.
.
กาลครั้งหนึ่งมีหมู่บ้านรกร้างแห่งหนึ่งตั้งอยู่กลางป่า

บ้างก็ว่าในโบสถ์นั่นมีปีศาจอาศัยอยู่ แต่บ้างก็ว่ามีบาทหลวงใจดีอาศัยอยู่เช่นกัน

สรุปแล้ว สิ่งที่ในโบสถ์นั้นซุกซ่อนไว้อยู่ คือ พระเจ้า หรือ ซาตาน กันแน่

.
.
.

แล้วท่านล่ะ ศรัทธาในสิ่งใด ..?

.
.
.

จบ

ดวงตานั้นแลดูว่างเปล่า เหมือนคนตายก็ไม่ปาน หากแต่ว่า นั่นคือโฮชินะจริงๆ
.
.
’เจ้าต้องการสิ่งใด?‘
ซาตานถาม

“ข้าต้องการสามีข้ากลับคืนมา”

’แล้วสิ่งที่เจ้าจะแลกล่ะ..‘

“ชีวิตของคนทั้งหมู่บ้าน”

’เจ้าใช้ชีวิตผู้อื่นมาเดิมพันไม่ได้..’

“ถ้างั้น..แลกร่างกายข้าให้ท่าน และใช้ร่างกายข้าคร่าชีวิตผู้อื่น”

…

‘เจ้าจะกลายเป็นปีศาจ’

“จิตใจมนุษย์ต่างหาก ที่เป็นปีศาจ”

เสียงกรีดร้องเริ่มดังระหงมขึ้นเรื่อยๆ

มันไม่ใช่แค่คนสองคน แต่หายไปโดยรวมเกือบ20

ปังปังปังปัง!

เสียงเคาะประตูโบสถ์ดังเป็นจังหวะกลองรัว
”ช่วยด้วย!!! ปีศาจๆๆ!“
”ไม่เอาแล้ว! เปิดประตูหน่อ-กรี๊ดดด!“

ฟังดูเป็นเสียงที่เจ็บปวดและหวาดกลัวในเวลาเดียวกัน

คาฟก้ากำลังนั่งอยู่กลางโบสถ์ ในอ้อมแขนของเขามีร่างของโฮชินะที่กำลังนอนลืมตามองฟ้าอยู่

”กลับมาแล้ว สามีของผม..“

ทุกคนเริ่มเดินจับกลุ่มกันทยอยออกไปจากหมู่บ้านทีละกลุ่มๆ ความมืดทำให้จิตใจเริ่มปรุงแต่ง

บ้างก็เริ่มฉุกคิดว่าที่ผ่านมาคาฟก้าและบาทหลวงโฮชินะต้องมาเดินลาดตระเวนในที่แบบนี้กันเพื่อพวกเขางั้นเหรอ

เสียงซ่อกแซ่กบางอย่างเริ่มดังมาเป็นระยะ
‘ฟุ่บ!‘
“อะไรน่ะ!!?”

“คุณคะ! เอ็ดดี้หายไป!”
“ลีอาด้วย!”
จู่ๆชาวบ้านบางคนก็หายไปทีละคน

บางสิ่งกำลังไล่ล่าพวกเขาอยู่

“มันไม่ใช่หมาป่า!!”

“โจรขโมยจะชอบมาตอนกลางคืน .. ถ้างั้น คืนนี้ทุกคนช่วยผมหาศพของสามีหน่อยได้รึเปล่าเหรอครับ..“

เพราะรับปากไว้แล้ว จึงต้องตกลงไปอย่างช่วยไม่ได้

ตกดึก ชาวบ้านต่างก็พากันมายืนออหน้าโบสถ์เพื่อรับพรก่อนช่วยกันตามหาในป่า

”ขอให้ทุกท่านปลอดภัย ขอพระเจ้าทรงคุ้มครอง“
คาฟก้ายกยิ้มอวยพรให้กับชาวบ้านทุกคนรวมถึงตนเองที่กำลังจะออกตามหาสามีในคืนนี้

