“วันนี้นิมบี้ตั้งใจว่าจะกินของหวานให้ครบทุกร้านเลยนะคะ— (‘▽’)”

พูดจบเธอก็หันไปมองอีกฝ่าย ก่อนจะเพิ่งสังเกตเห็นรายละเอียดของชุดที่เขาสวมอยู่ในวันนี้ รอยยิ้มหวานปรากฏขึ้นบนใบหน้าโดยไม่รู้ตัว

“ชุดนี้… เหมาะกับรุ่นพี่มากเลยค่ะ—”

เธอเผลอทำอีกฝ่ายตกใจเข้าให้แล้วสิ นิมบี้ยกมือปิดปากน้อย ๆ แอบหัวเราะแหะ ๆ กับตัวเอง เพราะลืมไปว่าควรทักทายให้เสียงเบากว่านี้ (อาจจะเพราะวันนี้เป็นวันพิเศษ… แถมยังมีพลัง ที่จะกิน มากกว่าปกติ!)

“งั้นเราไปซื้อกันเถอะค่ะ!”

ว่าแล้วเธอก็ก้าวไปเคียงข้างอีกฝ่ายอย่างกระตือรือร้น ระหว่างที่ทั้งคู่ยืนรอคิวอยู่ นิมบี้ก็เอียงคอ ยิ้มตาเป็นประกาย พูดเป้าหมายอันยิ่งใหญ่ของตัวเองออกมา

(+)

“นิมบี้จะกิน!!! รสมัทฉะก็แล้วกันค่ะ!!”

เธอหันกลับไปหาชูตะคุงด้วยแววตาเปล่งประกายไม่แพ้กัน

“ว่าแต่ชูตะคุงจะกินรสอะไรหรอคะ? (*´꒳`*)”

“งั้นก็ได้ค่ะ! (*´∇｀*)”

นิมบี้ยิ้มกว้างก่อนเดินตามอีกฝ่ายไปด้วยความตื่นเต้น ใจเต้นตุบ ๆ รอคอยที่จะได้กินไอศกรีมแสนอร่อย!

เมื่อมาถึงหน้าร้าน ไอศกรีมหลากหลายรสวางเรียงรายอยู่ตรงหน้า สีสันสดใสจนเธอตาลุกวาวเป็นประกาย แต่ก็ยังยืนครุ่นคิดอยู่นานว่าจะเลือกอันไหนดี

“ฮืมม… นิมบี้จะกิน… อ่า…”

เธอทำหน้าจริงจังอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะยิ้มตาโตตัดสินใจเด็ดขาด

(+)

นิมบี้ยกมือขึ้นชี้ไปทางบูธสายไหมให้เขาดู แววตาเปล่งประกายด้วยความตื่นเต้น ระหว่างเดินไปก็ฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี

“กินสาย—ไหม—เพิ่ม— (*´∀`)♪”

เธอได้ยินอีกฝ่ายตอบกลับเช่นนั้น ก็ยิ่งคิดว่าเขาเป็นคนดีจริง ๆ! นิมบี้ยิ้มกว้างก่อนจะพูดถึงสายไหมด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

“อ้ะ! จริงด้วย สายไหมยุบเร็วมากเลยค่ะ— งั้นเราไปซื้อกันเถอะ (ﾟ▽ﾟ)”

เธอส่ายหน้าพลางหัวเราะคิกคักน้อย ๆ

“ไม่ต้องเลี้ยงหรอกค่ะ! เราหารกันก็ได้ ♡”

(+)

“ฝากตัวด้วยค่ะ รุ่นพี่คาโต้!!”

เธอรีบโค้งให้อีกฝ่ายด้วยท่าทีเคารพและเต็มไปด้วยความดีใจที่รุ่นพี่ใจดีช่วยติดเข็มกลัดให้อย่างง่ายดาย

“อ้ะ! แทนคำขอบคุณที่ช่วยติดเข็มกลัดให้…”

นิมบี้รีบล้วงมือเข้าไปค้นในกระเป๋าสะพาย พลิกหาของอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มกว้างเมื่อเจอสิ่งที่ตามหา เธอยื่นออกไปตรงหน้ารุ่นพี่ด้วยดวงตาเปล่งประกาย

