Zamanın ellerinde sürüklenirken içimde eksik bir ezgi gibi taşıdığım her ne varsa, onu sonunda bulduğumda dizlerimin bağı çözülmüş hâlde bir deniz kıyısına çökeceğim; içimde biriken nehir, kavuşmanın sızısını ve geç kalmış bir huzurun hüznünü dalgalarla paylaşacağım.

Bugün yoğunluktan IV yerine kahve takviyesi istedim, kimse fark etmedi.

Üzgün üzgün yürümeye alıştığım sokaklardan sevinçliyken de geçmeyi seviyorum. Hiç sıkılmadan, kötü hissettirmeden derdini dinleyen birine “seninle gülüşmek de güzel” demeye benziyor.

Bazı şarkılar beni elimden tutup o günbatımına götürüyor.

Bir zarfın içinde adımın saklandığı, hiç gönderilmeyecek bir mektubun sahibesi olmayı isterdim. Adımın geçmediği her satırda 'geleceğim' diye yazsın, yaşanmamış bir hayalin en güzel yeri olayım. İşte böyle sevilmek isterdim.