แต่ดวงตาคู่นั้นที่มองมายังเขากลับดูเศร้าสร้อยอย่างบอกไม่ถูก

ทำไมล่ะ? เกิดอะไรขึ้น? หรืออาการไม่สบายแย่ลงจนทรมาน

เขาอยากเอื้อนเอ่ยถามใจจะขาด ทว่ามิโดรยะชิงพูดตัดหน้าเขาเสียก่อน

"เราน่าจะได้ของครบแล้วนะครับ ไปชั่งน้ำหนักแล้วจ่ายเงินกันเลยดีกว่า ไม่งั้นถ้าช้ากว่านี้เดี๋ยวจะกลับไปทันเอานะครับ"

ว่าแล้วอิซึคุก็ออกตัวเดินนำหน้าคนผมสองสีไปก่อนหลายก้าว พร้อมความรู้สึกเจ็บปวดในใจ

เขาไม่ควรบอกความรู้สึกนี้ออกไปสินะ เขาเบนสายไปตาทางด้านข้าง ขณะพยายามยกยิ้มมุมปากกลบเกลื่อนความขมเฝื่อนในใจ

ก่อนหันไปหามิโดริยะด้วยตั้งใจจจะถามไถ่ถึงอาการไม่สบายที่เขาเพิ่งสังเกตเห็นเมื่อครู่

ทว่าสายตาคู่งามของอีกคนกลับหันมามองเขาในช่วงเวลาเดียวกัน

โทโดโรกิสูดหายใจลึกอย่างลืมตัว เขาเสสายตามองไปยังใบหูที่ไม่ปรากฏร่องรอยแดงเรื่อ

CW: การเหยียดเพศ

"ตายจริง ฉันคิดว่าเป็นเด็กผู้หญิงซะอีก ที่พูดไปเมื่อกี้คือฉันเสียมารยาทสินะคะ"

เขาเหลือบมองไปทางมิโดริยะพลันใจหล่นวูบ

เสียงเต้นตุบตับของเส้นเลือดดังกระหน่ำในสมอง โทโดโรกิเม้มริมฝีปากที่มีเลือดฝาดสุขภาพดีเข้าหากันแน่น

นั่นสิ โทโดโรกิลืมไปว่าพวกเขาทั้งคู่เป็นผู้ชาย การที่ตัวเขาชอบอีกฝ่ายแบบนี้ ถ้ามิโดริยะรู้เข้าคงลำบากใจแน่ ๆ ไหนจะสายตารอบข้างนั่นอีก...

โดยไม่คาดคิด เขาเห็นปลายหูของอีกฝ่ายขึ้นสีแดงระเรื่อพร้อมท้ายทอยที่ดูจะมีเลือดฝาดมากกว่าปรกติ

เกิดอะไรขึ้น มิโดริยะไม่สบายงั้นเหรอ?

โทโดโรกิหวั่นใจ นี่เขาพลาดไม่ใส่ใจถึงอาการป่วยของมิโดริยะ? แบบนี้ใช้ได้ที่ไหนกัน

แต่ไม่ทันที่เขาจะได้เอื้อนเอ่ยถ้อยคำเป็นห่วง เสียงกระซิบกระซาบจากเหล่าแม่บ้านก็ทำเขาชะงักไป

"เดี๋ยวนะคะ คนตัวเล็กกว่าที่ผมสีเขียวใส่กางเกงนี่นา"

"เด็ก ๆ คู่นั้นน่ารักกันจังเลยน้า มาช่วยกันซื้อของไปทำกับข้าวด้วยล่ะ"

"เหมือนคู่สามีภรรยาตัวน้อยที่มาซื้อของด้วยกันเลยเนอะคะ ทั้งสองคนนั้นคงเป็นแฟนกันละมั้ง"

โทโดโรกิใช้หางตาเหลือบมองไว ๆ ก็เห็นว่าพวกเขาคือ คู่ที่ดูเหมือนสามีภรรยา ตามที่พวกคุณนายเขากล่าวอ้างถึง

มุมปากของเขาจึงยกยิ้มขึ้นอย่างห้ามไม่ไหว

ปลายสายตาที่เต็มไปด้วยความสุขที่แอบซ่อนไว้เสมองไปทางอึซึคุ

แต่สุดท้ายสายน้ำทะเลเค็ม ๆ ก็ถูกสัดซาดเข้าจนเขาสะดุ้ง

"เดี๋ยวสิ!"

