แบ่ง ๆ กันอมให้ทั่วถึงดิถา

แล้วกดถ่าย ให้แสงรำไรหนึ่งเดียวอาบไล้ข้อมือที่เห็นลาง ๆ อยู่ในรูป

“ผมพอเป็นตากล้องได้ไหม ถ่ายดีอยู่นะเนี่ย”

อะไรที่มันโม้ได้ ก็โม้มันไปก่อน

หัวเราะขำชอบใจ ก่อนที่เปอร์จะตบ ๆ กระเป๋ากางเกงข้างตัว ควานหาโทรศัพท์ออกมาถ่ายรูป

..เป็นความทรงจำแหละนะ

”อืมม ถ่ายแค่มือครับ”

ระบายยิ้มบนใบหน้า ยอมเป็นนายแบบให้พี่พาตถ่ายก่อน แล้วค่อยจัดการรูปของตัวเองบ้าง ด้วยการซ้อนข้อมือตัวเองข้างที่ถือไฟเย็นไขว้กับมือของคนข้างตัว

(+

เปอร์ปัดไฟเย็นไปทางซ้ายที ขวาทีไว ๆ จนเห็นเป็นแสงวูบวาบติดตา การกระทำเหมือนเด็ก ๆ แต่ก็นับเป็นความสนุกของการเล่นไฟเย็นเหมือนกัน

“แล้วพี่ก็ได้แผลมาเพราะคิดว่าเย็นเหมือนชื่อ?“

เดาตอนต่อได้ไม่ยากเลยในเมื่อพี่พาตเกริ่นออกมาแบบนั้น

”เด็กชายพาตก็ซนเหมือนกันนะเนี่ย“

(+

“นี่ครับ”

ยื่นหนึ่งอันในมือให้กับพี่พาต แสงที่ไม่ได้จ้ามากนัก ไม่ได้ทำให้มองเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายได้ชัดขึ้น แต่ก็ดูดีไม่หยอก เมื่อไฟสีส้ม ๆ นั่นตกกระทบ

“เหมือนย้อนกลับไปเป็นเด็กเลย” โบกมือเบา ๆ จนไฟเย็นกลายเป็นเส้นขีด ๆ ตามแรงเหวี่ยงช้า ๆ ก่อนจะนึกอะไรขึ้นได้

“ถ่ายรูปด้วยกันไหม พี่พาต”

“แค่มือที่ถือไฟเย็นก็ได้ครับ”

เปอร์ดึงแท่งไฟเย็นออกมาจากซองสองอัน ของเขาหนึ่ง กับของพี่พาตอีกหนึ่ง โชคดีชะมัดที่คนข้างตัวเขาพกไฟแช็คไว้ด้วย

“อื้อ แต่..คงเพราะถ้าถ่ายรูปกับมันก็คงสวย คนเลยแห่มาซื้อไปเล่นมั้งครับ“

หัวเราะขำเบา ๆ อันที่จริงไม่ว่ากิจกรรมไหนก็ดูมีคนสนใจไปหมดจนเต็มแน่นทุกที่ เปอร์จี่ส่วนปลายของไฟเย็นเข้ากับไฟ จนมันเริ่มขึ้นเป็นประกายแสงแตกออก สว่างจ้าท่ามกลางแสงรำไรยามค่ำ

(+

แบ่งกันอม

เปอร์โบกกระดาษห่อไฟเย็นสีแดงบรรจุ 6 ก้านไว้ไปมา มองหามุมเงียบ ๆ ที่พอจะมีความสลัว แต่ไม่ได้มืดจนห่างไกลคนนัก

“โอ๊ะ ผมลืมไฟแช็ค” ตบอกตัวเองแปะ ๆ เหมือนเพิ่งคิดได้ แล้วก็เพิ่งคิดได้อีกต่อว่าคนข้างกายเขาก็สูบ

สายตาหมาก็เลยหันไปเลิกคิ้วมอง คล้ายจะถามว่าพี่พาตมีไฟแช็คใช่ไหม

“อ้าว พลาดจังหวะเขินซะงั้นเลย”

ทำเสียงคล้ายเสียดาย แต่ไม่ได้จริงจังในน้ำเสียงอะไรมากมายนัก คว้าจับมือพี่พาตมากุมไว้ ก่อนจะเดินตามหาร้านไฟเย็นที่ว่า

ดูท่าว่าพวกเขาจะเลือกกิจกรรมยอดฮิตอีกแล้ว ไฟเย็นในส่วนของวันนี้เลยเหลือแค่ไม่กี่แพ็ค แต่ก็พอจะฉกชิงมาเล่นได้

“เกือบหมด อดเล่นซะแล้ว”

(+

“พอจะทำให้คนแถวนี้เขินได้บ้างไหมนะ”

