چه روشن، چه بی سایه دلباختیم! چه ساده، چه ساده غزل ساختیم!
چه ناباور از آخرین سطر ِ شب، طلوعی دوباره درانداختیم!

چه بی خاطره، بی نفس، بی نگاه، کبوتر پراندیم از عمق ِ چاه!
نه از نامه ای عطر ِ یاری رسید، نه چنگ ِ پلنگی خطی زد به ماه!

خسته و داغان کلاه از سر برداشته روی سقف ساختمان در حال بازدید.
خیلی تنها و خسته
حوصله هیچ چیز و هیچ کس را ندارم.
در ضمن هوا خوب بود

مولانا توی مجالس سبعه یه پند و اندرز سنگین داره که می‌گه:
«هر حیوان كه از دور دیدی و ندانستی سگ و گرگ است یا آهو، ببین رو به سمت مرغزار و سبزینه است یا لاشه و استخوان؟!
آدمی را نیز چون نشناسی، ببین به كدام سوی می‌رود؟»
همین‌قدر ساده و روون!🙂

از درد دل سپردن
سرخورده بودن از عشق
در انتظار مردن
با قامتی شکسته
از کوله بار غربت
در جستجوی مرهم
راهی شدن زیارت
رفتم برای گریه
رفتن برای فریاد
مرهم مراد من بود
کعبه تو رو به من داد
ای از خدا رسیده
ای که تمام عشقی
در جسم خالی من
روح کلام عشقی
ای که همه شفایی
در عین بی ریایی
پیش تو مثل کاهم

Maybe

C8H18

بعد از سالیان یاد آلبوم حیرانی ناظری افتادم.
یاد سالهای ۷۹ و ۸۰ دانشگاه و تحویل کارها. کلکسیون و ژوژمان ...
اینقدر درگیر بودیم که عشق و عاشقی یادمون رفت حالا نیم خیز سمت گور، گریه که چه ایامی از دست رفت

من مست جام باقي ام ، دارم هواي عاشقي
حيران روي ساقي ام ، دارم هواي عاشقي

وارد ۴۳ سالگی شدم چند روز پیش و چه زود می‌گذرد این قافله عمر

به من گفتی برو با عشق خود دیگر میازارم
ولی من ولی من دوستت دارم
تو سوز ساز من هستی سرود واژگان من
تو خرشیدی تو مهتابی شکوه آسمان من
به من گفتی که از این دیوانه بازی دست بردارم
ولی من … ولی من دوستت دارم
ولی من دوستت دارم اگرچه بی وفایی تو
به من گفتی که با غمهای دنیا آشنایی تو
غم من را نمیدانی

آخر شبی یکم شاهرخ گوش کنم.
یاد ایام شباب و عاشقی. چقدر یادش کردم و دلم تنگ شده
تو نی نی چشات خیسه آدم می ترسه بنویسه
می ترسه پاش به دل واشه آدم بی خود خاطر خواه شه
دوتا چشم رطب داری از عشق همیشه تب داری
چشات از جنس مرغوبه چقد حال چشات خوبه
چشات از جنس مرغوبه چقد حال چشات خوبه

Last thing I remember, I was
Running for the door
I had to find the passage back
To the place I was before
"Relax, " said the night man
"We are programmed to receive
You can check out any time you like
But you can never leave"

آخرین بار من سال ۶۶ تبریز و رضائیه رفتم. تابستان بود هواپیماهای عراقی گاهی رد می‌شدند از روی رضائیه رد می‌شدند
آبان اون سال پدر رفت.
آخرین بار شیراز سال ۷۱ یا ۷۲ بود رفتم اون موقع روزنامه (هفته نامه) حوادث چاپ میشد. هادی اسلامی همون موقع فوت شد.
کردستان و سنندج و ایلام و خوزستان زاهدان نرفتم.

نمیدونم چی شد یه لحظه یاد فیلم گبه افتادم.
گبهدخانم کجایی
چه کسی از گربه های ایرانی خبر دارد

Just waiting for..