“จินเซมไปจริงๆด้วย!”

รุ่นน้องที่อยู่ๆปรากฏตัวทักอย่างแปลกใจ มือที่ถือไฟฉายลดต่ำลงเพื่อไม่ให้ไปส่องเข้าตาอีกฝ่าย

“ผมมาศาลเจ้านี่แหละ แต่อยากเดินเข้าอีกทางเผื่อได้เจอผีน่ะ—นึกว่าจะหลงสะแล้ว!”

เขาหัวเราะพลางตอบอย่างไม่ยี่หระ ยืนให้รุ่นพี่เอาเศษใบไม้และกิ่งไม้ออก

“เอ๋—จินเซมไปเรียกสะห่างเหินเลย เรียกริคุโตะสิครับ”

ใช้นิ้วจิ้มๆแขนรุ่นพี่อย่างเย้าแหย่

(ขอนุยาดเนียนรู้จักรุ่นพี่นะคะ🥺✨)

ตอนที่จินเงยหน้ามองท้องฟ้าแสงไฟเป็นวงวาบผ่านจากข้างหลังก่อนเสียงฝีเท้าเหยียบหญ้าและเสียงขยับของพุ่มไม้ซอกแซกจะดังตามมา

บางอย่างกำลังออกมา และเป็นริคุโตะเองที่เดินถือไฟฉายออกมาจากตรงนั้น—ตามตัวมีเศษใบไม้และกิ่งไม้ติดมาด้วย

“..ใช่คนไหมน่ะ?”

เขาส่องไฟฉายใส่ถามหน้าซื่อ

“เซมไป!“

เขาเรียกเสียงใส

เขาหัวเราะคิกคักที่การตอบรับของอีกคนมันเหมือนกับการตบมุขที่ตลกดี

“ร้านอะไรเหรอ ฉันรู้จักไหม?“
”เผื่อฉันพาไปได้นะ“

เขาชี้มาที่ตนเองพูดอย่างอยากรู้และเผื่อจะช่วยอะไรได้ เจ้าสุนัขที่จูงมาก็ได้แต่ดมๆ เดินวนสำรวจฮิโระไปมา

(ขออนุญาตเนียนรู้จักนะคับ😭)

เด็กผู้ชายผมสีดำพร้อมมือหนึ่งถือสายจูงสุนัข จ้องอีกฝ่ายสักพักเพราะรู้สึกคุ้นกับอีกคนแต่นึกชื่อไม่ออก

“ฮิโน..ะ..?? อะไรสักอย่าง-คุง! โย่!”

เข้าไปทักเสียงใสจากด้านหลัง

“ทำอะไรอยู่เหรอ? หรือว่าไปขโมยของมา?!“

เพราะเห็นอีกฝ่ายทำท่าทางน่าสนใจเลยเข้าไปทักแบบแปลกๆตามนิสัย