Benzer hislerdeyim ve sanırım mesele tam da bu. Mücadele en çok psikolojik kısımda. Kötülüğün sınırının olmaması acayip canımı sıkıyor, olumsuz şeyler konuşmak da ne bireysel olarak ne de topluluk anlamında iyi gelmiyor konuşmayınca da için şişiyor öyle bir kısır döngü

Valla nostalji gibi eski Twitter günlerini hatırlattı. Bir de dertsiz tasasız sadece edebiyat konuşup goygoy yapabildiğimiz günlere gelirsek on numero