(4)จบด้วยโควทที่ชอบของเล่ม1

"เราไม่สนใจชั่วนิรันดร์ สนใจแค่เราเคยได้มี มีชีวิตอยู่มากกว่าเดิมหนึ่งนาทีก็มีกำไรแล้ว ได้ทำสิ่งที่ตัวเองอยากทำแล้วไม่มีความสุขเหรอ

ทุกวินาทีที่เพิ่มขึ้น เธอก็มีความสุขเพิ่มขึ้นอีกหน่อยหนึ่ง น้อยลงหนึ่งวินาทีก็คือผิดต่อตัวเอง"

เอาจริงๆ เนื้อหาสื่อสารชื่อเรื่องได้ตรงธีมสุดๆ เลยนะ

ประเด็นคือทำไมทำปกหลอกอย่างนี้คะคุณพี่😔

(3)ก็เจอคนเข้าป่า(มาฆ่าตัวตาย) บ้าง เจอศพที่ฆ่าตัวตายไปแล้วบ้าง แล้วก็ตามแก้ไขกันไปเป็นเคสๆ จบในตอน เลยคิดว่าซอยเล่มบางๆ ดีแล้ว อ่านแล้วอิ่มใจไปทีละหน่อย อุ่นๆ อารมณ์ไว้ ไม่ต้องอ่านรวดเดียว

ใดใดก็ถือว่าสนุกผิดคาดค่ะ คสพ.พระนายดีเลย มีปล่อยมุขพอขำๆ ตอนซึ้งก็ซึ้งอยู่ +

(2) ซึ่งใช่ค่า ปกหลอกมาก! ปกทรงแฟนตาซีผีมาเลย ทั้งที่เนื้อในคืออบอุ่นหัวใจ จบเป็นเคสๆ ไป ให้พลังบวก

ความที่คาดเดาพล็อตจากปก ตอนยืมห้องสมุดก็ยังแปลกใจว่า 'ทำไมเล่มบางจัง" (เล่ม 1 ประมาณ 200 หน้า)รวม 3 เล่มเท่ากับนิยายแปลจีนเรื่องอื่นเล่มนึงได้มั้ง

แต่พออ่านจบก็เข้าใจว่าทำไมต้องซอยเล่มละ เนื้อเรื่องมันเป็นSlice of Life ชีวิตของเฮ่อเฝิ่งกับหลินเซินที่เฝ้าป่าไปเก็บศพไป+

(5)ปิดท้าย งานเขียนของคุณอิมามุระส่วนใหญ่ เขียนช่วงก่อนมิลเลเนียม แต่เราดันอ่านด้วยอารมณ์เหมือนเป็นงานปัจจุบันแบบลืมดีเทลที่ควรมีตามยุคสมัย(เช่น สมาร์โฟน) ไปเฉยเลย

บ่งชัดว่าพล็อตสนุก+ไม่เก่า จนทำให้เรามองข้ามเรื่องยิบย่อยไปได้
อย่างเล่มนี้ตีพิมพ์ครั้งแรกปี 1994 แต่ตอนอ่านอ่านด้วยฟิลเตอร์ฉากปี 2025 ได้แบบไม่สะดุดใจเลย จนมาอ่านทอล์กท้ายเล่มของผู้เขียนนี่แหละ

(4) ชอบตัวละคร Y มาก แบบไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขา แต่ดันกวนป่วนจนวุ่นวายไปหมด คุณตำรวจจะกุมขมับก็ไม่แปลก เป็นตัวละครที่หยิบมาขยายเป็นตัวเอกได้เลย

- - แต่ต้องรอดจากมือตำรวจก่อนนะ 😂+

(3) นี่รู้สึกมาตลอดเลยว่า นิยายสืบสวนของคุณอิมามุระ ไม่ใช่การ 'สืบคดี' แต่เป็นการเล่าเรื่องราวขีวิตคนที่มีคดีฆาตกรรมเป็นแกนกลางมากกว่า

ชอบปมอีกปมที่ในเรื่องที่ตอนแรกเหมือนใส่มาหลอก แต่เอาจริงดันเป็นอีกประเด็นที่เอามาเล่นในตอนท้าย และ wrap up เรื่องราวทั้งหมดให้เป็นเนื้อเดียวกัน+

(2) เดาไว้หลายๆ ทาง ทั้งแบบเรียลลิสติก และแบบหลุดโลกไปเลย

ปรากฏว่า พอถึงตอนเฉลยคือพลิกสามตลบ เหมือนคนเขียนจับเรื่องราวทั้งหมดหมุนกลับสัก 90 องศา แล้วบอกคนอ่านว่า 'ที่เห็นๆ กัน มันมองผิดมุมจ้า'

