Ο Άμπραμσον έχει την φήμη του Άλεξ Τζόουνς της κεντροαριστεράς. Ένα μείγμα παράνοιας, αφέλειας και τσαρλατανισμού, μασκαρεμένο όμως με λεκτικές περικοκλάδες και ακροβασίες. Μια από τις αγαπημένες μου ατάκες του για να δικαιολογηθεί για τις παπάτζες που έλεγε για την εκστρατεία του Σάντερς:

Εντωμεταξύ το Κοτζά Ορμάν ήδη το έχουν κάνει οδοντογλυφίδες. Αναρωτιέμαι επίσης ποιος θα κάτσει να μείνει στην Κεραμωτή, αντί να πάρει το φέρυ-μποτ και σε 20 λεπτά να κάνει μπάνιο στην Θάσο.

Μαλώνουν δηλαδή για την μοιρασιά της τουριστικής πίτας. Στην Ελλάδα βέβαια παρουσιάστηκε στον δημόσιο διάλογο ως επίθεση στην ορθοδοξία από το Ισλάμ. Πάντως έχουν ενδιαφέρον και οι ενδοπαπαδίστικες διαμάχες.

Ωραίο άρθρο. Αν και, για να λέμε και του στραβού το δίκαιο, και πριν τους βομβαρδισμούς ψιλοκλόουν τους θεωρούσαν οι Ιρανοί, ακόμα και την Αλινετζάντ. Η συγκεκριμένη μάλιστα είχε γίνει ανέκδοτο, όταν διέδωσε την ψεύτικη ιστορία με την ημίγυμνη φοιτήτρια.

Απ'όσες έχω δει, η πιο τρομακτική είναι με διαφορά ο Γεώργιος στα Μουδανιά. 33 μέτρα ύψος (όσα και τα χρόνια του Χριστούλη) και καμπαναριό ακόμα ψηλότερο. Διακρίνεται από χιλιόμετρα μακριά.

Παραδοσιακά η ΚΚΚ ήταν Δημοκρατική, εξάλλου αυτό ήταν το κόμμα του Νότου και της Συνομοσπονδίας. Οι ρόλοι αντιστράφηκαν μεταπολεμικά, αν και στην ιστορία έμεινε κυρίως η κωλοτούμπα των Ρεπουμπλικανών (Σάουθερν Στράτετζυ).

Απορώ πως δεν έχει αναφερθεί ακόμα το όνομα του Γιατρωμανωλάκη, αφού ο ίδιος το παραδέχεται στην αυτοβιογραφική σελίδα του στην Βίκυ ότι έχει δουλέψει στην V+O.

Ήταν και η επιτομή του τραβάτε με κι ας κλαίω. Έθαβε τις τηλεοπτικές εκπομπές, αλλά στις συνεντεύξεις δεν έλεγε όχι (αν και παρίστανε ότι τους έκανε χάρη). Πάντως οι κακίες του πολύ επιφανειακές. Οι πεθερές στις καθημερινές σειρές πιο πνευματώδεις είναι.

Το 1. χρησιμοποείται ως παράδειγμα στο σχολικό βιβλίο της ΝΕΓ για τις μοιρασμένες ευθύνες και των δύο μερών για τον πόλεμο. Ίσως ήταν μετριοπαθής ραφαηλιδικός ο συγγραφέας.