เพราะยังไม่หลับสนิท พอเตียงยวบจึงรู้สึกตัวตื่นเล็กน้อย แต่ก็แค่ขยับตัวตะแคงหันหลังให้คนร่วมเตียง

เอาจริงคือ พอถึงเวลาดันนอนไม่หลับซะงั้น จะด้วยเพราะหนาวหรืออยู่จนตื่นก็ไม่รู้ แต่ก็ขี้เกียจลืมตาขึ้นมาด้วยสิ

ใบหน้าของเขาตอนนี้คงเหมือนคนกำลังฝันร้ายเพราะพยายามข่มตาหลับ

"ถ้านายทำฉันจะจับนายตรึงไว้กับที่ทั้งคืน"

ปาคำขู่ใส่แทบจะทันที เขาปิดตาไม่รับรู้ ขยับตัวเล็กน้อยให้นอนสบาย หลังจากนั้นก็ปล่อยให้ความเงียบดำเนินไป

เสียงหายใจผ่อนลงเล็กน้อย อาจเป็นสัญญาณบอกว่าเขาหลับไปแล้ว กระมัง

"คาดหวังอะไรน่ะ"

เขาทำหน้าเหนื่อยหน่าย ท่าทางไม่ได้กลัวเลยว่าค้างแรมด้วยกันคืนหนึ่งแล้วอีกฝ่ายจะทำอะไรตนไหม หรือก็แค่ไม่ได้สนใจถ้าจะโดนทำอะไร

"ฉันจะนอนแล้ว นายจะทำอะไรก็ทำ"

ว่าแล้วเขาก็ถือวิสาสะขึ้นไปนอนอีกฝั่งของเตียง ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวจนถึงคอ เพราะแม้ว่าที่นี่จะเป็นบ้านเกิดของเขาก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะทนหนาวได้ดี

(เมื่ออยากพัก แต่ปัญหารักคุณเกินไป-)

เขาจ้องอีกฝ่ายนิ่งๆ สุดท้ายก็ลุกขึ้นปลดสายรัดจำนวนมากบนตัวออกแล้วเดินไปห้องน้ำ

"อาบก็ได้ เห็นแก่ที่นายออกค่าห้องให้"

เอาแต่คุยจนจะสร่างง่วงอยู่แล้ว แถมจะทรมานจมูกอีกฝ่ายทั้งคืนก็กระไรอยู่

ใช้เวลาไม่กี่นาทีในการเปิดน้ำผ่านตัวก็เดินออกมาในสภาพเปลือยแค่ท่อนบนกับกางเกงตัวเดิมที่อย่างน้อยก็ไม่ได้จุ่มขยะโดยตรง กลิ่นคงไม่แย่นักหรอก

(แต่ละมื้อแต่ละเดย์55555โดนผู้บริหารเล่นแล้ว)

เขาหันไปมองทั้งที่หน้ายังจุ่มกับเตียง สายตาบ่งบอกว่าอารมณ์เริ่มจะไม่ดี ประหนึ่งเด็กโดนขัดใจ

"จำเป็นด้วยเหรอ"

ไม่ใช่ว่าเขาไม่ชอบอาบน้ำ แต่นี่แค่คืนเดียวเอง แถมเคยสกปรกเลอะเทอะกว่านี้ก็ยังอยู่ได้

"เสื้อก็ไม่มีให้เปลี่ยน..จะให้ใส่ชุดเดิมนอนรึไง หรือแก้ผ้านอน"

ใช้มือปลดแค่สายคาดที่รัดรอบคอออกให้หายใจสะดวกเหมือนจะประชด แบบไม่ตั้งใจ

"แล้วแต่เลย"

ถึงจะนึกสงสัยว่าทำไมอีกฝ่ายถึงไม่กลับไปนอนบ้านตัวเอง แต่เขาคร้านเกินกว่าจะถาม แถมคนจ่ายตังก่อนก็ไม่ใช่เขา เพราะงั้นไม่มีสิทธิ์โต้แย้งหรอก

แม้การพยายามคุยกับอีกฝ่ายตลอดทางก็ทำให้เริ่มตาสว่างขึ้นมาหน่อยๆ แต่สุดท้ายพอเห็นเตียงเขาก็เลือกที่จะทิ้งตัวไหลลงไปนอนทันทีทั้งชุด

"ขี้เกียจ"

คำตอบสั้นๆ ง่ายๆ ราวกับโดนวัฒนธรรมองค์กรของสาขาล้างสมองไปแล้ว

เขายังคงปิดตาสนิทไม่รับรู้เส้นทางที่กำลังมุ่งไป แต่ก็พยายามฝืนฟังและตอบอยู่

"ไม่รู้เหมือนกันว่าตั้งใจทำงานไปทำไม ก็แค่..รู้สึกผิดที่จะไม่ทำมั้ง"

“ได้หมด”

เขาไม่ได้ปฏิเสธ ยอมให้อีกคนแบกไปโดยง่าย ด้วยความคิดที่ว่าหากจะโดนอุ้มไปทิ้งที่ที่แย่กว่านี้ก็ไม่ได้สนใจแต่อย่างใด

จริงๆ อยากบอกว่าก็มีบ้านให้กลับนะ แต่คิดไปคิดมา ถ้าคนที่บ้านตื่นอยู่มีหวังโดนไล่กลับไปทำงานแน่

”อ่า จริงด้วย…เอาเจ้านี่ไปส่งที่บอหน่อยสิ จะเคลมก็แล้วแต่เลย“

ว่าพลางยื่นวัตถุดิบที่กำไว้ในมือให้ อุตส่าห์มุดไปเก็บมาได้ จะไม่เอาไปส่งก็เปลืองแรงแย่

ถึงจะรู้ว่าอีกฝ่ายพูดมีเหตุมีผล แต่เมื่อโดนรบกวนการนอนมากเข้าก็ทำเอาเริ่มรำคาญขึ้นมาหน่อยๆ แล้ว

เขาไม่ได้ปัดมือออก แต่กลับปล่อยร่างตนให้เหลวลงแบบไม่พยายามคุม

"ยังไงก็เอาตัวลงถังไปรอบหนึ่งแล้ว..อยู่แบบนี้แป๊บเดียวไม่เหม็นขึ้นหรอก"

"..ไม่งั้นนายก็พาไปหน่อย"

น้ำเสียงแสดงความท้อแท้ในการเคลื่อนย้ายตนออกจากตรงนี้มาก ถ้าลุกขึ้นก็อาจจะหลับทั้งยืน

หรือจะคลานออกไปดี

เขาลืมตาขึ้นมาคนตรงหน้า พอเห็นว่าเป็นคนรู้จักจึงไม่ได้นึกแปลกใจว่าเหตุใดสัญชาตญาณระแวดระวังของตนจึงไม่ทำงาน

ครั้นพยายามจะยันตัวลุกขึ้น กลายเป็นตัวไหลลงมากกว่าเดิม

"แค่พักเฉยๆ เดี๋ยวก็..ลุกครับ"

เอ่ยทั้งที่ตาปิด