แต่ก็ไม่ถึงขนาดจะมองไม่ออกว่ารูปไหนสวยหรือไม่สวย

พอไฟเย็นใกล้จะหมดพาตก็หยิบไฟเย็นแท่งใหม่ขึ้นมา จี้ส่วนปลายของมันไปที่จุดความร้อนของแท่งเดิมที่ใกล้จะหมด พอทำแบบนั้นแล้วอีกแท่งก็จุดติดขึ้นมาแบบเดียวกันโดยไม่ต้องจุดไฟแช็ค

"ก็แค่อยากรู้อยากเห็นตามประสาเด็กนั่นแหละครับ"

แต่เพราะเรื่องนั้นถึงได้รู้ว่าที่มันไม่ร้อนจนเรียกว่าไฟเย็นมีแค่ประกายไฟที่พุ่งออกมาเท่านั่น

มือถือไฟเย็นนิ่งไว้ให้อีกคนถ่าย ระหว่างนั้นก็เหม่อมองไฟที่ค่อย ๆ ไล่ต่ำลงมาใกล้เรื่อย ๆ จนอีกคนถ่ายเสร็จ

"ครับ สวยดี"

พาตไม่ได้มีความรู้เรื่องการถ่ายภาพมากนัก ปกติก็มักจะถ่ายด้วยโหมดออโต้ของกล้องมือถืออยู่แล้ว +

"ถ้าแค่มือก็ได้ครับ"

ถ้าไม่เห็นหน้าเขาก็ไม่ค่อยมีปัญหาเท่าไหร่ ว่าแล้วก็หยิบมือถือของตัวเองขึ้นมาถ่ายบ้าง ด้วยการยื่นไฟเย็นไปด้านหน้าให้พอเห็นอีกคนอยู่ในเฟรมแค่ช่วงตัวที่ถือไฟเย็นอยู่

พาตรับไฟเย็นที่ถูกยื่นมาให้ และเพราะรู้อยู่แก่ใจว่าไฟที่ปะทุออกมามันไม่ร้อนเลยลองเอามือไปอังให้มันกระทบกับฝ่ามือก่อนจะปล่อยออก เป็นการกระทำด้วยความอยากรู้อยากเห็นที่เคยทำในวัยเด็ก แต่เพราะไม่ได้เล่นนานเลยอยากลองทำอีกสักครั้งดู

"ตอนเด็ก ๆ ผมเคยจับตรงกลางที่สว่างเพราะคิดว่ามันไม่ร้อนเหมือนชื่อไฟเย็นด้วย"

เป็นความใสซื่อของเด็กประถมที่จบด้วยแผลพองที่มือ +

พาตจุดไปแช็คขึ้นมารออีกคน พอไม่ค่อยมีคนแล้วลมก็พัดมาโกรกให้พอรู้สึกสดชื่น แต่เพราะแบบนั้นเลยต้องใช้อีกมือป้องไฟไว้ แม้จะรู้ว่ามันไม่ดับแน่นอน แต่เขาก็ไม่อยากให้มันลมมันพัดทิศทางของไฟมาลนนิ้วตัวเอง

"นี่ครับ"

รู้คิวว่าจะต้องใช้ พาตเลยหยิบไฟแช็คมายื่นให้ก่อนที่อีกคนจะถามหา หน้าตามันไม่ต่างกับไฟแช็คที่ซื้อได้ตามร้านสะดวกซื้อ ไม่ได้มีอะไรพิเศษ

"ถ้ามาช้ากว่านี้คงหมดแล้วนะครับ"

ถ้าหาอะไรกินต่ออีกหน่อยหรือนั่งกินนานว่านี้ก็อาจจะได้อดเล่นจริง ๆ พอคิดแบนั้นแล้วก็กลับรู้สึกว่าที่อิ่มไปก่อนกลายเป็นเรื่องดีขึ้นมาซะอย่างนั้น +

ความคิดแรกเขาเกือบจะหันไปถามหาไฟแช็คจากคนที่มาด้วยกัน แต่ก่อนที่จะได้ทำแบบนั้นก็ฉุกคิดขึ้นได้ว่าตัวเองก็สูบบุหรี่ ของแบบนั้นเลยกลายเป็นไอเทมติดตัวไปโดนปริยาย

แต่มือข้างที่ว่างจับกระเป๋าเช็คให้แน่ใจว่ามันยังอยู่ในที่ของมัน ความคิดนั้นจึงจบในหัวตัวเองแทนที่จะได้พูดอะไรออกไป

