Yume active #วิโรจน์น้องจู | End. #ฟิคเพลงเงียบ
OC #HD_AU | #LOF_OC | #pareingkoc
X : pareingk
Sub acc : pareingkoc
Yumejoshi : Mikipareingk
แต่ในมือที่กำแน่นเมื่อครู่ ตอนนี้กำลังสั่นเล็กน้อย
“งั้นต่อไป อย่าปล่อยให้ฉันต้องพูดคนเดียวในจดหมายอีกแล้ว” เขาพูด
“ต่อให้เธอจะคิดหนีไปไกลแค่ไหน ฉันก็จะตามไปดึงเธอกลับมาอยู่ดี”
จูเลียยิ้ม เธอไม่ตอบ…นอกจากบีบมือนั้นเบา ๆ
แค่เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว
--
แต่ในมือที่กำแน่นเมื่อครู่ ตอนนี้กำลังสั่นเล็กน้อย
“งั้นต่อไป อย่าปล่อยให้ฉันต้องพูดคนเดียวในจดหมายอีกแล้ว” เขาพูด
“ต่อให้เธอจะคิดหนีไปไกลแค่ไหน ฉันก็จะตามไปดึงเธอกลับมาอยู่ดี”
จูเลียยิ้ม เธอไม่ตอบ…นอกจากบีบมือนั้นเบา ๆ
แค่เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว
--
“ฉันโกรธที่เธอคิดว่าตัวเองไม่มีค่า ฉันโกรธที่เธอคิดจะยอมแพ้…แต่ที่โกรธที่สุด—คือฉันกลัว”
เสียงของเขาแผ่วลงจนแทบเป็นเสียงกระซิบ
“กลัวว่าจะไม่มีโอกาสได้อยู่ข้างเธออีก…”
เธอเงียบ
แล้วก็ค่อย ๆ เอื้อมมือไปแตะมือเขาเบา ๆ
“ขอโทษนะ…ฉันไม่ได้รู้ตัวว่ามันทำร้ายเธอขนาดนี้”
จูเลียพูดเสียงเบา
“แต่มันเป็นจดหมายของเธอ ที่ทำให้ฉันหันกลับมา…”
“ฉันโกรธที่เธอคิดว่าตัวเองไม่มีค่า ฉันโกรธที่เธอคิดจะยอมแพ้…แต่ที่โกรธที่สุด—คือฉันกลัว”
เสียงของเขาแผ่วลงจนแทบเป็นเสียงกระซิบ
“กลัวว่าจะไม่มีโอกาสได้อยู่ข้างเธออีก…”
เธอเงียบ
แล้วก็ค่อย ๆ เอื้อมมือไปแตะมือเขาเบา ๆ
“ขอโทษนะ…ฉันไม่ได้รู้ตัวว่ามันทำร้ายเธอขนาดนี้”
จูเลียพูดเสียงเบา
“แต่มันเป็นจดหมายของเธอ ที่ทำให้ฉันหันกลับมา…”
เขาขยับเข้าไปใกล้จนเสียงแทบกระซิบ แต่กลับกดน้ำหนักทุกถ้อยคำให้หนักแน่น
“เธอมีสิทธิ์อะไรที่จะตัดสินใจแบบนั้นอยู่คนเดียว? เธอจะเดินไปตายโดยไม่บอกฉันสักคำ แล้วให้ฉันต้องทำยังไง? ตามหาเธอไปตลอดชีวิต? หรือยอมรับว่าฉัน…พลาดที่จะรั้งเธอเอาไว้?”
“ริธสลี่ย์…”
เขาขยับเข้าไปใกล้จนเสียงแทบกระซิบ แต่กลับกดน้ำหนักทุกถ้อยคำให้หนักแน่น
“เธอมีสิทธิ์อะไรที่จะตัดสินใจแบบนั้นอยู่คนเดียว? เธอจะเดินไปตายโดยไม่บอกฉันสักคำ แล้วให้ฉันต้องทำยังไง? ตามหาเธอไปตลอดชีวิต? หรือยอมรับว่าฉัน…พลาดที่จะรั้งเธอเอาไว้?”