เขาหันไปโวยเจ้าตัวต้นเรื่องที่กำลังจ้องเขาไม่วางตา ก่อนจจะชะงักไป

เขาคงต้องยอมรับความจริงแล้วล่ะ เพราะสิ่งมีชีวิตตรงหน้าเขามีส่วนท่อนล่างคล้ายปลา ซึ่งมีเกล็ดเรียงรายรอบตัว ส่วนครึ่งบนที่เขาเห็นตั้งแต่อกขึ้นมานั้นคล้ายคลึงกับคนหลายส่วน

ยกเว้นหูและข้างลำคอที่ดูคล้ายคลีบและเหงือกปลา

เขาครุ่นคิด แต่สุดท้ายก็ส่ายหน้าไปมา

แบบนั้นคงต้องโดนชนเข้าหลายแผล แต่ฉันไม่เจ็บตรงอื่นนอกจากลิ้นปี่เลยนี่นา

นารุมิจึงเริ่มมองไปรอบตัว และสบเข้าไปกับครีบงามเรียงตัวสะท้อนแสงแดดอุ่นร้อนจนจวาวตา

และเรือนร่างอีกส่วนหนึ่งที่โผล่พ้นน้ำขึ้นมาจับจ้องตัวเขานั้นดูคล้ายราวกับมนุษย์...

เอาล่ะ ฉันน่าจะยังไม่ตื่นดีแน่ ๆ

นารุมินอนลงบนหินโสโครกที่ไม่สูงกว่าระดับน้ำทะเลมากนัก ซึ่งเป็นที่ที่เขาฟื้นขึ้นมา

ดวงตาโกเมนหม่นมองไปรอบด้าน ขณะพยายามยันตัวขึ้นนั่งบนบบางสิ่งที่เย็นเฉียบ กระนั้นบนตัวเขากลับอุ่นวาบเพราะแสงจ้าของดวงอาทิตย์

สถานที่รองรับกายเขาคือกองหินโสโครกขนาดใหญ่ที่รวมตัวกันอยู่กลางทะเล

เขาจึงลองมองให้ไกลออกไปอีกนิด แต่ก็ไม่เห็นวี่แววของหมู่เกาะเล็ก ๆ หรือพวกชายหาดใกล้ฝั่งเลย

หรือเขาโดนคลื่นซัดมาอยู่บนหินนี่งั้นเหรอ?

ไม่ใช่ว่าก่อนหน้านี้เขาเจอพายุเข้าไม่ใช่เหรอ?

แล้วตอนนั้น...

พลันผืนภาพเรือนร่างคล้ายฉลามกึ่งสิ่งมีชีวิตอื่นก็ฉายตัดไปมาในสมอง

สิ่งมีชีวิตที่ลอยตัวเหนือเขาก่อนหน้านั่นมันอะไรกันน่ะ ดูไม่เหมือนฉลามสักนิด หรือว่าจะเป็น... สิ่งมีชีวิตในตำนานอย่าง ไซเรน? เงือก?

เขาแค่นหัวเราะในลำคอ

เพราะเกือบตายสมองเลยสร้างภาพหลอนงั้นเหรอ? แต่คิดไปแล้วได้อะไรล่ะ เรื่องสำคัญคือเขาอยู่ที่ไหนต่างหาก

ภาพสุดท้ายก็เขาเห็นจึงเป็นแสงมัว ๆ ที่สาดส่องผ่านผิวน้ำลงมา พร้อมเรือนร่างของฉลามที่มีกายส่วนหนึ่งดูไม่คล้ายปลานัก
.
.
.
ดวงตาสีโกเมนหม่นกะพริบปริบสองสามที เจ้าของนัยน์ตานี้จึงเหมือนจะได้สติขึ้นมา

อะไรกัน?

ภาพเหตุการณ์ในอดีตฉายชัดทีละฉาก นารุมิรู้สึกราวเขาเพิ่งเผชิญความตายอย่างใกล้ชิด แต่ภาพเบื้องหน้ากลับเป็นท้องฟ้าและเมฆาสีขาวกระจายตัวอย่างเหมาะสม

ตอนนั้นเองที่เขาได้เห็นปลายครีบหางคล้ายพวกฉลามที่ว่ายเข้ามาผ่านหางตาเพียงแวบเดียว

เขาส่งเสียงเหอะให้ตนภายในใจ

นี่เขาต้องเลือกว่าจะตายเพราะขาดอากาศหรือโดนกินเหรอ? แบบนั้นสู้พยายามสุดแรงเสียยังดีกว่า

นารุมิละซึ่งความสนใจแต่ลิ้นปี่ที่ปวดร้าว เขาพยายามพุ่งขึ้นไปให้ใกล้ผิวน้ำมากขึ้นอีกหน่อย

ทว่าสุดท้ายอากาศที่มีให้ใช้ก็ไม่เพียงพอ

ทว่าแรงคลื่นเมื่อครู่กลับทำเขาจุกตรงลิ้นปี่

เขารู้สึกแรงตนหดลดเกินกว่าครึ่ง กระนั้นก็ดื้อดึงพยายามกวาดน้ำด้วยมือทั้งสองข้างออกไปข้างตัว เพื่อดันตนให้พุ่งขึ้นไปหาอากาศ

ทว่ายิ่งออกแรงลิ้นปี่ตรงกลางตัวยิ่งปวดรวดร้าวเสียจนเผลอกลืนอากาศมากเกินไป

สุดท้ายอากาศที่ใช้หายใจจึงแทบไม่พอ

นารุมิมองเห็นภาพเบื้องหน้าพร่าเลือนลงทีละน้อย ดวงใจภายในอกเต้นตุบตับด้วยกังวลถึงชีวิต

