"..." เนมิตะรีบปิดปากพร้อมกับนั่งก้มหน้านิ่งเงียบ รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกดุยังไงก็ไม่รู้

ทั้ง ๆ ที่เป็นรุ่นพี่แท้ ๆ...

เหมือนที่บ้านนู้นไม่มีผิด เหมือนเมงุมิด้วย ทำไมทุกคนต้องมาคอยห่วงเขามากเกินไปกับเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ด้วยนะ

เขายอมนั่งอยู่เฉย ๆ จนอีกคนส่งสัญญาณ นกฮูกพยักหน้ารับนิด ๆ แล้วลุกขึ้นตาม ทันทีที่ก้าวลงมาจากรถประจำทางก็หันมองซ้ายขวานิด ๆ

... เขาไม่รู้ทางนี่นา

“อ้ะ อยู่แถวอุมิยะเหมือนกัน” เขาตาเป็นประกายขึ้นมานิดหน่อยเมื่อรู้ว่ารุ่นน้องอยู่ใกล้กันมากกว่าที่คิด

ถึงจะไม่รู้แน่ชัดว่าบ้านของลันกะอยู่ไหน แต่ก็รู้สึกใจชื้นขึ้นอย่างบอกไม่ถูก

“งั้น…ถ้าเกิดว่าฉันลงที่ล้านลันกะ แล้วเดินกลับบ้านตัวเองต่อก็น่าจะพอไหวอยู่นะ”

รุ่นพี่หันไปบอกอีกคนอย่างซื่อ ๆ ยังไม่ละความพยายามที่จะกลับบ้านตัวเองให้ได้ จะได้ไม่ต้องไปรบกวนรุ่นน้อง

เดินตามขึ้นรถเมล์ไปติด ๆ พร้อมกับนั่งลงข้างกัน

คงต้องให้ช่วยออกค่ารถเมล์ให้ด้วยสินะเนี่ย...

"บ้านอยู่แถวไหนเหรอ?" เนมิตะไม่อยากจะนั่งเงียบไปตลอดทาง เลยหันไปถามคนข้างตัวด้วยเสียงเบา

เนมิตะเงยหน้ามองอีกคนนิด ๆ คำที่หลุดออกจากปากมาแบบไม่ได้ตั้งใจทำให้เขาเกิดสงสัยขึ้นมา

ขับรถเป็นด้วยเหรอเนี่ย ขับรถไปไหนมาไหนเป็นปกติเหรอ... ดีจังเลยนะ

นกฮูกพยักหน้าเบา ๆ แล้วก็เดินตามไปเหมือนลูกเป็ดเดินตามแม่ เพราะเขาไม่ได้สนิทกับลันกะขนาดนั้น ไม่เคยรู้เลยว่าบ้านของอีกฝ่ายอยู่ที่ไหน ชีวิตส่วนตัวเป็นยังไง ชอบทำอะไร

สายตาแอบมองอีกคนจากด้านหลังเล็กน้อย

ที่จริงแล้ว เขาก็คงไม่มีอารมณ์จะเที่ยวต่อ แต่ในเมื่อจุดหมายปลายทางไม่ใช่บ้านของตัวเอง เขาเลยรู้สึกว่าตัวเองไม่ควรตัดสินใจโดยพลการ

แค่นี้ก็เป็นภาระจะแย่อยู่แล้ว จะมาเอาแต่ใจอีกได้ยังไง

“… แล้วแต่ลันกะสิ” เขาก้มหน้าพูดเบา ๆ “อยากกลับบ้านตอนไหนก็ได้”

เงาของเขาสะท้อนอยู่บนความแวววาวของผิวน้ำตาลเคลือบ ก่อนจะแกะพลาสติกที่ห่อขนมอยู่ออก

ถึงแอปเปิ้ลจะลูกใหญ่ไปหน่อย แต่เขาก็พยายามกัดผ่านผิวน้ำตาลกรอบจนถึงเนื้อข้างใน

หวาน... อร่อย...

"กินมั้ย?" เขาหมุนด้านที่ไม่มีรอยกัด พลางยื่นไปทางรุ่นน้องบ้าง

เนมิตะยืนมองตามคนตัวสูงไปเรื่อย ๆ ดวงตากลมมองอีกฝ่ายไปด้วยความสนใจอยู่หน่อย ๆ แม้ว่าเขาจะไม่ได้เดินตามไป

ทีแรกเขานึกว่าลันกะต้องการขนมหวานเพิ่ม แต่จู่ ๆ ขนมหวานสีสดก็ถูกยื่นมาให้ตรงหน้า

"เอ๋?" เขาอุทานออกมาเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้

แต่ว่าครั้งนี้มือก็ยื่นไปรับริงโกะอาเมะมา พลางก้มหน้าลงนิด ๆ เพื่อซ่อนความเขินอายบนใบหน้า

"... ฉันไม่ใช่เด็กสักหน่อย"

ดันเกิดเรื่องที่ทำให้เสียบรรยากาศขึ้นมาจนได้

มือเผลอกำหมัดแน่นขึ้นอีกนิดเพราะความรู้สึกเจ็บใจตัวเอง

แม้แต่ลิ้นวัวย่างที่ลันกะซื้อให้ก็เริ่มจะเย็นชืดคามือของเขา... น่าเสียดายจัง

เนมิตะก้มลงมองเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นตามแรงดึง ไล่สายตาจากปลายมือไปจนถึงใบหน้าคนตัวสูงกว่า

ดูเหมือนว่าจะช่วยไม่ได้แล้วสินะ...