แม้คาฟก้าจะดูโทรมมากแค่ไหน แต่คนที่ไม่เคยใส่ใจก็ยังคงใส่สีตีไข่ใส่คาฟก้าอยู่วันยันค่ำ

“ทั้งๆที่ผมคอยปกป้องทุกคน.. ศพของสามีผมก็ยังหายไปทั้งคนแบบนี้ ไม่มีใครแยแสเลยเหรอครับ”

น้ำตาสีใสค่อยๆไหลลงอาบแก้มของคาฟก้าช้าๆ ทำให้พวกคนปากมากทั้งหลายถึงกับสะอึกไปชั่วครู่

“ง-งั้น.. จะให้พวกเราช่วยยังไงดีล่ะ”
ลุงที่เริ่มรู้สึกผิดเอ่ยขึ้นมาด้วยความจำนน

.
.
“ว่าไงนะ ศพของบาทหลวงโฮชินะหายไป?”
“ต้องเป็นฝีมือของคาฟก้าแน่ๆ!”

“แล้วทำไมถึงคิดว่าเป็นฝีมือของผมล่ะครับ?”
บาทหลวงคาฟก้าหน้าตาดูซีดเซียวลงกว่าเก่า

เขาดูไร้ซึ่งเรี่ยวแรง ดูเหมือนคนที่โศกเศร้าอยู่ตลอดเวลา ซ้ำยังชอบไปเดินแถวรอบหมู่บ้านไปมาคนเดียวตอนมืดๆอีกด้วย

ใครๆก็รู้ดีว่าคาฟก้าทำตามหน้าที่ที่บาทหลวงโฮชินะฝากฝังไว้ให้ปกป้อง แต่ถ้าพลาดตายไป ก็ไม่มีใครสนใจนักหรอก

ห้องใต้ดินของโบสถ์เคยถูกใช้เป็นสถานที่เก็บอาวุธสำหรับการต่อสู้กับสัตว์ป่า

มือหนาที่เปื้อนเลือดพยายามดันอาวุธทุกอย่างให้ชิดติดพนังห้องไปจนหมด

เขาทิ้งตัวลงตรงกลางห้อง ก่อนจะเริ่มปาดมือที่เปื้อนเลือดลงบนพื้นไม้เป็นวงกลมวงใหญ่

กลิ่นเหล็กจากเลือดคละคลุ้งไปทั่วห้องอับ ยิ่งขยับ แผลก็ยิ่งเปิดออก แต่คาฟก้ายังคงวาดสัญลักษณ์บางอย่างที่เขารู้จักดี ..ว่าเป็นสัญลักษณ์ต้องห้าม

คนเหล่านี้ต้องการที่พึ่งจริงๆเหรอ?

หรือเป็นตัวฉันเองกันแน่?

คาฟก้าเดินลากตัวเองที่เลือดโชกกลับมาที่โบสถ์อย่างยากลำบาก ทั้งความรู้สึกเหนื่อย ทั้งความรู้สึกเจ็บ ทุกอย่างมันหนักอึ้งไปหมดเสียจนแยกไม่ออก

เขานึกทบทวนคำพูดที่หญิงกลางคนพึ่งพูดไปหมาดๆ

ผู้รับใช้พระเจ้า?

เขาไม่ได้รับใช้ใครทั้งนั้น

และจะไม่มีวันให้ใครใช้งานเขาอีกต่อไป

ที่แขนด้านขวาของคาฟก้ามีรอยกรงเล็บของหมาป่ายาวราวๆ5เซน แม้จะไม่ได้ใหญ่ แต่ก็ลึกมากพอที่จะทำให้เลือดเขาไหลออกมาไม่หยุด

เจ็บ…

“แต่ลูกชายของคุณนายออกมาเล่นตอนกลางคืน..”

