Η αναβλητικότητα μοιάζει με σκιά που μας ακολουθεί σιωπηλά, κάθε αναβολή είναι μια μικρή παραχώρηση στο χρόνο. Μα ο χρόνος δεν χαρίζεται, μόνο φεύγει. Κι έρχεται η στιγμή που το «αργότερα» γίνεται «ποτέ». Η αλήθεια είναι σκληρή: ό,τι αναβάλλουμε διαρκώς, κινδυνεύει να χαθεί για πάντα.

Ο κόσμος μοιάζει να έχει χάσει τη μαγεία του. Όλα δείχνουν ίδια: πόλεις, άνθρωποι, εμπειρίες. Η αυθεντικότητα ξεθωριάζει, η περιπέτεια έγινε προϊόν. Ίσως το πρόβλημα είναι ότι βλέπουμε τα πάντα μέσα από την ίδια οθόνη, χωρίς χώρο για θαυμασμό.