แต่จังหวะครั้งสุดท้ายที่เขากำลังจะจับโดนเชือก คลื่นทะเลขนาดยักษ์ก็ซัดเข้ากับตัวเรือจนเขาเซจับสิ่งใดบนเรือไม่โดน

"กัปตัน!!" นั่นเป็นเสียงสุดท้ายก่อนที่ตัวเขาจะเห็นเงาคลื่นน้ำสีน้ำเงินเข้มทาบทับตัวเองจนหล่นกระแทกมวลของเหลวขนาดใหญ่ที่ชื่อว่าท้องทะเล

ตัวเขาโดนซัดซาดจนลอยต่ำลงมาจากผิวน้ำไกลโข

แต่นารุมิไม่ใช่พวกยอมแพ้อะไรง่าย ๆ เขาจึงพยายามตะเกียดตะกายว่ายน้ำขึ้นไปหายใจบนผิวตื้น

"กัปตันคับ! ช่วยทางนี้ที!"

นารุมิหันขวับไปทางต้นเสียงที่โดนคลืนซัดซาจนเบาหวิว เขาเห็นท่าทางของลูกเรือทางด้านนั้นไม่สู้ดียิ่งกว่าทางเขาจึงหันไปตะโกนใส่เจ้าตัวใหญ่ใกล้ตัว

"ฉันจะไปช่วยทางนั้น!"

เจ้าเบิ่มหันมาพยักหน้าให้เขาทีหนึ่ง นารุมิจึงรอจังหวะคลื่นเบาโยกตัวไปจับตามข้าวของบนดาดฟ้าเรือที่ถูกมัดติดแน่นด้วยเชือกหลายรอบ เพื่อไม่ให้ตัวเขาปลิวร่อนลงท้องทะเล

เขามองเลยขึ้นไปหน่อยจนเห็นท้องฟ้าสีเทาดั่งควันขี้เถ้าอันก่อให้เกิดความรู้สึกหน่วงในอก

นารุมิสูดหายใจเอาอากาศที่ชุ่มไปด้วยความชื้นลงปอดยาวครั้งหนึ่ง มือทั้งสองข้างที่จับสายเชือกไว้จึงออกแรงให้มากขึ้นอีก

ชาวเรือเช่นพวกเขานั้นรู้ดี

หากสายรั้งใบเรือหลุดหรือขาดจนใบเรือกางออกมาอย่างห้ามไม่ได้ท่ามกลางพายุร้ายเช่นนี้ คงเป็นชีวิตของพวกเขานี่สิที่ขาดก่อนผืนผ้าใบนั้นจะร่วงหลุดจากเรือ

ข้อมูลเพิ่มเติมค่ะ

bsky.app/profile/nint...

หากมีคนยืนอยู่ที่ Base ไม่ว่าจะตำแหน่งไหน ก็จะสามารถวิ่งยาวจนถึงจุดแรกเริ่มของ Batter ได้เลย หรือก็คือได้คะแนนเลยนั่นเอง

เช่น

มีทีมบุกยืนอยู่ที่ Base 1 กับ 2 และ Batter ในตอนนั้นตีสไตค์ได้ ทั้งคนที่ยืนตรง Base 1 กับ 2 และ Batter จะสามารถวิ่งยาวจนครบได้ นับเป็น 3 คะแนน

...
อันนี้แค่พื้นฐานด้วยนะคะ

แต่เราว่าเราพอเท่านี้ดีกว่า ถ้าใครสงสัยตรงไหนบอกได้เลยนะคะ

มาทำการตีต่อ ถ้าตีได้ คนแรกที่อยู่ตรง Base ที่หนึ่งต้องวิ่งไปที่ Base 2 ส่วนคนที่ตีได้ ก็จะวิ่งมาที่ Base แรกต่อ

วนไปแบบนี้ และเมื่อถึง Base 3 หากมี Batter ตีได้อีก และคนที่ Base 3 สามารถวิ่งกลับไปยังตำแหน่งยืนเดิมของ Batter ได้ ทีมก็จะได้ 1 คะแนน (นี่แค่ 1 คะแนนนะ)

- ในกรณีของการทำสไตค์ หรือก็คือการตีแบบไม่ฟาวล์ และบอลลอยไปไกลจนออกนอกสนาม

ของ Baseman ประจำ Base ถัดไปที่ต้องวิ่งไป

เช่น

นาย A เป็น Batter ตีบอลสำเร็จ และมีเวลาให้วิ่ง นาย A ต้องวิ่งไปที่ Base แรกให้ทันก่อนที่บอลจะกลับมาอยู่ในมือของ First Base (ถ้า First Base มีบอลในมือแต่ยังไม่เหยียบ Base ก็ยังสามารถวิ่งไปให้ถึงก่อนได้เช่นกัน)

ถ้าจะทัน กรรมการจะพูดว่า เซฟ ก็คือ Batter คนนั้นต้องยืนในตำแหน่ง Base แรก แล้วให้ Batter คนถัดไปของทีมบุก