- 04 -

ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ก็พบเข้ากับความมืดมิด

' กลับมาแล้ว ทุกคน ยังนอนอยู่เลยนี่นะ '

รู้สึกว่าเป็นฝันที่น่าประหลาดใจ และชวนเศร้ามากทีเดียว

ทั้งฝันถึงสิ่งที่ไม่อยากจะนึกถึงอีกเป็นครั้งที่สอง
หรือแม้แต่ฝันถึงตัวเองอีกคนนึง

" งืม ปวดหัวจัง "
'?'

" ด้ายนี่ อะไรเนี่ย "
"ตอนนอนเผลอไปกำเสื้อใครเข้ากันนะ " / ( ;｀-_ゝ-)

-end-

- 03 -
' ยังดูไม่ออกเหรอ? '

' ฉันคือคุณ '

ฉันอีกคน ได้ยื่นร่มสีใสมาให้

เธอรับร่มมา และไม่นานนัก ทั้งคู่ก็ได้เริ่มบทสนทนาที่ชวนประหลาดใจ

อย่างกับกำลังคุยกับตัวของตัวเอง ผ่านความคิดในสมอง
น่าแปลก ในตอนแรกเธอหวานกลัวตัว 'เธอ' คนนี้ไม่น้อย

แต่ท้ายสุดกลับมายืนคุยกัน แถมได้รับคำปลอบโยนใจมาอีกด้วย

พิลึกจริงเชียว

- 02 -

" ไม่ชอบ " " ไม่ชอบความมืด " " พาเนเนเนะออกไปที "

ภาพตรงหน้าที่เห็น ทำให้หัวใจของเธอเจ็บขึ้นมา

: น่าสงสารจริง ๆ ทำไมคุณถึงต้องร้องไห้ด้วยล่ะคะ? :
เธอไม่ได้ตอบคำถามแล้วเข้าไปปลอบเด็กน้อยในทันที แต่ไม่ว่าจะทำยังไง เธอก็ไม่หยุด

" ไม่เป็นไร หลังจากนี้จะไม่เป็นไรแล้วนะ "

เด็กน้อยไม่มีท่าทีว่าจะหยุดร้องไห้ สุดท้าย ก็หายไปทั้งอย่างนั้นในอ้อมกอดของเธอเอง

(ขอโทษที่มาช้านะคะ ! TT )

ในขณะที่ยังคงโดนเบียดจสดเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆที่ตัวสูงกว่า ก็มีมือหนึ่งเข้ามาจับไว้

ไม่ทันได้ตกใจ อยู่ๆตอนนี้เจ้าตัวก็ออกมาจากฝูงคนตรฃนั้นได้เสียที

“ ข ขอบคุณนะะ ”

“ เนเนเนะนึงว่าจะติดอยู่ตรฃนั้นตลอดไปเลยซะอีกค่า ”

เธอแสดงสีหน้าเหนื่อยใจออกมา UU

(ขอโทษที่มา้านะคะะ TT )

หวาย-

เสียงในใจเจ้าตัวดังขึ้น คราวนี้ก็เหมือนจะโดนชนเข้าอีกแล้ว

แต่เหมือนว่าเขาจะทันสังเกตเห็น

“ เนเนเนะก็อยากออกค่ะ ”

เหลียวแลไปรอบๆ แต่ตอนนี้ก็ดูเหมือนว่าจะยังคงไร้หนทางให้ได้แทรกออกไป

“ แต่ทุกคนสูงกันเกินไปนี่คะ YY “

“ แล้วเนเนเนะจะออกไปได้ยังไง “

(ขอโทษที่ช้านะคะ พอดีเพิ่งว่างค่ะ TT )

“ ฮืออ ~ ”

เสียงลากยาวจวนจะหมดลมเต็มทีดังขึ้นอีกครั้งเมื่อได้คนรู้จักลากออกจากที่แออัดตรงนั้น

“ อืออ ขอบคุณนะคะ ”

เจ้าตัวรับผ้าเช็ดหน้ามาก้อนจะซับน้ำตาของตัวเองเบาๆ

“ น่าอายจังเลยค่ะ สภาพแบบนี้ ”

ว่าไปก็ก้มหน้างุดเพราะเจ้าตัวก็แอบอายสภาพตัวเองนิดๆ เป็นแบบนี้มาสองปีแล้วนี่นา UU///

( เพื่อนๆอย่าเพิ่งหนีเรากะเนจังไปไหนนะคะ ฟืดฮึกโฮแงง😭😭😭)