นัยน์ตาสีนภาพลบค่ำเปรยกลับมามองใบหน้าครุ่นคิดอย่างลำบากใจของอีกฝ่าย

“ … ฉันเข้าใจ ”

ราฟาเอลคว้าแก้วกาแฟเย็นของตนก่อนยันตัวลุกขึ้นยืน คล้ายเตรียมจะบอกลา

“ การตามหาใครสักคนในที่ที่กว้างขนาดนี้น่ะ ”

เขาหลุบตามองคู่สนทนาอีกครั้ง

“ ลองคิดดูก็พอ มันแค่เป็นคำแนะนำที่ฉันพอจะคิดออก … ยังไงก็ขอให้เจอเจ้าของสิ่งนั้นเร็ว ๆ ละกันนะ ”

เจ้าของเรือนผมสีฟ้าอ่อนเอียงคออย่างสงสัยเมื่อเห็นปฎิกิริยาตอบรับเหนือคาดของอีกฝ่าย

ไอศกรีมที่ละลายอยู่บนจมูก ถ้ากลายเป็นคราบเหนียวเหนอะก็จะทำให้ยิ่งร้อนไม่ใช่หรือ ?

เขาคิด ทว่าไม่ได้พูดอะไรออกไปก่อนจะหันไปรับโคนไอศกรีมรสโปรดจากแม่ค้า

ราฟาเอลเป็นคนที่ไม่ค่อยแสดงออกทางสีหน้ามากนัก— แต่ตอนนี้หากใครสังเกตคงจะเห็นว่าเขาหน้าซีดในระดับหนึ่งเพราะอากาศร้อนที่ไม่คุ้นชิน

ฝกเจ้าของเรือนผมสีฟ้าอ่อนกำลังต่อคิวซื้อไอศกรีมเพื่อหวังจะคลายความร้อน

อืม …

ระหว่างรอ มือเรียวของตนก็ยื่นกระดาษทิชชู่แผ่นหนึ่งให้หญิงสาวที่อยู่ไม่ไกลนัก

” จมูกเธอเลอะ … “

“ … บางครั้งการใช้ตรรกะมากไปก็ทำให้เรามองเห็นได้แคบลง”

ราฟาเอลหลุบตาลงต่ำมองแก้วกาแฟเย็นของตนที่วาวอยู่ตรงหน้า

“บางทีสัญชาตญาณของคุณอาจจะทำให้คุณนึกอะไรออกก็ได้ ลองสำรวจมันดีๆสิ ของชิ้นนั้นน่ะ …”

เขายกแก้วกาแฟขึ้นจรดริมฝีปาก

พลันภวังค์ก็หักหลัง บังคับให้เขานึกถึงใครคนหนึ่งที่กำลังตามหาอยู่เช่นกัน

“ แต่ฉันคงแนะนำอะไรมากไม่ได้หรอก— ไม่การันตีว่าจะได้ผลนะ ”

“ … แต่ถ้ากระโดดลงไปอาจจะช่วยให้หายเบื่อก็ได้ ลองทำดูไหมล่ะ ? ”

แม้ว่าสีหน้าจะสงบนิ่งเช่นเดิม แต่น้ำเสียงกลับแฝงแววเสียดสีราวกับจะโต้กลับประโยคกวนบาทาเมื่อครู่

เขากล่าวพลางมองสำรวจร่างสูงตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า

“ สูงแค่นี้ อย่างนายคงไม่ตาย ”

เจ้าของเรือนผมสีฟ้าอ่อนยังคงแสดงสีหน้าเรียบเฉยหลังได้ฟังคำตอบห้วน ๆ ของบุคคลตรงหน้า

… ก็แค่เห็นว่าคนในบริษัทเดียวกัน นั่งเหมือนมองหาอะไรเลยจะแวะมาช่วย

แต่ดูเหมือนจะใจดีผิดคน

“ นั่งเฉย ๆ บนดาดฟ้าโล่ง ๆ นี่ ไม่ช่วยให้หายเบื่อหรอก ”

เขาเอียงคอมอง

" ไปทุกคน "

เขาตอบสั้น ๆ ด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยตามเคยขณะที่เดินออกมาห้องพักเป็นคนสุดท้าย

ราฟาเอลหมุนกุญแจเพื่อล็อคประตูก่อนจะค่อยดึงมันออกแล้วเก็บไว้กับตัว

" ห้องพักมีกุญแจ 2 ดอกน่ะ อีกดอกหนึ่งเซเรลเก็บได้ไหม "

เขาถาม, ไม่ได้ออกความเห็นเรื่องอาหารเพราะกินร้านไหนก็ได้ทั้งนั้น

@zeirelle-odyz.bsky.social

ได้ยินเสียงแสร้งน้อยใจแว่วมาจากรุ่นพี่คนสนิทก็อดที่จะถอนหายใจใส่ปลายสายไม่ได้

" แค่เห็นรุ่นพี่ไม่ออกมาริมหาดช่วงเช้าเลยคิดว่าหลับ ไม่อยากรบกวนน่ะ "

อาจจะดูไม่ออก แต่นี่ถือว่าเป็นการพูดเอาใจฉบับของราฟาเอลแล้วนะ

" สรุปแล้วไปพร้อมกันหมดนะ ? "

เขาถามย้ำอีกครั้ง ไหนๆ ก็น่าจะพร้อมกันหมดแล้วนี่หน่า ขอมัดมือชกเลยแล้วกัน

" ... ลูเนตหรอ ? อืม ... ฉันกับเจ้าพวกนั้นจะออกไปหาข้าวเที่ยงกินน่ะ เลยโทรมาถามว่าจะฝากซื้ออะไรหรือเปล่า "

เสียงเรียบดังตามปลายสาย เขากล่าวทักทายคนรับโทรศัพท์แค่เสี้ยววิเห็นจะได้ก่อนจะเข้าประเด็นอย่างรวดเร็ว

" หรือว่าจะออกไปพร้อมกัน ? กลุ่มคุณพร้อมออกไปไหม ? "

@luneth-odyz.bsky.social

ชายหนุ่มเจ้าของผมสีฟ้าอ่อนหน่ายจะโต้เถียงจึงไม่ได้ต่อต้านอะไรกับข้อเสนอมั่ว ๆ ที่สหายไม่รักดีอย่างอีโวโยนมาให้

“ ถ้าเป็นปาร์ตี้ช่วงเย็น รุ่นพี่ซาซาคงจะลากกลุ่มนั้นมาหมดอยู่แล้ว ”

เขาเปลี่ยนไปตอบคำถามที่มีสาระดีกว่า

“ ทางนั้นน่าจะคุยกันเพลินน่าดู เดี๋ยวฉันโทรถามให้แล้วกันแล้วจะให้ซื้อข้าวเที่ยงมาเผื่อรึเปล่า ”

@zeirelle-odyz.bsky.social

( .ชื่นใจ อุอิอิ )