“ลูกอมค่ะ!! ถ้าไม่ชอบ เดี๋ยวนิมบี้จะซื้ออย่างอื่นมาให้แทนก็ได้— (´∀｀=)”

นิมบี้ยิ้มคิกคัก แล้วก้าวเข้าไปใกล้ขึ้นอีกนิด เพราะรอบข้างเสียงดังมาก

“รุ่นพี่อยากกินของหวานด้วยกันมั้ยคะ!? (*'▽'*)”

ดวงตาเธอเปล่งประกายเมื่อนึกถึงครั้งก่อน ๆ ที่ได้กินขนมกับรุ่นพี่เซย์จิ— มันช่างสนุกและอบอุ่นทุกครั้งที่ได้แบ่งปันรสหวานไปด้วยกัน

วันนี้นิมบี้ตั้งเป้าหมายว่าจะกินของอร่อยให้ครบทุกเจ้า! ถึงจะกินไปเยอะแล้ว แต่ก็ยังไม่อิ่ม เธอเลยเดินต่อไปยังบูธขายแอปเปิ้ลเคลือบน้ำตาล และบังเอิญเจอรุ่นพี่คุ้นหน้าคุ้นตาเข้า

“อ้ะ! พี่เซย์จิ สวัสดีค่ะ ไม่คิดว่าจะบังเอิญเจอกัน—”

เธอสังเกตว่ารุ่นพี่ดู…กระสับกระส่าย แต่ก็เลือกจะไม่แสดงความกังวลาออกมา

“รุ่นพี่เซย์จิมายืนหน้าร้านแอปเปิ้ลแบบนี้… แปลว่า!!”

(+)

เธอกำลังกินสายไหมคำแรก ระหว่างเดินไปโดยไม่สนใจคนรอบข้าง ก็เผลอชนเข้ากับผู้ชายตัวสูงมาก ๆ

“อ้ะ!.. ขอโทษค่ะ—”

เธอรีบเงยหน้าขึ้นมองแล้วโค้งขอโทษทันที

พอได้ยินอีกฝ่ายพูดอะไรบางอย่างที่มีคำว่า หวาน ปะปนอยู่ เธอก็เงยหน้าตอบกลับอย่างรวดเร็ว

“หวานอร่อยเลยใช่มั้ยละคะ! นิมบี้ก็คิดว่ามันอร่อยเหมือนกัน— อ่าา ถ้าอยากกินอีก ดึงสายไหมของนิมบี้ไปกินได้เลยนะคะ!! (´∀｀)”

ได้ยินคำตอบเช่นนั้น เธอก็พยักหน้าตอบรับ ก่อนจะโค้งให้อีกฝ่ายเล็กน้อย

“งั้น…บ๊าย บายนะคะ! ขอให้รุ่นพี่เซย์จิเดินทางดี ๆ ค่ะ— (*´∇｀*)”

เธอเริ่มเดินออกห่าง พร้อมโบกมือให้รุ่นพี่ จนกระทั่งละสายตาจากอีกฝ่ายไป…

(แงง ขอบคุณที่โรลกันนะคะ!! เซย์จิคุงน่ารักเสมอ มีกำลังใจบอมน้องเสมอเลยค่ะ😔💖✨)

(กี้ดด รุ่นพี่น่ารักมาก ขอปักไว้ก่อนนะคะ🥺)

เธอได้รับคืนโทรศัพท์และดูอีเมลที่อีกฝ่ายบันทึกไว้ให้ เธอเห็นเช่นนั้นก็ดีใจไม่น้อย

“ขอบคุณเช่นกันนะคะ! ไว้หาอะไรกินอีกเยอะๆเลย—”

“รุ่นพี่เซย์จินี่เก่งจังเลยนะคะ ใช้โทรศัพท์คล่องแคล่วเลย!! เดี๋ยวนิมบี้ต้องลองเขียนข้อความให้บ่อยๆแล้วล่ะ٩( ᐛ )و”

“ว่าแต่.. ให้นิมบี้ยืนรอเป็นเพื่อนจนกว่าคุณแม่รุ่นพี่มารับมั้ยคะ?”

เธอรู้อีกฝ่ายปฏิเสธเพราะความเกรงใจอีกแน่นอน แต่ลองถามก็ไม่เห็นเป็นอะไร