(ชีสส!)

(เอ๋ หายไปไหนซะแล้ว??)

(ฉองนิ้วแล้วชีสส)

(ย่อตัวนิดนึงน้า เดี๋ยวจายืดแขนขึ้นให้ฮึบ ๆ !)

(ชูสองนิ้วพร้อมถ่ายนะ!)

(ยืดแขนฮึบ ๆ 3 2 1 แชะ!)

(แหะ แหะ ชีสส)

นัตสึกิชะงักเล็กน้อยก่อนเงยหน้าขึ้น ยิ้มบางกลบความเขินจากการลื่นหน้าแทบคะมำเมื่อซักครู่

“ไม่เป็นไรค่ะ แค่ตกใจนิดหน่อยเอง ไม่เจ็บหรอก~”

เธอรับมือเขาไว้ก่อนจะลุกขึ้นตามแรงพยุง หัวเราะแห้ง ๆ

“ฉันเองก็ไม่ดูทาง เดินจิ้มโทรศัพท์อยู่เลย…” เธอเกาแก้มเล็กน้อย

ก่อนจะยิ้มให้เต็มที่อีกครั้ง

“ให้ฉันช่วยแปะป้ายได้นะ หรือจะให้ช่วยอะไรเพิ่มเติมอีกตรงไหนไหม?"

(ขออนุญาตนะคะ!🥺)

นัตสึกิเดินเข้ามาในห้องเรียนอย่างสบายใจ โดยที่สายตายังคงจดจ่ออยู่กับหน้าจอโทรศัพท์ ไม่ทันได้สังเกตเลยว่าพื้นห้องตอนนี้ยังเปียกชุ่มไปด้วยน้ำยาถูพื้น

และทันทีที่เท้าก้าวพ้นธรณีประตู—

“หวา—!”

เธอก็ลื่นปรื๊ด ไถลไปตามพื้นห้องอย่างหมดท่า

(ดาลี่คุงงง!🥺🍀 น่ารักจังเลยย)

(ย้าก😭😭😭🩷🌷⭐✨✨✨ น่าย้ากมาก ฮือๆๆๆๆๆ ผปค.ใจเหลวเป็นน้ำ เพ้ทหัวเด่ก ๆ ค่ะ😭😭)

(คุณนากสีชมพู—✨)

(ชะเง้อมา)
(ดาวว🥺✨)

"ขอบคุณมากนะคะ"

เธอรับชามราเมงไว้ในมือ กลิ่นน้ำซุปหอมกรุ่นที่ลอยขึ้นมาทำให้รู้สึกหิวขึ้นกว่าเดิมอีกนิด ก่อนจะวางชามลงตรงหน้าอย่างระมัดระวัง

"จะทานให้อร่อยเลยค่ะ!"
เธอเอ่ยพลางยิ้มกว้าง ดวงตาโค้งขึ้นเล็กน้อยอย่างเป็นมิตร

( ลูกโป่งน่ารักจังเลย ทักทายนะคะ✨🌷)

(เห็นค่ะ! 🍀✨)