(รับไปแล้วอย่าลืมมานะคะ/ยิ้ม)

(เดี๋ยวค่อยมายินดีทีเดียวเลยค่ะ/ยื่นบัตรเชิญงานแต่ง)

(/แวะมาชมแฟ-- อะแฮ่ม! มาชมสาวเท่😇)

"งั้นเรย์โกะซังต้องแตะตัวสินะ...ฉันจะคอยช่วยเองค่ะ"

แน่นอนว่าช่วยซัพพอร์ตห่างๆจากด้านหลังเวลามีอะไรจะได้วิ่งก่อนไงล่ะ

"แต่ถ้าพลาดก็ตามนั้นเลยนะคะ^^"

"ไปเป็นเพื่อนก็พอได้อยู่ค่ะ แต่ถ้าเจอก็ตัวใครตัวมันนะคะ"

"แล้วเรย์โกะซังจะทำยังไงต่อหรอคะ ถ้าเจอผีตัวนั้น?"

ภาพยังติดตาอยู่เลย เสียงกระดูกหักไปมาแถมรอยยิ้มแบบนั้นอีก แค่นึกก็ขนลุกซู่แล้ว

"หาทางแก้ได้แล้วหรอคะ?"

"ขออย่างเดียวนะคะห้ามใช้ฉันเป็นตัวล่อก็พอค่ะ"

พูดดักทางอีกฝ่ายไว้ก่อนถึงจะไม่รู้ว่าอีกคนกำลังคิดอะไรอยู่แต่กันไว้ก่อนเพื่อความสบายใจ?

"เรย์โกะซัง...คอหักจนผิดรูป ตอนแรกนึกว่ามายากล.."

ที่ไหนได้ล่ะตัวปลอมนี่เอง...แต่เดี๋ยวนะถ้าอย่างนั้นนักเรียนที่เธอทักทายไปใข่ตัวจริงมั้ยนะ!?

รู้สึกใจเย็นลงเมื่อเซนเซย์ตรงหน้าปลอบให้ใจเย็นลง

"อา...ฉันคิดอะไรไม่ออกเลยค่ะ.."

จากอาจารย์ดนตรีที่ไม่ค่อยแสดงอาการตอนนี้กลายเป็นเด็กน้อยที่ขี้กลัวไปซะแล้ว ตัวหดได้คงหดไปแล้ว

"ไม่รู้เลยค่ะ แต่เรย์โกะซังคนนั้นน่ากลัวมากๆ "

นึกย้อนกลับไปฉากที่คอหักก็ทำเอาเธอตัวสั่นได้เลยล่ะ

ได้ยินเสียงคุ้นเคยเรียกชื่อตัวเองเลยหันไปมองก็พบว่าเป็นเรย์โกะซัง...แต่ว่า ทำไมถึงมี2คนล่ะ...

"เอ๊ะ..???? ทำไมถึงได้มีสองคนล่ะคะ?!?!?"

โดนเล่นเข้าแล้วไงล่ะ!! เธอรีบใช้จังหวะนี้วิ่งเข้าไปกอดเรย์โกะซังตัวจริง｡ﾟ(ﾟ´Д｀ﾟ)ﾟ｡

แววตาเบิกกว้างด้วยความตกใจและก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าวพลางหายใจถี่ขึ้น

"อะ...อ่า...เข้าใจแล้วค่ะ..จะพยายามหาคนเดินเป็นเพื่อนนะ..คะ..??"

ระหว่างพูดก็ก้าวถอยหลังไปอีกสร้างระยะห่างจากอีกคนเอาไว้

เรย์โกะตัวจริงอยู่หนาย!! อยู่ไม่ได้แล้ว!!

"ระวัง..???"

เธองุนงงไปชั่วขณะสายจับจ้องไปที่เซนเซย์ตรงหน้าเหงื่อออกเล็กน้อยด้วยความระแวง

"ระวัง...อะไรคะ...??"

"เรย์โกะซัง...??"

(งั้นขอยาดคั้บ)

ระหว่างที่เดินเล่นทักทายนักเรียนคนอื่นๆก็เจอเข้ากับอาจารย์ที่คุ้นเคย

"อะ...เรย์โกะซัง!"

เธอเอ่ยทักทายอีกฝ่ายไปแต่พอเห็นรอยยิ้มที่แปลกไปของอีกคนก็เอาเธอถึงกับนิ่งไปเลย

"เรย์โกะ..ซัง..?"

(น่ากลัว--)

(/บีบๆจิ้มๆ)

(ก็มันนุ่มนี่คะ/บีบๆ)