินทาง ก็พบเจอสิ่งใหม่ และเข้าใจว่าไม่มีที่ใดที่แทนบ้านได้ บ้านในที่นี้คืออะไร อาจจะเป็นชายหาด อาจเป็นหน้าผา อาจเป็นบางสิ่งที่มีกลิ่นคุณย่า หรืออาจเป็นที่ที่มีคุณเคนต์

อีกความกลัวคือ กลัวที่คุณเคนต์จะตัดสินและมองว่าผู้ดำเนินเรื่องไม่ใช่ผู้หญิง แต่คุณเคนต์ยอมรับในตัวเธอ พวกเขามีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งต่อกัน ทำให้เธอยอมรับในตัวตนและกล้าแสดงออกถึงความเป็นตัวเองที่เธอมีมากยิ่งขึ้น

ทั้งมหาสมุทร การพูดคุย และความสงสัยเกี่ยวกับคุณเคนต์ แต่ก่อนผู้ดำเนินเรื่องสงสัยอะไรก็เอาแต่เก็บไว้ในใจ พอตอนจบ มาพบเจอกันอีก ณ ที่เดิม ผู้ดำเนินเรื่องกล้าถามในสิ่งที่ตนอยากรู้แล้ว

ชอบที่มันมีสถานที่ มีบ้านที่แม้จะทิ้งไปแล้วแต่ก็ยังเป็นบ้าน สมุดบันทึกของย่า ที่กลิ่นย่าหายไปตามกาลเวลา เปิดอ่านกี่ครั้งก็ยังนึกถึง แต่อาจไม่รู้สึกแบบเดิมแล้ว และยังแสดงถึงการก้าวข้ามความกลัว

สัญลักษณ์มากมาย หรืออาจจะไม่เยอะก็ได้ แต่ไม่เข้าใจเยอะมาก ประภาคาร นางเงือก หน้าผา มหาสมุทร แพนเค้ก แยมสตอเบอรี่ บ้านสีขาว ชาวประมง ช่างประปา อะไร ฮือ อาจจะไม่มีอะไร หรืออาจจะมีแต่ชั้นโง่เอง ขอไปอ่านอีกรอบ