(มา+ด้วยค่ะ!)

“อ้าวๆ ผมนึกว่าแถวนี้จะมีแต่คนหลับไปแล้วเสียอีก ยินดีที่ได้เจอน้า”

น้ำเสียงติดกวนของชายคนหนึ่งทักทายมาจากด้านหลัง ดูเหมือนว่าจะเป็นตัวของพนักงานที่ทำงานอยู่เขตเหนือนี่เอง

“ว่าแต่คุณก็มาช่วยชาวบ้านเหมือนกันหรือครับ?

นิโคเอ่ยถาม เพราะก่อนหน้านี้เขาเองก็เดินผ่านย่านชุมชน และได้ช่วยเหลือคนแถวนั้นที่สลบกันเป็นแถบเช่นกัน

เขาพยักหน้าคล้ายว่ากำลังขอบคุณก่อนจะรับยาแก้ที่อีกฝ่ายให้มา

“อะๆ ผมเซ็นให้ก็ได้คร้าบ” จับปากกาเขียน

แม้จะรู้สึกเสียดายที่ราคามันแพงขึ้นก็เถอะ ไว้คราวหลังเขาค่อยหาวิธีต่อไปเองแล้วกัน

“นี่…ผมถามได้ไหม? ก่อนหน้าเคยมีคนหนีสัญญาคุณรึเปล่า”

“เอ้อ— ที่ถามนี่ไม่ใช่ว่าจะหนีหรอกนะครับ ผมแค่อยากรู้เฉยๆน่ะ”

นิโครีบพูดดักไว้ก่อน นำมือโบกผ่านหน้าไปๆมาๆ ก่อนจะกลับมานั่งเท้าคางพร้อมส่งยิ้มให้

(มา+ด้วยค่ะะ)

นิโคแค่อยากจะหายจากอาการเมาค้าง แต่ไม่คิดว่าหลังจากกินยาอะไรนั่นไปอาการจะไม่หายเสียนี่…เขาดันปวดหัวมากกว่าเดิมอีก

“ฮ่าๆ แล้วยาแก้จะได้ตอนไหนหรือครับ?“

เจ้าตัวกำมือแน่น ดูเหมือนไม่ได้สนใจเรื่องที่มาของยาที่อีกฝ่ายปฏิเสธไปก่อนหน้าเท่าไร

”เรื่องค่ายาเดี๋ยวผมค่อยเอามาจ่ายได้ไหม โอย…พึ่งโดนบริษัทลดเงินเดือนไป“ บ่นโอดครวญพร้อมกุมหัวไปด้วย

“เล่นซักตาก็ได้ครับ~” พยักหน้า

เดี๋ยวเร็ว ๆ นี้ เพื่อนก็คงจะมากันแล้ว ซักนิดหน่อยคงไม่เป็นอะไร

“คุณอยากเริ่มเล่นก่อนไหม?”

นิโคทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ กำลังเปิดหาเมนูที่ถูกใจไปพลางๆ ได้ยินบทสนทนาเรื่องเล่นเกมก็เลยหูผึ่งขึ้นมา

“โอ๊ะ? ผมสนใจนะครับ อยากรู้จังเลยว่าทุกคนจะพูดว่าอะไรกัน ฮ่าๆ”

“แต่เอ… เกมแบบนี้มันมีบทลงโทษด้วยเหรอครับ พอดีผมคิดไม่ออกเลยว่าจะให้คนแพ้ยังไงดี ถ้าเอาเป็นว่าเวลาพูดถึงคนๆนั้น เขาต้องไม่รู้ตัวเป็นคนแรกดีไหม?“

@narehiss-odyz.bsky.social
@odyz-floel.bsky.social
@zeirelle-odyz.bsky.social
@luneth-odyz.bsky.social
@odyz-evo.bsky.social
@odyz-ayda.bsky.social

(ขออนุญาตแท็กคับ)