”แต่ก็แค่การคาดเดาของคนแปลกหน้าน่ะนะ ถ้าไม่ใช่ ก็ขอโทษที่ทัก“

จบประโยคนิ้วโป้งที่จุดบุหรี่ให้เมื่อครู่ก็เปลี่ยนมากดเร่งไฟที่บุหรี่ไฟฟ้าตนเอง

การคาดเดาที่มาจากการวางข้อสันนิษฐานโดยองค์ประกอบภาพรวม ผนวกกับสัญชาตญาณความคุ้นเคยต่อสถานการณ์ในลักษณะนี้ เพราะอากัปกริยาของอีกฝ่ายคล้ายคลึงกับน้องสาวตัวดีตอนเพิ่งเริ่มสูบบุหรี่และหลบหน้าญาติโกโหติกาไม่มีผิด

“บุหรี่มันมีกลิ่นติด ต่อให้เป็นปลายผมของเธอก็เถอะ แต่บุหรี่ไฟฟ้าเป็นไอควัน…ไม่ทิ้งกลิ่น หรือคราบที่เล็บ”

โอกันเว้นจังหวะ พลางเก็บไฟแช็กลงในกระเป๋ากางเกง

“ฉันถูกสั่งสอนมาว่าไม่ควรปล่อยให้ผู้หญิงจุดบุหรี่ด้วยตนเอง“

เขาเกริ่น ในขณะที่ยังคงรอให้กระดาษม้วนลุกโชน

”เพราะกลิ่นมันจะติดปลายนิ้วของพวกหล่อนได้ง่ายกว่า”

เมื่อมั่นใจว่าบุหรี่นั้นเผาไหม้จนพร้อมสูบถึงได้ลดมือลงไป แต่ยังไม่ได้ถอยห่างออกจากระยะของควัน

และสิ่งที่ทดไว้ในใจเมื่อครู่ก็ถูกเอ่ยออกมา

“ถ้าไม่อยากให้ใครรู้ว่าสูบบุหรี่ ทำไมถึงไม่ใช้บุหรี่ไฟฟ้า?”

กริยาที่ได้กลับมา ทำให้คนตัวสูงกว่ามองลงไปยังใบหน้าของสตรีตรงหน้า ก่อนจะเลิกคิ้วข้างหนึ่ง พลางโคลงศีรษะเล็กน้อย

โอกันไม่ตอบประโยคของเธอโดยตรง แต่ในระยะใกล้นั้น เขาใช้นิ้วควงและดีดฝาซิปโป้นั่นอีกครั้ง เปลวไฟหลอมไหม้น้ำมันจนขึ้นประกาย คราม—เพียงครู่ แต่ที่สถิตย์อยู่ปลายเชือกไขคือสีอำพันและแดง

เพลิงเผาปลายยาสูบของคนตรงหน้า ในขณะที่ชายหนุ่มพูดขึ้นมา

เออ ก็ใช่ จริงๆด้วยเงินเดือนนักแข่ง ซื้อทั้งตู้ก็ยังได้(….) ดีไม่ดีซื้อได้ทั้งโรงงานผลิต

แค่ด้วยนิสัยติดดิน(เกิ๊น)ของจระเข้น้ำเค็ม บางทีมันก็ลืมตัวเหมือนกัน ว่ามันมีตังค์จะกินจะใช้

“ก็ไม่มีเหรียญ”

คำตอบแบบสมองปิดทำงานไปแล้ว 50% นี่มันอะไรกัน

ว่าแล้วก็ใช้กำลังแก้ปัญหาต่อ เขย่าต่อไปสิครับ รออะไร กึง ๆๆๆๆๆๆ

อย่าบรรยายสิว่าเชี่ยวชาญ เดี๋ยวเขารู้หมดว่าจริงๆเป็นนักแข่งแค่งานอดิเรก—โอกันทำการเขย่าตู้กดน้ำไป ตอบเพื่อนตนเองไป

“คิดแล้วก็ช่วยด้วยสิวะ หัวคิดมือขยับ”

จึงเกิดเป็นสภาพนักแข่ง F1 สองคน (ซึ่งจริงๆก็ชนะออกจะบ่อย)กำลังก่อวินาศกรรมตู้กดเครื่องกดยามวิกลวิกาล ข่าวออกที่ไหน งานเข้าฝ่าย PR ถึงนั้น

ก่อนจะโดนทักเตือนสติ โอกันหยุดเขย่าตู้ครู่หนึ่ง(กินแรง)

(ทางนั้นก็วาดตะเข้ออกมาเท่มากครับ 🥹 และใช่ๆ ถูกแล้ว สภาพที่ถ้ามัดต่ำก็เดรดหลุดเป็นไอ้เพิ้งงี้แหละครับ555 ดีใจมากเลยครับที่วาดถึงกัน 🥲🖤 พักยกก่อน แต่เดี๋ยวเจอผม เดี๋ยวเจอ—-)

สรุปโดยง่าย: ‘แม่มา’