“ริธสลี่ย์…”
น้ำเสียงของเขาแผดเผาราวกับเปลวไฟ ทั้งโกรธ ทั้งกลัว
“เธอไม่รู้เลยเหรอว่าเราอยู่ตรงนี้กันหมด! ฉันอยู่ตรงนี้!”
เธอก้มหน้า สะอึกกับคำพูดนั้น
“ฉันรู้…แต่ฉันไม่อยากให้ใครต้องรับความรู้สึกผิดไปด้วย”
น้ำเสียงของเขาแผดเผาราวกับเปลวไฟ ทั้งโกรธ ทั้งกลัว
“เธอไม่รู้เลยเหรอว่าเราอยู่ตรงนี้กันหมด! ฉันอยู่ตรงนี้!”
เธอก้มหน้า สะอึกกับคำพูดนั้น
“ฉันรู้…แต่ฉันไม่อยากให้ใครต้องรับความรู้สึกผิดไปด้วย”
“ฉันคิดว่าถ้าฉันเดินเข้าไปลึกพอ…ไปถึงที่ที่ไม่มีใครตามได้ ฉันก็จะจบหน้าที่…แล้วหายไปเลยก็ได้ ไม่มีใครต้องเสียใจ ไม่มีใครต้องรับผิดชอบอะไร—”
เสียงฝีเท้าของริธสลี่ย์ตัดบทเธอ มือของเขากำแน่น ดวงตาสีฟ้าครามฉายความรู้สึกที่เกินจะกลั้น
“แล้วเธอไม่คิดจะพูดมันออกมาเลยเหรอ!?”
จูเลียชะงัก เธอไม่เคยได้ยินเขาขึ้นเสียงแบบนี้
“ฉันคิดว่าถ้าฉันเดินเข้าไปลึกพอ…ไปถึงที่ที่ไม่มีใครตามได้ ฉันก็จะจบหน้าที่…แล้วหายไปเลยก็ได้ ไม่มีใครต้องเสียใจ ไม่มีใครต้องรับผิดชอบอะไร—”
เสียงฝีเท้าของริธสลี่ย์ตัดบทเธอ มือของเขากำแน่น ดวงตาสีฟ้าครามฉายความรู้สึกที่เกินจะกลั้น
“แล้วเธอไม่คิดจะพูดมันออกมาเลยเหรอ!?”
จูเลียชะงัก เธอไม่เคยได้ยินเขาขึ้นเสียงแบบนี้
“…จริง ๆ แล้ว ฉันไม่คิดว่าจะกลับมาด้วยซ้ำ” เสียงของจูเลียเบากว่าลมยามค่ำคืน
“ตอนที่ออกเดินทางไปสุเมรุ ฉันคิดว่ามันอาจเป็นบทสุดท้ายของตัวเองแล้วก็ได้…”
ริธสลี่ย์หยุดเดินทันที เขาหันมามองหญิงสาวข้างกาย ดวงตาที่มักสงบนิ่งกลับเริ่มสั่นไหว
“หมายความว่ายังไง?”
“…จริง ๆ แล้ว ฉันไม่คิดว่าจะกลับมาด้วยซ้ำ” เสียงของจูเลียเบากว่าลมยามค่ำคืน
“ตอนที่ออกเดินทางไปสุเมรุ ฉันคิดว่ามันอาจเป็นบทสุดท้ายของตัวเองแล้วก็ได้…”
ริธสลี่ย์หยุดเดินทันที เขาหันมามองหญิงสาวข้างกาย ดวงตาที่มักสงบนิ่งกลับเริ่มสั่นไหว
“หมายความว่ายังไง?”
เปิดรับจนถึงสิ้นเดือนเลยค่ะ !! ฝากแชร์ด้วยคับ แจกจนกว่าของจะหมดเลย
เปิดรับจนถึงสิ้นเดือนเลยค่ะ !! ฝากแชร์ด้วยคับ แจกจนกว่าของจะหมดเลย