" ฮะๆ เพราะไอเซ็นคุงช่วย..ผมเลยทำได้น่ะ "

" ครั้งแรกผมคงจะประหม่าไปหน่อย..ล่ะมั้งนะ "

หรืออาจจะเพราะตื่นเต้นเกินไปนะ..

เขามองตุ๊กตาในมือ..ซึ่งมันก็น่ารักดี แต่ก็แอบเกรงใจอยู่นิดหน่อย ก่อนที่จะหันมองตามอีกคน

" อื้ม ได้สิ ^^ "

นาโอยะเอ่ยพร้อมกับรอยยิ้มก่อนจะพาอีกฝ่ายเดินไปด้วยกัน

" ยูกิมูระ นาโอยะ "

" เรียกนาโอยะก็ได้ครับ "

เขายิ้มก่อนที่ไม่นานไฟในมือจะมอดดับไปอีกครั้ง

" ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ..รินกะซัง "

" ฝากตัวด้วยนะครับ...จริงสิ มางานคนเดียวหรอครับ ? "

" อื้ม...ได้สิครับ "

" แต่ผมคงไม่ได้ทำหรอก คงจะให้คนอื่นทำแทนน่ะครับ ฮะๆ... "

นาโอยะหัวเราะเบาๆและเดินหาหนังสือไปพลางๆ

" ถ้ายูนะซังทำขนมได้ล่ะก็ แบบนั้นต้องสุดยอดแน่ๆเลยล่ะ คงจะน่าทานน่าดู ^^ "

" อา.. "

นาโอยะรวบรวมสติที่หลุดลอยไปก่อนหน้านั้นกลับมาและพยายามโฟกัสกับการเล็ง ในเมื่อไอเซ็นช่วยแบบนี้จะต้องได้แน่ๆ

เมื่อตั้งสมาธิได้แล้วเขาก็กดยิงอีกครั้ง

..

เหมือนรอบนี้จะร่วงตั้งเยอะแหนะ แถมยังได้ตุ๊กตาเป็นของรางวัลด้วย

" ได้แล้ว.. "

เขาคลี่ยิ้มออกมาอย่างโล่งอกก่อนจะหันไปหาคนข้างกายแล้วยื่นตุ๊กตาให้

" มันควรเป็นของนายนะ เพราะนายอุส่าช่วยไว้เยอะเลย ^^ "

( ดีใจที่ชอบนะค้าบบ เด็กๆน่าเอ็นดูจนอยากวาด55555555)

(ได้เลยค่ะะ🥺🙌🏻)

" เอ...ยูนะซัง..? "

เขาค่อยๆหันไปมองตามเสียงเรียกนั้นช้าๆ พอเห็นว่าเป็นใครจากใบหน้าเรียบเฉยก็ค่อยๆยกยิ้มให้

" เช่นกันนะครับ บังเอิญจังเลยนะ.. "

" ว่าแต่ว่า...มาเดินเล่นเหมือนกันหรอครับ ? "

นาโอยะเอ่ยถามก่อนที่สายตานั้นจะเลื่อนไปสนใจกับข้าวของที่อีกฝ่ายนั้นหอบมา

ก็น่าจะมาหาที่เล่นเหมือนกันไหม..นะ ?

" อื้ม..ได้สิครับ "

นาโอยะพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะพาอีกฝ่ายเดินดูหนังสือ

" ว่าแต่นอกเหนือจากเรื่องวิทยาศาสตร์...มีเรื่องไหนที่สนใจอีกมั้ยครับ "

" จริงๆ ผมเองก็..สนใจเรื่องชากับขนมสุดๆเลย..อยากซื้อหนังสือสูตรมาทำบ้างแต่ว่า... "

" ทำ..ไม่เป็น.. "

และอย่าให้เขาได้เข้าครัวเลย..จะดีที่สุด...