“OUCH—”

ไอ้จระเข้ที่ซ่าเมื่อกี้หายหมด ร้องสบถสามภาษาอังกฤษ ญี่ปุ่น โยรุบา ใครจะรู้ว่ากรรมมาในรูปแบบของมารดาที่เดินมาหาลูกชายตามนัดก่อนเวลา

ไม่หยิกเปล่า มาดามสวมชุดกิโมโนลากตัวโอกัน(จากหู)กลับมาหาเด็กสาวที่กำลังเล่นดนตรีเปิดหมวกอยู่ด้วย

สภาพที่คามิลล่าได้เห็น คือสตรีลักษณะเหมือนแม่บ้านญี่ปุ่นคนหนึ่ง ผมสีดำขลับ แต่ใบหน้ากลับมีความเป็นชาวอังกฤษผสมกระทั้งดวงตาสีอ่อน หล่อนสวมกิโมโนประยุกต์แบบโมเดิร์น—ความสูงเพียง 160 เซนติเมตร แต่กลับเอื้อมมือไปหยิกหูชายหนุ่มผิวดำสูงเกือบสองเมตรได้แบบโคตะระถนัดมือ ประหนึ่งหยิกมาแล้วทั้งชีวิต พร้อมเรียกชื่อโอกันในแบบที่ปกติไม่มีคนอื่นเรียก

“โอกุน! เอาไปคืนน้องเขา! เดี๋ยวนี้!”

โอกันแลบลิ้นให้เธอแบบหน้ายังนิ่ง ไม่รู้ร้อนรู้หนาว เพราะปกติไม่เคยคิดจะพกรถหรือบิ๊กไบค์ตนเองมาโรงเรียนเท่าไหร่ จ้างให้ก็หาไม่เจอ (แต่ถ้าในห้างหรือข้างนอกก็ไม่แน่(….))

แต่ก็แอบขนลุกนิดหน่อยตรงคำแช่งแบบไม่รู้ตัว ทำไมจู่ๆจนหัวลุกแปลกๆวะครับ(…)

ไอ้นักแข่งรถกำลังจะหันกลับไปออกวิ่งต่อเพื่อไปให้ถึงตามที่นัดหมายไว้กับใครบางคน แต่ก่อนที่จะได้หันกลับ ความรู้สึกเจ็บก็แล่นเข้าประสาททันทีจากหู

(ได้เลยครับผม /ให้บีบๆอุ้งต่อไป)

“Well, gladly to be your late-night entertainment.”

His mouthpieces come out almost sardonic despite the smirk that widened. The Racer turns to face the stranger fully, giving him a full engagement. Ogun never turns away a bet; he thrives even on the losing side.

“Tails.”

He announced.

But before the F1 racer could make any more response to the ‘British guy,’ regarding the UK in particular, the clicking sound of a coin that sailed into the atmosphere caught his attention.

“Huh, a bet?”

It looks like Ogun is enjoying the situation with no hustle.

(+)

“Have you seen Florida? It’s a Mad Max film set by now; a dumpster on fire is an understatement.”

Yet, the American man did not stop his abrupt comment on his country—Ogun continued to take enjoyment out of it, which could be seen clearly by how his mouth smirked slightly in a condescending manner.

”ไม่คิดว่าจะเจอ เพื่อนร่วมโรงเรียนตอนตี 2“

เหมือนเป็นลักษณะคำถามเกริ่นมากกว่าการถามตรงๆ

“อ้าว ไง”

นักแข่งรถทักทานสั้นๆตามประสาและนิสัย ก่อนจะสังเกตความตะกุกตะกักในการพูด จึงเข้าใจว่าสภาพตนเองตอนนี้ที่มีพาสเตอร์ติดใบหน้า ผนวกกับไฟที่สลัวอาจจะเหมือนโจรสักหน่อย

“โทษที ตกใจหรือเปล่า?“

แต่ก็พยักหน้าตอบรับที่อีกคนบอกว่ามีเหรียญ

”Thanks, ไว้เดี๋ยวไปคืนที่สถาบัน“

ก่อนจะนึกได้ว่าอีกฝ่ายมาทำอะไรบนถนนตอนตีสองวะน่ะ(….)

(ทำไมน่าเอ็นดูงี้ 🫳🏾)

เมื่ออีกฝ่ายเข้ามาใกล้ และอยู่ในระยะซึ่งแสงไฟตกกระทบ โอกันจำเขาได้ในทันที—ทั้งผ่านโซเซี่ยลมีเดียและผ่านตาจากการที่อีกฝ่ายมาเชียร์ข้างสนามบาสเวลาซ้อม ในขณะที่แมร์มองจระเข้อ้วน(?)เป็นเหมือนไอดอลที่ชื่นชอบคนหนี่ง ไอ้จระเข้กลับไม่รู้เรื่องนั้นเลย(….) และรู้จักอีกฝ่ายในฐานะเพื่อนร่วมสถาบัน