(งั้นเดะไปเวิ่นทางเดมๆๆ)

(ขอโทดที่หายไปนาน ตอบตอนนี้ทันมั้ยหรือเวิ่นรูทดี จะได้มุ้ปอรไปอีเว้นต์ใหม่กัน)

"อืม..เริ่มมืดค่ำแล้วเสียด้วย หาเพิ่มสักอย่างก็น่าจะเพียงพอแล้ว ?"

เอียงคอเล็ก ๆ เขาเดาว่าพนักงานคนอื่นก็คงไม่ได้เก็บกลับไปเยอะนักหรอก
ก่อนจะทำหน้าเนือย ๆ เป็นเชิงว่าที่เหลือเป็นสิ่งที่เขาไม่อยากหาเท่าไหร่เลยน้า

"ฮุ ๆ ปากคอเราะร้ายนะ" ไม่ได้ปฏิเสธเรื่องที่ตนอู้งานซะด้วยซี่

ก่อนจะเดนนำลัดเลาะไปทางขวา ไม่ไวไปพอให้เดินตามได้

"สุดสัปดาห์ในเมืองหลวงก็คงไม่พ้นเรื่องเช่นนี้" ที่ว่าคนเยอะแยะ "ระวังทรัพย์สินของเจ้าให้ดี หากมีใครลักเล็กขโมยน้อยไปข้าคงช่วยไม่ได้"

เอ่ยเตือนระหว่างเดินไปด้วย ไม่ไกลจากสายตาเหมือนจะมีร้านอาหารเล็ก ๆ ร้านนึงอยู่

ผงกแทนคำตอบ ก่อนจะแยกตัวไปอีกทาง

ใช้เวลาสักพักใหญ่ก่อนจะเดินกลับมาที่จุดเดิมอีกครั้ง พร้อมกับบักกุที่ถูกบรรจุโหลในมือเรียบร้อย ลูซิลล์มาซ้ายขวาว่าดิเอโก้กลับมารึยัง

หัวเราะเบา ๆ ก่อนจะล้วงมือกับกระเป๋าโค้ทอีกข้าง แล้วหยิบไฟฉายออกมา

"ต่อไปบักกุแล้วกัน เจ้าได้เตรียมไฟมาหรือไม่"

ได้ยินมาว่าการจะหามันเจอได้ต้องใช้สายตาและเวลาสักพักเลยนี่นะ

(ขอแอบแปะก่อน ในชินดันเป็นงี้)

"ตายจริง เรามีจุดประสงค์เดียวกันหรือนี่ ?" หัวเราะเบา ๆ เขาเองก็กลับมาดูเพราะเป็นบ้านเกิดด้วยนี่นา

ก่อนจะก้มมองสโนวดรอปในมือ

"เล็กก็เล็กแถมยังทำชุดข้าเปรอะเปื้อนไปหมด น่ารำคาญใจเสียจริง"

บ่นถึงดอกไม้ในมือ ทว่าก็ถนอมมันเอาไว้อย่างดี

"เจ้าคงมิได้มาเดินเล่นให้เสียเวลาหรอกกระมัง ฟารัดท์เอ๋ย ?" บอกทีสิว่ามาทำงานเหมือนกันไม่ได้กินแรง

"คิคิ" เพียงส่งเสียงหัวเราะเบา ๆ ในลำคอออกมา คล้ายว่าเขาจะอารมณ์ดี..? "วันนี้ข้าจักปล่อยเจ้าไปสักวันแล้วกัน"

ปัดเสื้อตนเอง ก่อนจะเก็บสโนวดรอปลงกระเป๋าเสื้อโค้ทตัวโตไป

"ในเมื่อเรามีจุดประสงค์เดียวกัน.. เราร่วมเดินทางไปด้วยกันดีหรือไม่ ?"