"ถ้าไม่เฉลยล้อตัวเองก่อนก็อาจจะเขินก็ได้ครับ"

แต่เพราะอีกฝ่ายชิงเล่นตัวเองก่อนเลยมีแต่ความรู้สึกขำปนเอ็นดู

สายตาเหลือบมองมือที่ยื่นมาแล้วจับเหมือนก่อนหน้า ใช้เวลาคิดในหัวพลางมองซ้ายมองขวาไม่นานก็เดินจูงคนอายุน้อยกว่านำไปก่อน

"ทางนั้นครับ"

พูดถึงไฟเย็นแล้วก็นึกขึ้นได้ระหว่างเดินว่าควรจะมีอะไรสักอย่างที่จุดไฟได้ไปด้วย เพราะคิดว่าที่ร้านคงไม่มีให้ +

"ยอมรับเองเลยเหรอครับ"

แถมยังเคลมบทพระเอกซะด้วย คำแซวกลบเกลื่อนอารมณ์เคอะเขินจากช่วงเวลาสั้น ๆ เมื่อครู่ แต่ในใจก็รับคำอวยพรจากอีกฝ่ายไว้โดยที่ไม่ได้พูดอะไรออกไป

มองกระดาษที่ถูกเอาไปผูกให้ไม่ละสายตาจนกระทั่งแล้วเสร็จ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะน้อย ๆ เอ็นดูในความซื่อสัตย์ของอีกคน

"?"

เพราะบอกก่อนจะทำพาตจึงยืนนิ่งให้เปอร์เอาใบไผ่ที่ตัวเองไม่ทันรู้ตัวว่ามีออกไปได้โดยดี ไม่มีท่าทีขัดขืนอะไร

สายตาเหลือบมองเจ้าของเสียงพึมพำที่อยู่ใกล้จนคิดว่าคนอื่นน่าจะไม่ได้ยินเสียงนี้ด้วย แต่ด้วยระยะนี้ก็เป็นพาตที่ขยับออกมาก่อนในตอนที่อีกฝ่ายพูดจบ +

กระดาษที่ห้อยอยู่กับเชือกหมุนไปมาตามการเคลื่อนไหวระหว่างผูก หรือบางส่วนก็อาจจะมาจากสายลมอ่อน ๆ ที่พัดมาเป็นระยะ ๆ ให้รู้สึกไม่ร้อมอบอ้าวแม้จะอยู่ในที่ที่คนพลุกพล่าน

[ ขอให้ที่บ้านให้อิสระมากกว่านี้ ]

ข้อความแนวนอนตามความยาวกระดาษแทนที่จะเขียนด้วยแนวตั้งจากด้านที่หันหลังให้ถูกหมุนกลับไปกลับมาด้วยแรงเหล่านั้น ลายมือของพาตจัดว่าสวยอ่านง่าย ถ้าตั้งใจมองก็คงไม่ยากที่จะรู้เนื้อหา

อันที่จริงตัวเขากับอีกฝ่ายก็ไม่ได้สูงต่างกันมาก แต่เดาจากสายตาแล้วอีกคนคงเล็บจะผูกในตำแหน่งที่เขาคิดว่าคงลำบากตัวเอง การตัดปัญหาให้อีกฝ่ายจัดการจึงเป็นวิธีที่ง่ายที่สุดสำหรับเขา

"หลับตาแล้วจะผูกยังไงล่ะครับ"

ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ก็ยอมส่งกระดาษของตัวเองให้คนตัวสูงกว่าเอาไปผูก ซึ่งก็เลี่ยงไม่ได้ที่อาจจะเห็นเนื้อหาที่เขียนไปอยู่ดี +

พาตคิดอยู่พักใหญ่ว่าจะเขียนสิ่งที่คิดลงไปดีไหม แต่เมื่อคิดถึงเรื่องที่พึ่งคุยกันว่าไม่ควรบอกคำเขากันสุดท้ายเขาก็ตัดสินใจเขียนมันลงไป

"ครับ เสร็จแล้ว"

คว่ำกระดาษไว้ในตอนที่เก็บปากกาเมจิกเข้าที่เดิม ตอนที่หยิบขึ้นมาก็หันให้หน้าที่มีคำขอหันเข้าหาฝ่ามือ แล้วมองซ้ายมองขวาหาต้นไผ่ที่จะผูกมัน

มองสายตาละห้อยนั้นก็นึกถอนหายใจเบา ๆ ยื่นมือไปลูบหัวปอย ๆ แทนคำปลอบก่อนจะหันไปหยิบปากกาเมจิก

