" ตอนเด็กๆผมตาบอดน่ะ แต่พึ่งมามองเห็นก็ตอนทำงานนี่แหละนะ มีคุณลุงใจดีช่วยน่ะนะ "

" มองเห็นแต่ผมเห็นคุณเป็นสีแดงกับน้ำเงินน่ะ ตอนนี้ยังมองสีไม่ค่อยตรงกับธรรมชาติเท่าไหร่ "

" มันเชื่อมกับประสาทตาน่ะอย่างน้อยถึงตาบอดแต่ประสาทตายังพอทำงานได้เลยยังกระตุ้นให้ใช้งานกับแว่นน่ะ "

เขายิ้มก่อนจะชี้มาที่เจ้าแว่นที่ใส่อยู่ ด้านข้างก็มีสายเล็กซ่อนอยู่เช่นกัน

" แค่ได้ทานก็พอน่ะครับ "
เขาเอ่ยตอบอีกฝ่ายไปเช่นนั้นดูอีกฝ่ายจะสนใจไม่น้อยเกี่ยวกับเขา

" เมื่อก่อนผมเองก็มองไม่เห็นนะ ฮ่า ฮ่า แต่เดี๋ยวนี้มองเห็นแล้วล่ะ "

จู่ๆก็พูดอะไรไม่รู้อีกแล้ว คงเพราะอยากให้สถานการณ์ไม่เงียบเพราะอยู่แค่สองคน

" ก็ประสานรับรสมันไม่ค่อยจำเป็นกับผมตอนเด็กเลยค่อยๆเสื่อมไปตามสภาพ ไปพัฒนาประสาทส่วนอื่นน่ะครับ "

เขาเอ่ยตอบอีกมือนึงก็ทานข้าวอย่างสบายใจ แน่นอนปกติเขากินอะไรก็จืดไปหมดคงเพราะสิ่งนี้แหละนะ

" แค่กลิ่นก็เผ็ดแล้วล่ะนะ "

" ไหนๆ ขอฉันชิมหน่อย "

เขาบรรจงตักสิ่งนั้นเข้าปากแต่ก็รู้สึกแต่งเพียงแค่ความแสบร้อนเท่านั้น

" ผมลืมบอกคือลิ้นผมรับรู้รสชาติไม่ได้น่ะแต่คงเผ็ดจริงๆขนาดไม่รู้รสยังแสบปากชนาดนี้แต่ก็อร่อยนะครับผมชอบ "

เขายกยิ้มอย่างเป็นมิตรและเอ่ยชมฝีมืออีกคน

" คงจะเผ็ดน่าดูเลยนะครับ "

เขาเพียงแต่ยิ้มตอบรับที่อีกฝ่ายบอกท่าทางดูจะตื่นเต้นน่าดูเลยล่ะนะ

" ดูซิว่าจะทำให้ผมรู้สึกเผ็ดได้มั้ยนะ "

เข้าตัวนั่งรออย่างใจจดใจจ่อกับสิ่งที่กำลังจะได้ทาน

" ใช่แล้วล่ะ ผมชอบจืดๆ "

เขาเอ่ยขึ้นพร้อมกับหันไปเตรียมจานให้พร้อมสำหรับสองคน

" ป่าวๆๆ แค่พูดเฉยๆน่ะ "

เขาส่ายมือไปมาบอกอีกคน

" ไหนๆอยากชิมแล้วว "

" ทำมาผมก็ทานอยู่ดีครับ "

" เอ๋ อย่างนั้นหรอ "

" ก็พอจะมีเนื้อสัตว์ หรือพืชอยู่บ้างนะครับ ปกติผมทานแต่ของจืดๆ "

เจาเอ่ยตอบอีกฝ่ายไปก่อนจะชี้ไปทางห้องครัวตรงนั้นน่ะนะ

" ฝีมือแกะ แกะทำอาหาร "

แค่คิดก็ขำออกมายังไงก็ไม่รู้

" ผมทำอาหารไม่ค่อยเก่งซะด้วยสิพอทานได้ แต่ฝีมือคุณฟราวก็ดีเหมือนกันนะ "

เขาเอ่ยเอานิ้วแต่ที่คางของตนเองก่อนจะยิ้มออกมาเป็นให้อีกฝ่ายทำให้ทานคงดีที่สุด

" ให้คุณทำจะได้รู้มือรู้รสชาติคุณ "

" แบบนี้ก็ดีนะครับ "

" ก็เรื่องใหญ่ ไม่เท่าเรื่องนั้น เรื่องที่นายคิดหรอก ฮ่า ฮ่า "

" เอาล่ะ ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ ก็คงไม่ต้องทำต่อแล้วล่ะ "

