☀️: 55555 ตอนไปจริงจะยิ่งมีความสุขเลยครับ

“ให้ผมช่วยถือของไหมครับ?” พูดยิ้ม ๆ แล้วชี้อักษรย่อโรงเรียนบนเสื้อนักเรียนของตัวเอง ”ยังไงก็ไปทางเดียวกันพอดี“

“ไม่เป็นไรครับ ใกล้จะแก้ได้แล้ว—“ ยังไม่ทันจบประโยค ขบวนรถก็โยกจนต้องรีบหาที่ยึด

“ขอโทษนะครับ” พันแสงเอ่ยเมื่อเผลอจับตัวอีกฝ่ายกะทันหัน มือหนึ่งพยุงไหล่คนข้างหน้าที่ถือของพะรุงพะรัง ส่วนอีกมือคว้าราวจับพร้อมกับสายหูฟังที่กุมไว้ ตอนรถไฟฟ้าเหวี่ยงคงบังเอิญดึงปมสุดท้ายออกพอดี

+

☀️: ที่จริงน่าจะมีเยอะกว่านั้นครับ แต่น้องเดินกันทั่วผมเลยไม่แน่ใจ 55555

“ไม่เป็นไรหรอกครับ“ เขารับไหว้แล้วยิ้มให้แม้จะใส่หน้ากากอนามัยอยู่ก็ตาม ”ผมเองซะอีกที่ต้องขอโทษเรื่องหูฟัง”

“ครับ ไว้เจอกันนะ” พันแสงโบกมือลา เสร็จแล้วจึงเดินข้ามถนนไปยังฝั่งโรงเรียนเทวารัณย์พิทยานุกูล

( ขอบคุณที่มาเล่นด้วยกันนะคะะ 🫶(៸៸ ›ᴗ‹ ៸៸) )

“ตอนเช้ารีบ ๆ จะให้ฝากความหวังไว้บนท้องถนนเมืองไทยก็คงยากล่ะเนอะ” พันแสงพูดขำ ๆ

ระหว่างเดินก็คุยกันไปเรื่อย ใช้เวลาไม่นานนักก็มาถึงหน้าโรงเรียนนงพะงาพิทยานุกูล

“นี่ครับ” พันแสงยื่นกระเป๋าคืนให้เจ้าของ “ของยังสภาพดี ไม่มีบุบสลาย ครบสมบูรณ์ร้อยเปอร์เซ็นต์ครับ”

”ปกติผม…ขึ้นรถไฟฟ้าตลอดนะครับ“ ระหว่างพูดก็หยิบบัตรรถไฟฟ้าของตัวเองขึ้นมาแตะสแกน เสร็จแล้วจึงไปหยุดยืนรอที่อีกฝั่งของเครื่องกั้น

“แล้วก็ขึ้นรถเมล์ด้วยเพราะต้องต่อสายมาจากที่บ้านน่ะครับ” เขาทำท่านึก “อืม… แต่บางทีผมก็ใช้บริการรถสาธารณะอย่างอื่นนะ เบื่อ ๆ ก็เปลี่ยนอารมณ์บ้างน่ะครับ”

“แล้วปกติเราใช้รถไฟฟ้าเป็นประจำไหมครับ?”

☀️: เท่าที่ผมนับคร่าว ๆ ก็สิบกว่าตัวเลยครับ แต่ร้านมีก็พื้นที่เยอะเหมือนกันเลยไม่ได้ถึงขั้นรู้สึกเบียดครับ

เมื่อมั่นใจว่ายังรู้สึกได้ถึงมือที่จับชายเสื้อไว้ เจ้าตัวก็เดินตามฝูงชนออกไปตามทางเรื่อย ๆ จนกระทั่งถึงบริเวณที่ผู้คนบางลงจึงได้ชะลอฝีเท้าแล้วหันมองคนที่เดินตามกันมาติด ๆ

“แล้วเราล่ะครับ ชื่ออะไรเหรอ?”