ของเพิ่งหาเจอเพียงสอง คงไม่มากพอที่จะใช้ปรุงยาด้วยล่ะนะ

มองของในมืออีกฝ่ายก็ขมวดคิ้ว

"ไปเจอเรื่องน่าสนุกมาหรือนี่ น่าอิจฉาเสียจริง"

ให้เลือกก็คงอยากสู้จนมอมแมมมากกว่ามอมแมมเพราะเปื้อนดินนี่นา

ก่อนจะจุดยิ้มมุมปาก

"นี่ ดิเอโก้ หากข้าใช้กำลังแย่งมันจากเจ้ามา เช่นนั้นข้าก็จะมีของสองสิ่งไปถวายหัวหน้า เจ้าว่าแบบนั้นดีหรือไม่"

หมอนี่หาเรื่องสู้นี่นา

(ขอยาดจิกกัดตามคาร์ 😭)

"..เจ้าไม่มีตาหรือดิเอโก้"

ทักทายด้วยคำจิกกัด จึงค่อย ๆ ลุกขึ้นแล้วยื่นสโนวดรอปให้ดู ยืนแบบเว้นระยะเพื่อที่อีกฝ่ายจะได้ไม่เปื้อนโคลนจากเขาด้วย

ให้ดูจนพอก็เก็บมือกลับมาหมุนดอกไม้ในมือเล่น

"แล้วเจ้าเล่า มาทำสวนหรือ"

ถามกลับเสียงสบาย ๆ

"สักเดือนละครั้งเจ้าว่าบ่อยหรือไม่"

เผ่าพันธุ์อายุยาวแบบเรา ๆ ประเมินคำว่าบ่อยไม่เหมือนกัน

"เงอะงะเช่นเจ้าเห็นทีคงปีละครั้ง" อดไม่ได้ที่จะแซะไปอีกที แต่ก็เดินไปช้า ๆ เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายหลงไปไกล

จนกระทั่งขึ้นมาถึงบนพื้นดิน ทัศนียภาพของเมืองหลวงอันวุ่นวายก็ประจักษ์แก่สายตา เพราะเป็นวันสุดสัปดาห์จึงมีผู้คนพลุกพล่านเต็มไปหมด

"ฟารัดท์" เรียกเหมือนสหายคนนึงไม่ถือยศฐา

ก่อนจะชูสโนวดรอปให้ดูเป็นเชิงว่าตนมาหาของทำยาจริง ๆ แล้วจึงค่อย ๆ ลุกขึ้น

"ออกจากตึกเป็นด้วยหรือ หรือสถานการณ์ย่ำแย่จนทำให้เจ้าต้องมาเยี่ยมเยือนนิฟล์เฮมกันเล่า"

หมุนสโนวดรอปในมือพลางเอ่ยจิกกัดไปพลาง

(/ขี่คอ)

(เกาะหลังปายด้วย)

"ตายจริง อัยด้าผู้น่าสงสารเอ๋ย ข้าควรปล่อยให้เจ้าหิวตายไปซะ ดีหรือไม่"

เอ่ยด้วยเสียงสบาย ๆ แม้คำพูดจะเหมือนจิกกัดแต่ก็เป็นเรื่องปกติสำหรับคนทั้งสองล่ะนะ ลูซิลล์ขยับตัวทำท่าเหมือนจะเดินนำไป

"ข้าได้ยินมาว่าไม่ไกลจากสถานีมีร้านรสเลิศอยู่ ไปกันเถิด"

เรื่องที่ว่าเขาหิวรึเปล่าหาใช่เรื่องสำคัญ ในเมื่อผู้ร่วมเดินทางอาหารยังไม่ตกถึงท้อง อย่างไรก็คงต้องหาอะไรทานอยู่ดี

"อรุณสวัสดิ์"
"ฮุ ๆ แท้จริงเป็นโลภะหรือนี่ อัยด้า"

อดไม่ได้ที่จะเอ่ยแซวออกมา รู้อยู่แล้วว่าอีกฝ่ายเอ่ยไม่จริงจัง ก่อนจะขยับแขนเท้าสะเอวสบาย ๆ

"แล้วนี่เจ้าทานอะไรมาหรือยัง ?"

(น่ารักมู้กน้องพี่ 😭😭😭)

(จะบอกว่าเหมือนกัน555566655555)