ve tabii ki timur soykan’a gelmiş geçmiş olsun.

adli kontrol ve yurtdışı yasağı gibi göstermelik tedbirlere alkış tutarak sevinmek, adaletsizliğe alışmanın başka bir biçimi. belki sadece bana fazla geliyordur ama bazen sembolik adımlara sevinen bir toplum haline gelmiş olmak, asıl çaresizlik gibi geliyor.

hukukun gerçekten işlediği bir ülkede, böylesine ağır bir saygısızlığın geçmişte çoktan ciddi yaptırımları olurdu. ama cezasızlık sürdükçe, kötülük örgütlenmeye devam ediyor.

ve elbette buraya gelene kadar, bu düzen kaç çocuğun sesini susturdu; ceylan, uğur, berkin…

yolsuzluk yapanlar, kadına şiddeti teşvik edenler, çocuk istismarını aklayanlar, doğayı talan edenler ellerini kollarını sallayarak dolaşırken, adalet terazisi her defasında haklıdan yana değil, iktidardan yana ağır basıyor.

bu ülkede gerçek suçlular dokunulmaz ve korunaklı zırhlarla korunurken, sesini çıkaran, hakkını arayan, adalet isteyenler ise sistematik olarak susturulmaya çalışılıyor.

bu travma, yalnızca mağdurların değil, toplumun bütün dokusunu zehirler. yüzleşmeden, görünür kılmadan ve onarmadan verilen her adalet mücadelesi eksik ve geçici kalır.