เขาสุ่มหยิบกระดาษโดยไม่ได้คำนึงเรื่อยสี แต่ก็เลือกหยิบปากกาที่คิดว่าน่าจะอ่านง่ายสำหรับสีกระดาษที่ได้มา

สายตาชำเลืองมองท่าทางของคนที่พึ่งบอกว่าแยกกันเขียนแล้วก็แอบหัวเราะเบา ๆ พอหันกลับมาทางตัวเองก็ใช้มือซ้ายบังกระดาษไว้คล้ายเวลาไม่อยากให้ใครลอกข้อสอบ +

มองหาโต๊ะสำหรับเขียนที่พอจะว่างให้พวกเขาใช้ พอดีกับที่คู่แม่ลูกที่เจอก่อนหน้านี้ผละออกจากโต๊ะพอดีให้พวกเขาได้เข้าไปใช้ต่อ

บนโต๊ะมีกระดาษที่มีเชือกและปากกาเมจิกสีสันต่าง ๆ ถูกเตรียมไว้ให้พร้อมสรรพ

พาตจำเป็นต้องปล่อยมือที่กุมอยู่เพื่อร่วมกิจกรรมตรงหน้า

ขมวดคิ้วมองคนล้อเลียนแบบที่ในใจก็ไม่ได้นึกถือโทษนัก แต่ก็เลือกตัดวงจรความขัดเขินตัวเองด้วยการเงียบ แล้วใช้ช่วงเวลานั้นรีบปรับอารมณ์และสีหน้าตัวเองให้กลับเป็นปกติ

มองลานกิจกรรมที่มีคนขวักไขว่ไม่ต่างกับโซนร้านค้าสลับกับมองต้นไผ่ที่เต็มไปด้วยกระดาษสีผูกห้อยอยู่ ในนั้นคงเต็มไปด้วยคำขอของคนที่มาก่อนหน้าพวกเขา

"เหลือแหละครับ งานพึ่งจะวันแรกเอง"

พูดจบก็เป็นฝ่ายเดินนำไปก่อน+

"ปีหน้าผมก็ปี 6 แล้ว หวังว่าถึงตอนนั้นจะมาได้นะครับ"

ถึงปีนี้จะพอหาเวลาได้แต่ปีหน้าเขาก็ไม่แน่ใจ แม้จะอยากมาแค่ไหนก็ไม่กล้ารับปากกับปัจจัยเรื่องเรียนที่เขาไม่ได้เป็นคนกำหนด

เสียงกระซิบข้างหูทำให้พาตสะดุ้งถอยออกมาก้าวนึง แต่มือที่จับไว้ก็ยังคงอยู่ แถมบีบแน่นขึ้นไปโดยไม่ได้ตั้งใจ

กำปั้นหลวม ๆ ต่อยเข้าที่ไหล่ แก้ขัดความรู้สึกที่ตีฟูขึ้นมา

"ไม่ต้องทักก็ได้ครับ..."

เพราะมันจะทำให้เขาเขินกว่าเดิม

"ถ้าแค่เดินดูก็ได้ครับ ผมแค่กลัวเจอของน่ากินจนเสียดายที่อิ่มไปก่อนมากกว่า"

แม้น้ำเสียงจะไม่ได้ต่างจากปกติมากนักแต่ก็ฟังดูเอนเอียงไปทางพูดเล่นมากกว่าจะเอาไปจริงจัง

พาตทำทีหันไปมองบรรยากาศงานในตอนที่จับมือเข้าด้วยกัน หวังให้แสงไฟกลางคืนช่วยกลบสีแดงบนหน้า

ไม่ยักรู้ว่าความอบอุ่นที่มือมันจะส่งมาถึงใบหน้าได้ด้วย

"ไว้ถ้าปีหน้ามีคนชวนมาเดินเล่นอีกก็คงได้มาอีกล่ะครับ"

เขารู้สึกว่ามันน่าอายนิดหน่อยกับการจับมือถือแขนกันในที่สาธารณะ ถึงมันจะเห็นได้ทั่วไปในงานแบบนี้ก็ตาม แต่พอเป็นตัวเองแล้วมันกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกไม่คุ้นชิน +

ก้มมองมือที่สะกิดอย่างนึกสงสัย แต่พอรู้ความหมายก็ยอมให้จับไม่อิดออดอะไร

"อืม... นอกจากตอนปีหนึ่งที่มาเดินกับเพื่อน ที่เหลือก็แค่หาของกินแล้วก็กลับครับ ไม่ค่อยได้ทำกิจกรรมอะไร"