"... งั้น รบกวนด้วย" เขาพยักหน้ารับนิด ๆ

ฉับพลันนั้นก็ดันรู้สึกวูบโหวงในอกขึ้นมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย... ทั้ง ๆ ที่เป็นเทศกาลโอบ้ง อุตส่าห์ได้เจอคนรู้จักทั้งที แทนที่จะได้เดินเที่ยวเทศกาล ได้ไปรำกับคนอื่นบ้าง แทนที่จะได้สนุกกันเหมือนเพื่อนทั่ว ๆ ไป

นกฮูกเนิ่มออกอาการทำตัวไม่ถูก ที่ลันกะพูดมามันก็จริงอยู่หรอก แต่ว่า… เขาไม่สามารถตอบตกลงง่าย ๆ แล้วไปเป็นภาระที่บ้านของคนอื่นได้หรอก

“เอาเป็นว่า… หากระเป๋าตังค์ก่อนแล้วกัน ไม่เจอค่อยว่ากัน” เจ้าตัวพูดเลี่ยงพลางหรุบสายตาลงมองหาของที่หายไปอีกครั้ง

แต่จนแล้วจนรอด ก็ไม่เห็นวี่แววของกระเป๋าเลยสักนิด

หทดหวังแล้ว….. เขายืนเหม่อมองโคมแขวนประดับ พร้อมถอนหายใจออกมายาว ๆ

“…”

หา?

เนมิตะนึกอุทานในใจกับคำชวนที่ได้รับ จริงอยู่ที่ว่าเขานึกไม่ออกเหมือนกันว่าตัวเองจะเดินจากที่นี่ไปถึงบ้านได้ยังไง

แต่ว่า… การไปนอนค้างบ้านคนอื่นนี่มัน…

เขาเริ่มจะเลิ่กลั่กอยู่คนเดียว เพราะสิ่งที่ไม่อยากให้อีกฝ่ายรู้

ไม่อยากให้ใครรู้เลย

“ไม่เอาดีกว่าครับ” เขาปฏิเสธแบบแทบไม่ต้องคิด “ลำบากลันกะเปล่า ๆ ฉันกลับเองได้”

เนมิตะหันกลับมามองรุ่นน้องตัวโต สีหน้าที่มักจะดูเนือย ๆ ไม่แสดงอารมณ์มากนักเริ่มจะเก็บความสุขุมไว้ไม่อยู่ คิ้วกลมย่นเข้าหากันมากยิ่งขึ้น

ยิ่งพอถูกถาม ก็ยิ่งวิตกมากกว่าเดิม

นั่นสินะ... กลับยังไงล่ะเนี่ย วันนี้ที่บ้านนู้นไม่มีใครอยู่บ้านกันด้วย

แย่ล่ะสิ

"ก็.... อาจจะเดินกลับ มั้งครับ" จากศาลเจ้าไปย่านอุมิยะไม่ใช่ระยะทางน้อย ๆ เลย แต่ถ้าไม่มีเงินก็คงไม่มีทางเลือก

“อะ อื้ม…” เนมิตะรู้สึกเกรงใจอีกฝ่ายหากจะปฏิเสธซ้ำ เพราะงั้นก็เลยปล่อยเลยตามเลยไปอีก แล้วหันมาสนใจกับการหาของหายแทน

ถึงสายตาจะค่อนข้างดีกว่าเวลากลางวันมาก แต่เมื่อไม่เห็นสิ่งที่ดูคลับคล้ายคลับคลากับกระเป๋าตัวเองแล้วก็ยิ่งใจเสีย

หงอนบนหูค่อย ๆ ลู่ลงโดยไม่รู้ตัว

นกฮูกเดินย้อนกลับไปทางเดิมที่เดินมาตอนแรก ไล่สายตาไปตามพื้นอย่างถี่ถ้วน

"เป็นกระเป๋าเหรียญกลม ๆ สีแดงครับ อันประมาณนี้" เนมิตะยกมือขึ้นมาทำมือเป็นวงกลมเท่าฝ่ามือ ซึ่งมันเล็กมากเมื่อเทียบกับพื้นที่ของศาลเจ้า

แถมยังไม่รู้ด้วยว่าทำหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่

"ลันกะไปเดินเล่นก็ได้นะ ผมจะไปหาเอง" เขาพูดด้วยความเกรงใจ เพราะไม่อยากให้อีกคนต้องการเสียเวลากับเรื่องนี้

“เอ๊ะ…?”

เนมิตะก้มมองถุงลิ้นวัวย่างในมือ ทีแรกนึกว่าจะเป็นของลันกะเองซะอีก… ก็อีกฝ่ายดูเหมือนคนที่น่าจะกินจุนี่นา

“ขอบคุณ… ไอ้นี้น่ะ เดี๋ยวจะจ่ายเงินคืนให้ทีหลังนะ”

เขายังไม่ได้ลงมือกินทันทีเพราะตอนนี้ห่วงเรื่องกระเป๋าเงินมากกว่า

“แต่ว่าคนเยอะขนาดนี้ จะหาเจอได้ยังไงกัน”