พี่ชายที่เสียไปเป็นอาจารย์หมอเคยเล่าให้ฟังเหมือนกันว่าสมัยก่อนเคยได้ดูแลคนไข้แบบนี้แหละ ตอนนั้นพี่แกลืมอะไรสักอย่างไว้ในห้อง ตอนลงลิฟได้ยินเสียงคนไข้บอกว่าลืมของให้กลับไปเอาด้วย

คนไข้ชูสองนิ้วโด้ย~ 👍

👍

เลามาอย่างสันติ (กางเล็บรอ)

หลังๆ นี่ไม่กินไอติมละ นมก็เปลี่ยนไปกินแบบไม่มีแลคโตสแทน ไม่งั้นตดทั้งวันแน่นอน ; w;

จกพุงมาาานนนนนนนน 🤣

น้อน~

เขาจ้องจะเล่นคุณ ; w; ไปแตะนี่โดนงับ

อันนี้ก็สาเหตุที่ทำให้การประชุมล่าช้า 🤣 เดินตรวจตราทุกคนกลางโต๊ะประชุม

อีกอันที่แปลกก็น่าจะตอนไปงานอเมซิ่งไทยแลนด์มั้ง (นานจัด) เจอรสต้มยำกุ้ง... กินแล้ว อึ่ม... อเมซิ่ง~

ฮึ~ ยังไม่เคยโดนรสยาแก้ไอซินะ 🤣
สมัยก่อน มันเคยมีบริษัทไอติมที่ทำกันเองในพื้นที่ เขามีไอเดียว่าเอายาแก้ไอมาผสมไอติมให้เด็กที่ไม่ยอมกินยากินง่าย พอโดนเข้าไป อะหืออออ~ โง้วปวยจี้ ผสมน้ำผึ้ง กลิ่นพุทราจีน สุดยอด ผ่านมาเกือบ 40 ปียังจำได้ติดตรึงในใจไม่เคยลืมเลือน~

งั้นแทงซ้ำก่อนจะโดนสวน 👍

จริงๆ ถ้าเป็นบริษัท มองในมุมที่ clip นำเสนอน่าจะไม่ค่อยถูกต้องเท่าไหร่ในแง่การบัญชี เพราะของที่มันขายไม่ได้ ณ ตอนที่เขาทำยอดให้ มันต้องถั๋วจาก pool ค่า sub ทั้งหมด แล้วหารให้ตาม titles และยอด view ในเดือนนั้น (เดือนถัดไป pool เปลี่ยนคิดใหม่) แต่ถ้ามองในแง่ marketing อันนี้ถือว่าใช้ได้
แต่ ถ้าเป็นบุคคล มุขนี้ถือว่าดีใช้ได้อยู่ เพราะเป็นการเพิ่ม value ให้กับนักเขียน

อ๊ะ... แงวงอก
แงวกับแงว ดับเบิ้ลแงว

นั่นซิ นิ่งคือหลับ ขยับคือแoก 😅

กรอกหูแล้วยื่นเปียก 👍

ถ้าเรียกแล้วหันมาถือว่า ok 😆