آزادی حق ماست و ممکنه هیچ‌وقت بهش نرسیم اما اینکه به بهاش فکر نکنیم پاسخ سوال اول نوشته نیست.

نیاکان ما با وخیم‌تر شدن شرایط مجبور شدند از درخت بیان پایین و با محیط‌ دهشتناک ساوانا روبرو بشن‌. احتمالاً وقتی لاشه رفیقت توسط شیر خورده می‌شه به این سوال فکر می‌کنی که «بهای موز خوردن انقدر سنگینه؟!» و خودت رو برای پرداخت هر بهایی آماده می‌کنی.

مقصود از دهه پنجاه تفکرات اون زمانه. بله، وقوف دارم به این موضوع.

وقاحت‌های این دوره من‌جمله آبان ۹۸ رو بازگو کرده. و بله در اندیشه ایران بوده‌.

دهن کجی فمنیستا به نرهایی که تکلیفشون مشخصه اما جسد مثله شده دختر در نواحی مرزی کمتر از "موی زائد" هست هم مشخصه. شما گفتید دین رو سوپرمارکت متصور نشیم. ولی بعضی از مردم ایران عاشق شکمن. این بعضی من جزو معایب نبود آمار در مملکته.

تراژدی کارت صورتی و سیگار قابلیت تعمیم داره. کسانی که به هم قمبل نکردند اما حاضر بودن جلوی داعش قمبل کنند به وفور در همه جا دیده می‌شه. انقدر عادی شد که جوک ساختن در موردش و خاطرات سربازی می‌شه قسمت شیرین ماجرا حتی اگر می‌دیدند سرباز برجک مغزش رو متلاشی کرده.

اون سیستم مشخصه هرگز اصلاح نمی‌شه. و گفتم قاطبه مردم منتفع می‌شن از این سیستم‌ و همزمان بهش معترضن! برای همین از درون نظام، رَب و رُب نظام رو می‌خوان یکی کنن. ما از مردم اسرائیل ‌هم بیچاره‌تریم. شاید ما باید هلاک بشیم تا در آینده بفهمن مظلوم بودن همیشه از سر اکراه نبوده.

من دوست داشتم بیشتر به چنین مضامینی تو ادبیات فارسی پرداخته می‌شد. جدیدا که دنبال یللی و تللی با کلمه عشق هستند. این داستانک رو از چوبک دوست دارم. هرچند که شعر نیست.

زنده باشید. 😄

قاعدتاً احتمال می‌داده کشته بشه‌ اما براش ذره‌ای اهمیت نداشته چون می‌خواسته با هویت خودش به پیکر داعش اجابت مزاج کنه. این میزان از نترسی بشدت در ایران نایابه. باید بگید چطور می‌شه مسلح نباشه و اینطوری حاضر باشه برای زندگی کشته بشه که قابلیت اثبات نداره.

Welcome to the fucking real iran.