ในที่สุดก็ได้อ่าน the bluest eye ที่ดองเอาไว้มานานมากๆ สมคำร่ำลืมอ่านจบแล้วเหม่อปนกับความรู้สึกโกรธต่อชะตากรรมของพิโคล่าเด็กน้อยที่ทั้งชีวิตฝันอยากมีดวงตาสีฟ้า คุณโทนี มอริสันพาเราไปจมดิ่งกับสถานการณ์ที่มันน่าขยะแขยง อึดอัดและส่วนใหญ่ปัญหาทุกอย่างมันเกิดมาผช.ที่เหี้ยโดยสันดาน ทำให้เราได้เห็นถึงความแตกต่างระหว่างครอบครัวที่ใส่ใจลูกกับไม่ใส่ใจซึ่งพิโคล่าเป็นเหยื่อจากอย่างหลัง 😭

แอบงงคุณชินมาไง55555

สภาพชั้นที่ไม่เห็นชาร์ลอตต์โผล่มา ภาวนาขอให้พี่ปลอดภัย 🙏🥹

จบสักที🎉🥳 สิ่งเดียวที่ได้จากเรื่องนี้คือสาวใช้นอกจากทำงานแล้วต้องมีความจำที่ดีด้วยคือชั้นทึ่งที่เนลลีนางสามารถจำทุกคนพูดของทุกคนได้อย่างแม่นยำ555(แต่ไม่รู้นางแต่งเองบ้างมั้ยเพราะเรื่องนี้เสนอให้เห็นแค่มุมของนางคนเดียว😬)ในเรื่องชั้นสงสารแต่รุ่นลูกแต่สุดท้ายก็จบดี 🥲