พึมพำเสียงค่อยคล้ายบ่นลมฟ้าอากาศ แต่ก็ตั้งใจให้คนข้างตัวได้ยินนั่นแหละ

ถ้าเขินขึ้นมาก็กำไรของเขา เท่านั้นเอง

”เราไปซื้อไฟเย็นกันต่อเลยไหมครับ?“

เอ่ยชวน พร้อมกับยื่นมือไปตรงหน้าเป็นเชิงว่าให้จับ กำลังไล่เก็บกิจกรรมที่คุยกันเอาไว้ นอกจากไฟเย็นที่ดูจะฮิตไม่หยอก ก่อนกลับก็ว่าจะชวนไปดูเครื่องรางเสียหน่อย

“ผมไม่ได้มองว่าพี่เขียนอะไรไป แต่ก็อยากให้คำขอพี่เป็นจริงนะ”

พึมพำเสียงเบาพอให้ได้ยินกันแค่สองคน ถือวิสาสะเกลี่ยผมที่ถูกลมพัดนั่นให้นิดหน่อย ตอนที่หยิบใบไผ่ออกให้

“เฮ้ย บทพระเอกโชโจชะมัด”

“เรียบร้อย”

“ไม่เห็นสักตัวอักษรด้วยครับ” ยกยิ้มเผล่ อย่างน้อย ๆ ก็คงเรื่องความเชื่อเอาไว้ได้

เปอร์โคลงหัว หันกลับมามองคนข้างตัว เพราะลมแรงและอยู่ใต้กิ่งไผ่หรือไม่อย่างไร ใบไผ่แห้งถึงได้ปลิวมาติดกับผมของพี่พาต

“ใบไผ่ติดผมแหน่ะ ผมหยิบออกให้นะ”

อีกฝ่ายเป็นคนระแวดระวัง ตื่นตกใจง่ายเหมือนแมวที่จะพองขนขู่ ก็เลยเรียนรู้ที่จะเอ่ยปากบอกก่อน ถึงค่อยเลื่อนมือไปหยิบออกให้

(+

“ผูกได้”

หัวเราะขำ อย่างน้อยไอ้การสอดเชือกให้มัดกันเป็นปมตอนหลับตาก็ไม่ได้ยากอะไร (คิดว่า) แต่เปอร์ก็ไม่คิดว่าพี่พาตจะยอมให้เขาผูกให้

ยื่นฝ่ามือไปรับกระดาษทันซาคุมาถือ พลิกด้านที่ถูกเขียนคำอธิษฐานคว่ำไปกับฝ่ามือ อย่างน้อยก็ทันเห็นแค่หมึกลางๆผ่านสายตา

โอบประคองตอนผูกไม่ให้มันพลิกกลับด้านมาป๊ะกับสายตาหยีๆของเขา กิ่งก้านเดียวกันคู่กับทันซาคุสีเขียวอ่อนที่กำลังสะบัดไปตามแรงลม

(+

“..ผมผูกให้ได้นะ สัญญาว่าจะหลับตา”

อดไม่ได้จริง ๆ นั่นแหละที่จะแหย่พี่พาตด้วยคำพูด ขยับยิ้มจนตาหยี มองหาต้นไผ่เหมาะ ๆ ก่อนจะผูกมันกับก้านสูงเหนือหัวตัวเองไม่ยากเย็น

อันที่จริง ท่าทางของพี่พาตก็เรียกเสียงหัวเราะขำจากเขาได้ ต้องเรียกว่ากลั้นขำไว้มากกว่า กับท่าทีเหมือนกลัวใครลอกข้อสอบแบบนั้นน่ะ

“งั้นไปผูกกันครับ”

ยันตัวลุกขึ้นยืน ดูเหมือนจะมีคนต่อคิวรอแทรกหาที่นั่งอยู่แล้ว เปอร์คว้ากระดาษที่เขียวอ่อนติดมือมาด้วย

ส่วนใหญ่กิ่งก้านต้นไผ่โดนจับจองเกือบหมดแล้ว โดยเฉพาะส่วนที่แขนเอื้อมถึง ส่วนเขาก็หายห่วงหน่อยที่สูงและแขนยาวอยู่มาก

(+

นึกถึงคำขอที่อยากได้ เสี้ยววินาทีที่เหลือบมองคนข้างตัวนิดหน่อย ไม่ได้ทิ้งสายตาไว้นานนัก รอยยิ้มจุดขึ้นมุมปาก ก่อนที่มือจะตวัดปากกาเขียนคำขอไว ๆ

“อื้ม ผมเขียนเสร็จละ”

“พี่เสร็จรึยัง?”

