Als je een hond hebt kom je vanzelf in gesprek met andere hondenliefhebbers. Als je ervoor voor openstaat. Ik heb er ook niet altijd zin in. Vooral 's morgens vroeg niet, als ik net mijn ogen open heb, en ik mijn eerste ronde loop heb ik geen behoefte aan gesprekken. Dan wil ik genieten van mijn ronde, in stilte. In de middag is het een ander verhaal.

You don't have to slow me down'Cause I will always be aroundI will find my way back homeWhere magnolia grows, where magnolia grows De parfum geur van de lente. Mijn favoriete boom. De boom die ik iedere dag groet. In een goede bui, een slechte bui, met een bang of blij hart, een grieperige of energieke dag, de boom begroet mij en ik groet terug.

"Wacht maar tot je zelf ouder wordt", zei mijn moeder vaak. Dan zou ik het snappen. Mijn moeder vond het ouderdomsproces verschrikkelijk. Ze gebruikte tot haar zeventigste de pil om niet in de overgang te komen. Ze ging vaak naar de kapper voor een mooie blonde coupe. Ze maakte zich zorgvuldig op. Ze kocht kleren die niet meer bij haar leeftijd paste.

Ik heb mijn camera weer eens tevoorschijn getoverd. Batterijen opgeladen en de natuur in. Deze keer ben ik begonnen in Strijbeek bij Restaurant de Smokkelaar. Vanaf daar is er een route, de zogenaamde Smokkelroute (Strijbeek heeft een rijke historie die teruggaat tot de vroege 19e eeuw. Te midden van de uitgestrekte bossen en glooiende heuvels bood Strijbeek een ideale doorgang voor smokkelaars die goederen zoals tabak, alcohol boter en zout vanuit België naar Nederland wilden brengen.

Die vraag krijg ik niet iedere dag. Vorige jaar rond deze periode, na een roerige tijd, en herstellende van een verbrijzelde pols, liep ik mijn dagelijks rondje met het hondje. Iedere dag zag ik een man, met ook een leuke hond en we hadden leuke koetjes en kalfjes gesprekken. Hij stelde zich voor als Jac en soms vroeg ik me af of het wel toevallig was dat ik hem elke keer tegen kwam.

Op sommige plekken is dat zo. Daar blijft de tijd stil staan. Zoals hier op de recreatie boerderij van mijn neef Piet, waar ik als kind al liep. Waar vooral hij toen ook al liep. Zijn geboorte grond. Om 9.00u loopt Piet zijn rondje langs de dieren, met z’n kruiwagen. Ik liep vanochtend mee en was weer kind. We kletsten bij, haalden herinneringen op, met een lach en traan.

Picknicken aan de zeedijk De wind is snijdend koud. Tranen biggelen over mijn wangen. Van de wind. Ook. Maar ik merk dat ik geëmotioneerd ben. Ik loop op de plek waar ik voorheen met pa en ma liep. Picknicken aan de zeedijk, schepen voorbij zien varen. Pa en ma op het bankje bovenaan de dijk. Theedoek op schoot. Appeltje schillen. Krentenbol, pakje chocomelk.

Met het naderende carnaval, -het feest is mij met de paplepel ingegoten- kom ik in een dilemma met mezelf. Ik woon midden in het centrum dus ik ontkom er niet aan. Ga ik mee het feestgedruis in en verspil ik daarmee mijn, zo moeizame opgespaarde energie, en zal ik een tijd moeten bijtanken, of vertrek ik, het dorp uit om mezelf te hullen in rust en regelmaat?

Een gedicht, gevonden, ergens, toevallig… zo mooi PANTSER Een pantser, maar dun Als ijs van een nacht Een woord, een geur, een lied... Dan breekt het ijs En kwetsbaar ligt daar mijn verdriet Dan komen weer de bittere tranen Machteloze smart Beneemt me de adem En omklemt mijn hart De tranen worden snel gedroogd En ik ga mijn dagelijkse gang Totdat het ijs weer breekt Mijn hele leven lang…

Dermot Kennedy · Better Days · Song · 2021