ให้นึกไว ๆ ก็คงประมาณนั้น ถ้าไม่ได้มีคนชวนมาเขาก็ไม่ค่อยมีอะไรที่สนใจในงานเป็นพิเศษ ในเวลาแบบนี้ส่วนที่เขาให้ความสนใจเลยเป็นคนที่มาด้วยมากกว่ากิจกรรมภายในงาน

"นี่ถ้าไม่ติดว่าอิ่มแล้วก็คงชวนไปดูโซนอื่นต่อ"

"ทุกครั้งที่ลองมันเหมือนจะตายเลยครับ"

ถึงจะเป็นคำพูดเล่นที่ดูเกินจริงไปหน่อยแต่ก็เป็นการเปรียบเปรยที่เห็นภาพที่สุดสำหรับคนไม่ค่อยออกกำลังกาย

พอเลือกที่ปลายถัดไปได้พาตก็เดินนำไปทางที่คิดว่าใช่ ไม่ลืมมองหาถังขยะเพื่อทิ้งขยะในมือให้เรียบร้อย

"จะว่าไป นี่ปีแรกที่คุณมาเดินงานนี้เลยใช่ไหมครับ?"

ถึงจะรู้ว่าอีกคนอยู่ปีหนึ่งแต่ก็ไม่ได้รู้ไปถึงขนาดภูมิลำเนา อีกฝ่ายอาจจะเป็นคนพื้นที่นี้ก็ได้ ซึ่งเขาไม่รู้

นั่งพักท้องได้สักพักพาตก็รวบถุงภาชนะทุกอย่างมาถือเตรียมจะไปทิ้ง ตอนลุกขึ้นยืนก็ไม่วายลูบท้องตัวเองอีกรอบ

อิ่มจริง ๆ นั่นแหละ...

"จะไปเขียนกระดาษก่อนหรือไปซื้อไฟเย็นก่อนดีครับ?"

ให้รุ่นน้องเป็นคนเลือก

พาตพยักหน้าเห็นด้วย จนกระทั่งถูกชวนให้ลดบ้างก็ชะงักไปมองหน้าคนพูด

"ไม่ไหวหรอกครับ" ยอมแพ้ตั้งแต่ยังไม่ทันเริ่ม

เขารู้ดีกว่าการออกกำลังกายมันดีต่อสุขภาพ แต่คนที่วัน ๆ ไม่นั่งอ่านหนังสือก็เล่นเกมอย่างเขา การออกกำลังกายเลยถือเป็นเรื่องที่ท้าทายขีดจำกัดของตัวเองอย่างถึงที่สุด

"วันนึงผมออกกำลังมากสุดก็แค่เดินขึ้นลงบันไดเอง"

จะให้ไปออกกำลังจริงจังมีหวังอยู่ได้ไม่ถึง 5 นาทีแรก

"ก็ถือว่ามาคุ้มแล้วครับ กลับไปบ้างจะได้ไม่ต้องหาอะไรกินแล้ว"

จากที่ปกติอาจจะมีมื้อดึกบ้างแล้วแต่วันว่าจะอยู่ดึกขนาดไหน แต่กับที่พึ่งกินเข้าไปต่อให้โต้รุ่งมันก็คงอยู่ท้องไปยันเช้า

"จะน้ำหนักขึ้นไหมครับเนี่ย?"

ถามคนที่ดูจะกินเยอะกว่าตัวเอง ถึงจะพอเดาจากรูปร่างได้ว่าต่อให้น้ำหนักเพิ่มยังไงทางนั้นก็คงมีกิจกรรมอะไรทำอยู่แล้ว

มือที่ว่างหลังจากวางถ้วยซุปยื่นไปยีผมอีกคน จะว่าปลอบใจก็อาจจะใช่ แต่ก็ใส่ความรู้สึกมันเขี้ยวลงไปด้วย

"เอาสิครับ"

ตอบพลางเริ่มเก็บภาชนะใส่อาหารที่ซื้อมาและกินหมดแล้วมาซ้อนกันในถุงเดียว

"แต่ขอนั่งแปปนึงนะครับ"

พาตนั่งเองหลังนิดหน่อย เท้ามือกับที่นั่งไว้พอให้ตัวเองไม่หงายหลัง ลุบท้องที่รู้สึกแน่นจนไม่อยากกินอะไรเพิ่มแล้ว เกรงว่าถ้าลุกเดินตอนนี้ก็อาจจะจุกท้องได้