คนเด็กกว่ามองกระดาษสีตรงหน้า เลือกหยิบสีเขียวมาหนึ่ง เขาไม่แน่ใจว่าสีมีผลต่อคำขอไหม แต่เขาชอบสีเขียว ยังไงสีที่ชอบก็เป็นมงคลกว่าอยู่แล้ว

“แยกกันเขียนนะครับ”

จะแอบเหล่มองก็กลัวจะไปขัดความเชื่อใครเขาเข้า ก็เลยออกมาในรูปแบบกระมิดกระเมี้ยนแอบเขียนลับ ๆ ล่อ ๆ

(+

“ก็ดูเป็นกิจกรรมยอดฮิตซะขนาดนี้นี่ครับ”

เดินตามหลังของพาตเข้าไปด้านใน โชคดีที่มีโต๊ะว่าง พอให้พวกเขาทั้งคู่แทรกตัวเข้าไปเขียนคำอธิษฐาน และเพราะแบบนั้น มือที่ยังกุมไว้อยู่ก็เลยต้องละออกจากกัน

เปอร์มองตามสายตาละห้อย เหมือนหมาเวลาเจ้าของไม่ตามใจ ทำเหมือนเป็นเรื่องใหญ่ ทั้ง ๆ ที่แค่ปล่อยมือเพราะต้องเขียน

ก็เป็นเอามากอยู่

(+

แต่แค่เก็บเกี่ยวปีนี้ไว้ให้เต็มอิ่มก็พอใจแล้ว

แกล้งแมวดำได้สมใจอยาก ก็พากันมาถึงลานสำหรับเขียนกระดาษทันซาคุพอดี คนค่อนข้างเยอะ นับว่าเป็นกิจกรรมที่ทุกคนให้ความสนใจ

“จะยังเหลือให้เราเขียนไหมเนี่ย”

“อ้าว เผลอทักไปซะแล้ว”

เปอร์ยกยิ้มเผล่ ดูก็รู้ว่าตั้งใจที่จะหยอกเย้า อาจจะเพราะติดเป็นนิสัย หรืออาจจะแค่พอใจที่ทำให้คนข้างตัวเสียอาการได้มากขนาดนี้

“โอ๊ะ หมัดแมว”

ลูบไหล่ตัวเองป้อย ๆ เหมือนมันเจ็บนักหนา เขาแค่การแสดงไปอย่างนั้นเอง เปอร์กระชับมือที่กุมกันไว้ให้แน่นขึ้น ต่อให้ปีหน้าจะไม่ว่างมาเดินด้วยกัน

(+

“พี่พาต หน้าแดงอยู่ล่ะครับ”

ตบท้ายด้วยเสียงหัวเราะขำเบา ๆ เหมือนสมใจอยากแล้วที่ได้กลั่นแกล้งกัน

”ผมจองตัวพี่ไว้ก่อนเลยดีกว่า ปีหน้ามาด้วยกันอีกนะครับ“

เอ่ยปากชวน น้ำเสียงจริงจังอยู่ไม่น้อย ปกติเขาติดเล่นยิ่งกว่าอะไรดี เปอร์เลื่อนสายตามองคนตรงหน้า สังเกตเห็นแก้มขึ้นสีแดงฝาด แม้จะมองยากเพราะแสงไฟ

แต่ก็กำลังเขินกันอยู่นี่นา

เจ้าหมาตัวโตขยับยิ้ม ตาหยีโค้งลงเป็นตายิ้ม ก่อนจะเอนตัวเข้าไปหา กระซิบอยู่ข้างหู

(+

“ถ้าจบจากโซนญี่ปุ่นแล้ว ไปเดินผ่าน ๆ โซนอื่นกันก็ได้นะครับ”

“แบบไม่ต้องมีของกินติดมือน่ะ”

ค่อนข้างที่จะเห็นใจคนที่ดูจะกินเกินลิมิตของวันนี้

พออีกฝ่ายอนุญาต เปอร์ก็ไม่รอช้าที่จะกุมมือเข้าด้วยกัน บีบเบา ๆ กับฝ่ามือที่ยังรู้สึกอุ่น ๆ อยู่นิดหน่อย น่าจะเพราะโอเด้งถ้วยนั้นเป็นเหตุ

แต่ตอนนี้มันกำลังอุ่นขึ้นเพราะมือของเขา

“อื้ม ฟังดูสมกับเป็นพี่พาตดี ถ้าบอกว่ามาเล่นกิจกรรมทุกปี ผมคงตกใจแย่”

หัวเราะขำเบา ๆ พอฟ้ามืดแล้วคนก็เยอะกว่าช่วงเย็นมาก นอกจากจะต้องเดินเบียดกับฝูงชนแล้ว ก็ยังต้องเขยิบไปเดินชิดกับคนข้างตัวด้วย

(+