แบบเสียงในใจนี่ตอนอ่านคือ หะ? หะ? ห๊ะ? เชดดดดด จริงๆ นะ แบบเออ เล่นแบบนี้ก็ได้วุ้ย+

(6) ผู้เขียนใช้องค์ประกอบยิบย่อยได้คุ้มค่ามาก ชอบปมเคอิจิที่ใส่มาตั้งแต่ตอนเปิดเรื่อง เอามาใช้ได้ยันจบเลย

โดยรวมถือว่าดีเลยค่ะ อ่านรวดเดียวจบ บทแปลลื่นไหลไม่ติด
น้ำพุเลือกเรื่องดี + ทำงานดีๆ ออกมาตลอดเลย ขอชมๆ

(5)ผู้เขียนสร้างบรรยากาศกดดัน ซึ่งมองเห็นจากสายตาคนนอกอย่างอิวาโมริ ที่เป็นตัวเอกได้ดี ชอบการสร้างคาร์แรกเตอร์ตัวละครที่มีบทบาทต่างกัน แต่มีส่วนนำพาเรื่องขึ้นสู่จุดสูงสุดรวมถึงคลี่คลายในตอนท้าย

ฉากไคลแมกส์สุดอยู่ แถมยาวผิดคาดด้วย แบบพลั่ก กึก โครม อั่ก นี่อ่านไปว่าน่าจะตัดฉากละมั้ง ปรากฏว่าไม่ ยังพลั่ก กึก โครม อั่ก กันต่อ 😂+

(4) ด้วยเซตติ้งของฉากเป็นหมู่บ้านเล็กๆ ในชนบทห่างไกล ในช่วงปี 70s ทำให้เห็นความเปลี่ยนแปลง+ความขัดแย้งของสังคมยุคเก่า (ที่โคตรจะปิตา) กับแนวคิดใหม่ซึ่งหลั่งไหลมาจากในเมืองสู่ชนบท ผ่าน 'โทรทัศน์' ซึ่งเป็นไอเทมทันสมัยในตอนนั้น +

(3) ของ conflict จะเกาะติดกับพื้นฐานความเป็นจริงมากกว่า มองเห็นด้านมืดของมนุษย์แบบที่เป็นมนุษย์จริงๆ ใช้สังคมขนาดเล็กอย่างหมู่บ้าน สะท้อนบทบาทของมนุษย์ในสังคมใหญ่

นี่ว่าจัดอยู่ในกลุ่มเดียวกับ Lord of the Flies ได้ (เอาจริงๆ อ่านไปแล้วก็นึกถึงเด็กๆ บนเกาะนั้นแหละ)+

(2) ตอนอ่านเรื่องย่อปกหลัง+อ่านช่วงเปิดเรื่องไปได้นิดนึง คือคิดไปก่อนว่า โทน/พล็อตน่าจะไปทางทริลเลอร์แบบคืนคลั่งสยองในพื้นที่ปิด หรือแนวลัทธิ อารมณ์หมู่บ้านหมาหอน หรือ Gannibal

แต่พออ่านไปเรื่อยๆ เรื่องมีความทริลเลอร์จริงแหละ (โดยเฉพาะไคลแมกส์) แต่ประเด็นความขัดแย้งกับพัฒนาการ+

NOTE : เกือบลืมพูดถึงชื่อเรื่อง ตอนหยิบมาอ่าน นี่ก็คาดเดาจากชื่อเรื่องไปก่อน อาวุธสังหารเป็นดาบรึ หรือว่าเป็นของโบราณสำคัญ?

อ่านๆ ไปครึ่งเล่ม เอ๊ะ หรือว่าดาบจะเป็นเชิงอุปมา

อ่านถึงตอนเฉลยชื่อเรื่อง...

มันไม่ใช่ดาบด้วยซ้ำ ไม่เกี่ยวอะไรกับ'ดาบ' เลยนี่หว่า!!!!

