arcane'in ikinci sezonuna başlayayım dedim ama ilk sezonu baya baya unutmuşum.

histerik bir şekilde de aşamamış olabilirdim en azından depresif bir şekilde aşamadım diye avutuyorum kendimi

bunlar aklıma türkçe olmayan bir dilde bir komünite kurmanın zorlayıcılığını düşününürken geldi. türkiye'de bir gelecek kurmanın imkansızlığı ve gitme seçeneğinin yanında getireceği her şeyin devasa bir korkuya dönüşmesi.

hatta ara ara aklıma düştükçe internetin varoluştan silemediği bana arkadaşlığı öğreten forum sitelerine girip ne yazmışım burada diye bakıyorum.

ben websiteleri konusunda bile bunu yapamıyorum. hem orada hem burada olmak istiyorum hep. twitterdan çıkabilirim gibi hissetmiyorum. hala facebooka, tumblra ara ara girip neler var şu an oralarda diye bakıyorum.

biri bu siteye olan göçten de bu şekilde bahsetmişti, ergenliğimiz oluştuğu bir çevrimiçi platformdan başka bir yere göç etmek zorunda kalmak. anıları bırakmak, kültürü bırakmak, insanları bırakmak.

sonra ait olmanın parçalarını gördükçe, arkadaşlar edinip, insanlara ailem diyip, kendime bir oda, bir ev kurduktan sonra, gitmenin ne kadar korkutucu ne kadar acı verici bir şey olduğunu fark ettim.

çocukluğumda pılımı pırtımı toplayıp evden kaçmaya yeltenmişliğim ve kaçmışlığım çok. zaten çok bi pılım pırtım da yoktu o zamanlarda. eninde sonunda da giderim düşünüyordum hep. çünkü yalnız olmak bir anlam ifade etmiyordu ve ne kadar uzağa gidersem içimdeki bir şeyler dinermiş gibi geliyordu.

ev yolu çok eğlenceli geçmedi open.spotify.com/track/1n3b9E...

iban at fıstık