เขาตัดกระดาษกองใหญ่ให้เข้ากัน

" ไหนว่ามาสิสิ่งที่นายอยากย้ายมานอนบ้านผมน่ะ วันนี้ผมว่างแล้วล่ะ "

เขาเอ่ยพร้อมกับส่ายหางไปมาก็มีเจ้าหางนี่แหละที่บ่งบอกอารมณ์ได้ดีที่สุด

" จะทานข้าวที่นี่หรือทานด้านนอกก็ได้หมดเลยนะครับฟราว "

" ใจง่ายกับบางคนแหละนะ "

เขาเอาเอกสารลงจากใบหน้าก่อนจะขำเล็กๆ

" ขยันสิจะได้มีเงินไว้ใช้ในอนาคต "

" เหมือนเด็กหนีออกจากบ้านเลยแฮะ "

" ไม่อยากอยู่บ้านแต่ก็นึกถึงบ้านผมคนแรกนี่ รู้สึกสำคัญจัง "

เขานั่งๆมองอีกฝ่ายพร้อมกับเอ่ยปากไม่หยุดพัก ก็คงเพราะนั่งทำงานนานๆไม่มีเพื่อนคุยแหละนะ

" ก็ผมใจง่ายน่ะสิ "

เขายกยิ้มตอบไปถ้าเป็นได้เขาก็เป็นคนแบบนี้แต่ไหนแต่ไรอยู่แล้วล่ะนะ

" คุณอยากทำอะไรคุณเลือกเลยครับคุณฟราวว "

" ผมขอเคลียร์เอกสารสักครู่ "

ว่าจบเขาก็ไปนั่งอ่านเอกสารถึงจะเป็นคนที่ดูขี้เล่นแต่ก็ทำงานหนักเอาเหมือนกัน

" ทำไมถึงจะต้องถามล่ะครับเป็นฟราวจะมาค้างหรือนอนเล่นผมก็ยินดีต้อนรับ '

เขานั้นเอ่ยก่อนจะปิดประตู เจ้าตัวหันไปมองเบื้องหลังหางอันยาวเยียด

" กรรมพันธุ์น่ะครับ5 5 5 "

จะบอกว่ากรรมพันธุ์แต่พ่อกับแม่เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นแบบนี้มั้ยนะ

" งั้นทำไมถึงอยากมาค้างที่นี่ถ้าไม่คิดถึงผมล่ะเนี่ย ฮ่าฮ่าว่าไปนั่นเรา "

เขาท้าวเอวขำสั้นๆก่อนจะยกยิ้มขึ้นตามประสาคนขี้เล่น

" แล้วเราทำอะไรดี "

🖤 : เป็นฟราวจะมาตอนไหนก็ได้ทั้งนั้นแหละนะ

พึ่งได้วางมือถือเพียงไม่กี่วินาทีก็มีเสียงเคาะประตูแล้วทีนี้ก็เดินไปเปิดประตูพร้อมรอยยิ้ม

" แหมมาไวจังเลยเนาะ นึกว่าจะเดินเล่นก่อนค่อยมาซะอีกแต่ดีแล้วล่ะผมจะได้เจอฟราวไวไว "

เจ้าของบ้านเอ่ยพร้อมรอยยิ้มถึงหน้าตาจะแสดงอารมณ์ไม่ได้แต่เจ้าหางสองเส้นแกว่งไปซ้ายทีขวาทีแล้วล่ะ ดีใจงั้นหรอ?

[ มีมโคตรเก5655556 ]

🖤 : ทักมาแบบนี้ คือจะมานอนบ้านผมหรอ??
*เขาแนบมีมตลกๆส่งกลับไป*

เจ้าของมือถือวางมือถือลงก่อนจะถอดปลั๊กusb แล้วไปเตรียมห้องนอนสำหรับแขก ก่อนจะส่งข้อความกลับไป

🖤 : 👍🏿
*ภาพมีม*

" แหมมม ไม่คิดว่าเราจึงบังเอิญได้ขนาดนี้ "

ราเวกยืนถือปืนคู่ใจที่พาดไว้บนบ่า หางทั้งสองนั้นแกว่งไปตามประสา เขากระตุกยิ้มพร้อมกับมองอย่างสนุก

🖤 : ถ้าชอบก็แค่แวะมาหา คิคิคิย๊าาา

🖤 : ผมเห็นแค่ข้างบนว่ามันเป็นจุดT T แว่นตาผมสีเพี้ยนอีกแล้ววว

[ น่ารักๆๆๆๆๆๆๆๆ ]

🖤 : เป็นคุ้กกี้สีดำที่อร่อยที่สุดเลยล่ะ

[ คสพ.แบบพากันไม่เต็มน่ารักจังเลย อีกนิดพบจิตแพทย์แล้วงุ้ยๆๆๆๆ ]