...แต่ก็ดาบลาวยาวแดงจริงนะ ไม่ผิดเลย 😂

(5)โดยรวมถือว่าชอบเลยค่ะ ถึงกับไปเปิดหาดูว่านักเขียนท่านนี้มีงานสืบสวนเรื่องอื่นอีกไหม (แต่เหมือนจะไม่มีแฮะ เป็นงานแนวอื่นไปแทน)

ใครสนใจลองหามาชิมดูค้าบ ตอนนี้ prism เอามาพิมพ์ใหม่ น่าจะหาง่ายอยู่

(4)จุดเด่นที่ชัดอีกอย่างน่าจะเป็นการสร้างคาร์ ตัวเอกเป็นสาวทรงเสน่ห์ที่ชวนมอง (อ่าน)เพลิน ไม่แปลกใจที่จะมีหนุ่มๆ รายล้อม

เพราะงั้นเรื่องจุดที่ทำให้ลุ้นพอๆ กับคดีคือ ตัวเอกจะลงเอยกับหนุ่มคนไหนนี่แหละ จะเป็นฝรั่งนักดนตรีตาบอด, พี่ตำรวจเพื่อนสมัยเด็ก หรือว่าศิลปินหนุ่มหัวก้าวหน้า

นี่ก็ลุ้นไปยันบทสรุปว่าตกลงฉันลงเรือถูกลำไหม (ซึ่งดิฉันลงเรือหลวงค่าาาาา)+

(3) พล็อตจะพูดถึงการสืบคดีสลับกับเล่าชีวิตตัวเอก พาร์ทสืบสวนเลยไม่เข้มมาก แต่ก็ไม่ถึงกับเบาโหวง ทิ้ง hint ให้คนอ่านลองเดาเล่นหลายจุด (นี่เดาถูกบางจุดด้วย 555)

ผู้เขียนใช้ภาพการเปลี่ยนแปลงของสังคม+ความคิดของผู้คนในช่วงปี 2500 นำเสนอประเด็นคำถามของสังคมไทยในช่วงปี 2550 (ปีที่พิมพ์แรก) ได้ดี มาอ่านในปี 2568 ก็ไม่เก่าเลย (หรือเพราะประเทศเราแม่งก็วนๆ อยู่แบบนี้ฟะ)+

(2)อันดับแรกที่ชอบคือ สำนวนอ่านลื่นมาก อ่านไปแค่ 17 หน้าถึงกับต้องวางมาทวิตชมสำนวนก่อน

นิยายพิมพ์แรกปี 2550 แต่ใช้เซตติ้งประมาณช่วงปี 2500 สำนวนไหลพริ้วๆ มีจังหวะแต่อ่านลื่น อารมณ์เหมือนเต้นลีลาศ สมกับที่ narrator เป็นสาวหัวสมัยในยุคนั้น+

(4)จุดที่เราชอบในงานคุณนข. (ต้องรสนิยมกัน) คือ เค้ามักจะจับจุดสว่างในตัวละครที่เหมือนจะมืดมิดและน่ารังเกียจ หยิบมาแสดงให้คนอ่านเห็นเสมอ
ขณะเดียวกันก็ขยี้ความไร้เดียงสาอันแสนโหดเหี้ยมจากตัวละครที่เหมือนจะเป็นด้านสว่างได้เจ็บเช่นกัน

ซึ่งอันนี้เป็นแนวคิดที่ตรงกับเรา นี่แหละมนุษย์

จุดนี้แหละที่เค้าเอามาใช้ในช่วงท้ายของเรื่องนี้ ทำให้โทนเรื่องที่ค่อนใสเทิร์นดาร์กในตอนจบได้แบบเจ็บแสบ

(3)สำหรับโทนเรื่อง ต้องโน้ตไว้ก่อนว่า โปรยปกหลังพาไปผิดทาง(อีกแล้ว) เรื่องนี้สำหรับเราไม่ใช่แทบไม่ใช่นิยายสืบสวนเลย เป็นดราม่า+coming of age มากกว่า

ธีมของเรื่องนอกจากความตายแล้ว ยังเป็น 'ชีวิต' สอดแทรกด้วยปัญหาครอบครัว+ปัญหาการbully(ซึ่งเป็นจุดที่คุณนักเขียนเล่าบ่อยในงานเค้า)+

(2) เรื่องนี้เล่าผ่านสายตาเด็กสาว 2 คนที่เป็นเพื่อนกัน แต่สามารถโยงใยตัวละครมาเกี่ยวข้องเชื่อมต่อกันได้หมด ขนาดตัวประกอบตัวเล็กตัวน้อยก็มีผลต่อเรื่อง

แล้วคนเขียนใส่ Hint มาในจังหวะที่ใช่ คนอ่านอ่านแล้วเดาได้แบบเลาๆ แต่ยังมีจุดที่เซอร์ไพรส์อยู่ดี คิดว่าน่าจะจบแล้วแต่จริงๆยังไม่จบ+