Teknolojik harikalar bizi büyüleyebilir.
Ama bu büyü, bizi ele geçiriyorsa; elimizdeki şey yenilik değil, özgürlüğün zedelenmiş halidir.

Çünkü distopyalar teknolojiyle değil, değerlerden sessizce vazgeçildiğinde inşa edilir.

Ve onları mümkün kılan, çoğu zaman ürünler değil, bizim suskunluğumuzdur

İşte bu yüzden: başarı ile meşruiyet karıştırılmamalı.
Bir ürün ne kadar etkileyici olursa olsun, onu doğuran değerler sorgulanmadan özgürlük korunamaz.

Bir ürün başarılı olduğu için, üreticisinin değerleri görünmez hale geliyorsa; biz de bu sıradanlığın parçası haline gelmiş oluruz.

Jobs anlam üretiyordu; Musk ise kontrol.
Biri duygusal bağ kurmayı hedeflerken, diğeri kural koyuyor.

Bu noktada Hannah Arendt’in “kötülüğün sıradanlığı” kavramı devreye girer:

Kötülük, çoğu zaman açık bir zorbalıkla değil; bireylerin düşünmeden, sorgulamadan sisteme uyum göstermesiyle yayılır.

Musk’ın Tesla, X (eski Twitter), Starlink gibi ürünleri, kullanıcıyı büyüleyecek kadar yenilikçi olabilir.
Ancak bu büyü, etik sorgulamayı bastırıyorsa; ürün artık yalnızca teknolojik değil, ideolojik bir aygıta dönüşür.

Ama Elon Musk gibi figürlerin elinde bu yaklaşım, daha karanlık bir soruyu gündeme getiriyor:

“Ürün vazgeçilemez derecede başarılıysa, onu üreten kişinin değerleri göz ardı edilebilir mi?”

Ona göre:
❝ Ürün, kendi kendisinin reklamıdır.
Gerçekten harikaysa insanlar onu arzular.
Arzulanmak, satış yapmaktan güçlüdür. ❞

Bu anlayış, Apple ürünlerini birer arzu nesnesine dönüştürdü.