" ไม่เป็นไรหรอกครับ "

" พออยู่คนเดียวมันก็เหงาๆนิดหน่อยน่ะ..เลยคิดว่าถ้ามีเพื่อนเล่นด้วยคงดี "

นาโอยะคลี่ยิ้มอ่อน สายตามองไฟสว่างไสวในมือ

" คุณ..ชื่ออะไรหรอครับ ? "

นาโอยะพยักหน้าเบาๆ มือคว้าหยิบปืนขึ้นมาพลางสูดหายใจลึกๆก่อนจะเริ่มเล็ง

เขาคิดว่ามันคงไม่ยากหรอก ในเมื่อยิงธนูได้ กับแค่ยิงกระป๋องทำไมจะไม่—-

แป๊ง-

...

กดยิงไปแล้ว...

แต่ว่าเหมือนจะ...ร่วงแค่กระป๋องเดียวนะ ...

จิ้งจอกหนุ่มยืนนิ่งคล้ายเหม่อลอยในขณะที่พนักงานเอาของรางวัลมาให้...ซึ่งก็เป็นทิชชู่อันนึง

" ไอเซ็นคุง...ตานายแล้วล่ะ..... "

น่าอาย..ทั้งที่ผ่านมาก็ทำได้ดีแท้ๆ..

" อืม.. "

" เล่นก่อนก็ได้ พอเหนื่อยแล้วจะได้ไปหาของกินต่อไง "

เขาวางแผนไว้ซะดิบดีเชียวล่ะ

นาโอยะมองไปรอบๆ จริงๆบางซุ้มคนก็เยอะซะจนรู้สึกมึนหัวเลย..

" งั้นก็..ยิงกระป๋องมั้ยล่ะ ฉันว่าไอเซ็นคุงน่ะต้องยิงแม่นแน่ๆ ❕ "

นาโอยะมองก่อนจะส่ายหัวเบาๆ

[ ผมมาคนเดียวน่ะครับ ]

[ รุ่นน้องต่างโรงเรียนนี่เอง...จริงสิ เรื่องเงินน่ะไม่ต้องคืนก็ได้นะครับ ไม่เป็นไรหรอก ส่วน snsน่ะเดี๋ยวผมแลกไว้ก็ได้เผื่อว่าอยากติดต่ออะไร ]

ว่าแล้วนาโอะก็หยิบมือถือขึ้นมากดๆ แล้วยื่นให้อีกฝ่ายดูพร้อมกับยิ้มให้เล็กน้อย

( เหร้ย แอบปักไว้น้ะ เดี๋ยวมาจอยยย )

" โอ๊ะ...ขอบคุณนะครับ "

" ไม่เป็นไรนะ เขาคงไม่ดุคุณหรอก "

นาโอยะยิ้มก่อนจะยกมือขึ้นมาลูบหัวปุปุเบาๆ ก่อนที่เขาจะกลับมาสนใจทาโกะอันใหม่าี่อีกฝ่ายเอามาให้

" อันนี้... น่ากินจัง "

" แต่ว่าทำไมถึงเอาไม้ไอติมมาเสียบล่ะ... "

แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ได้สนใจอะไร จับเอามันเข้าปากไปในคำเดียว ยกมือขึ้นมาบังปากเล็กน้อยพลางเคี้ยวหงุบหงับ

" อื้อ..อร่อยจัง.. "

" อืม..จริงๆมันก็นิดเดียวเอง แต่ในเมื่อนายบอกแบบนั้นก็...ก็ได้ "

..

"นี่... งั้นไหนๆก็ไหนๆแล้ว...เดินเล่นด้วยกันมั้ย ?"

นาโอยะยืนเงียบอยู่นานกว่าจะกล้าเอ่ยปากชวนได้

"ครึกครื้นจังเลยนะ..มีแต่ซุ้มน่าเล่นเต็มไปหมดเลย ของกินก็..เหมือนกัน"

รู้ตัวอีกทีก็เกือบจะเดินนำอีกฝ่ายไปเสียแล้ว เจ้าตัวเลยถือวิสาสะหันไปจับชายเสื้อของอีกคนเอาไว้เบาๆ

คนเยอะแบบนี้คงจะหลงได้ง่ายๆเลย

( แวะมาแฮปแฮปนะค้าบ🥺🙌🏻🙌🏻🙌🏻 )