مُ کِه بارُم بارُمهِ
خُوندنُم سی «یارُمهِ»
هر کُجِی دُنیا بِرُم
مِثل سایه ام خارُم ...

میگفت :
- خنده که هیچ؛
ما رقص کُنان میرویم، حسودان را خدا صبر دهد ...

هر وقت میام بگم سخته و نمیشه
دوباره یادم میاد که سخت تر از اینام گذروندم وبب شده ...

#بوشهر

- شب، سکوت، باران و #شجریان ...

_
فروردین 1404

عزیزوم، عزیز خُومونی
تو لیلای تو قصه‌مونی
تو زیبای وِرد زبونی
تو سونات بعد جنونی
تو اندوه تو شروه خونی
نری و کنارُم نمونی