“มันก็เป็นหน้าที่ของแกไม่ใช่เหรอ!!! ที่จะทำให้พวกเราอุ่นใจ!!”

“แต่อย่างน้อยก็ต้องให้ความร่วมมือ-”

“แกรับใช้พระเจ้า! แกก็ให้พระเจ้าช่วยสิ ไอโง่! เสนียด! ตัวซวย!!”

..นี่เรากำลังปกป้องใคร?

“ไม่ต้องฟังคำพูดของคนบาป! คนๆนี้ผิดเพศ เดี๋ยวติดเชื้อโรค!”

แต่ศาสนา คือสิ่งที่ทำให้เขากับโฮชินะได้มาเจอกัน

แม้จะเป็นระยะสั้น แต่ความรักเขาก็เป็นเรื่องจริง

เพราะงั้น ถ้าเราเชื่อมั่นในพระเจ้า…
.
.
.
“กรี๊ดดดดดด ลูกฉัน!!!“

เสียงกรีดร้องของหญิงวัยกลางคนที่วิ่งถลาเขาหาลูกชายที่ตกใจจนสลบไปดังแหลมหู

”แก!! ถ้าแกปกป้องหมู่บ้านนี้ดีกว่านี้!!“

เธอมองผู้ช่วยชีวิตด้วยแววตาโกรธแค้น

… แต่โฮชินะกลับทิ้งเขาไว้กับเหล่าผู้คนที่มีตนเป็นที่ตั้ง ทั้งเห็นแก่ตัว.. หน่ำซ้ำยังพูดจาว่าร้ายสามีของเขาและตัวเขาอีก

เรายังจำเป็นต้องรักคนเหล่านี้อีกเหรอ?
.
.
คาฟก้าตกลงรับหน้าที่ต่อจากสามีของตน

ทั้งทำความสะอาดโบสถ์ เผยแผ่พระวจนะ รักษา ปกป้องคนในหมู่บ้าน กระทั่งสอนหนังสือเด็กๆที่คอยกรนด่าเขาตามคำพูดของพวกพ่อแม่ก็ตาม

.
.
การแต่งงานระหว่างเพศเดียวกันถือเป็นเรื่องผิดบาป แน่นอนว่าเขาทั้งสองคนรู้

โฮชินะได้พบเจอกับคาฟก้าในโบสถ์ใหญ่ใจกลางเมืองหลวง ความรักของเราเริ่มต้นที่นั่น ที่ๆมีแต่คนยินดีปรีดา

และเขาเชื่อว่า ไม่ว่าจะเป็นที่ไหน เขาก็จะขอติดตามโฮชินะไป จนกว่าลมหายใจจะหมดสิ้น

โฮชินะเป็นชายที่ดีมากๆคนนึงเท่าที่ชีวิตนี้จะหาได้เลยล่ะ..

และเขาก็จากไปเพราะพลาดท่าให้กับหมาป่าเพื่อปกป้องคนในหมู่บ้านเช่นกัน

“ถ้าผมไม่อยู่แล้ว ถึงตอนนั้นช่วยเผยแผ่ศาสนาต่อไปทีนะ“

“เพราะคนเหล่านี้ต้องการที่พึ่ง”

คาฟก้าปิดเปลือกตาลง และหวังให้เสียงนกเสียงกาของคนกลุ่มนี้จบลงไวๆ

ปะไปหาคุณแทนที่จังหวัดแทน

คุณไนล์ไม่ว่างเหรอออออ ไม่น้าเราอยากเจอคุณณ

จริงค่ะะ คิดว่าตอนที่พูดแบบนั้นโฮชินะต้องเสียใครมาเยอะแน่เลย😭

เราก็งงเหมือนกันที่ตัวเองเศร้าซึมตอนดึกคับ เช็ดน้ำตาให้นะก้ะ