“Romancı (…) hikâyeden önce var olmuştur,sonrasında da var olacaktır.Anlatıcı sadece hikâyenin içinde var olur.Anlatıcı hikâyeyle başlar,hikâyeyle biter. Kemiği, derisi, dişleri olan romancının aksine anlatıcının sadece kelimeleri vardır.Sadece bir kelimeler topluluğu olarak var olan bir varlıktır.”

Gramsci’ce ifade etmek gerekirse, bugün –ve yarın–  akademide ve yaşamın her alanında ihtiyacımız olan işte tam da böylesi bir ‘praksis’tir.”

Bu çeşit bir hedefe yürüme, günümüzün modası hâline gelmiş tutarlı ve derinlikli bir siyasi bilinçten yoksun, kısa soluklu toplumsal hareketler gibi çabucak sönümlenemeyecektir.

Bu sözcüğü bir hedefe doğru hareket etmek şekliyle kavramsallaştıran düşünür için ‘amaç’ ve ‘hareket’ birbirinden ayrı düşünülemez. Kuşkusuz, siyasi bir tahayyülü böylece içinde barındıran bir eylem pratiği, ancak kendi yürüyüşünden yeni dersler çıkararak daha sağlam adımlarla yürüyecektir.

Kendi içinde hareketi barındıran bir hedefin ve hedefi içeren bir hareketliliğin diyalektiğini böylece kavramamız gerektiğinde direnen Sève, “hedef” sözcüğünü rastgele kullanmamaktadır.

Mübadele halinde ise insanların bu ilişkisi emek ürünlerinin ilişkisi olarak ortaya çıkar; Değer olarak birbirlerine eşittirler ve bu değer, izole olmuş insanların emeğinin toplumsal doğasının ifadesidir."

Meta üreten bir toplumda insanlar birbirleri için çalışır; birinin tükettiği şey diğeri tarafından üretilir. Emek toplumsaldır, ancak apaçık değil gizlidir, çünkü her üretici izole bir biçimde kendi için çalışır.