/นั่งจ้อง👁👁

(แมวนี้ตะเร้กตรงไหนหันคุณหม๊อออออ ติดฟิลเตอร์อะเราอ่ะ)

"หากคุณอยากฝึกจริงๆแล้วล่ะก็...ไว้ผมว่างๆจะมาช่วยสอนนะ"

เขายิ้มหลังรับรองเท้าคืนมามือก็ช่วยปัดฝุ่นออกให้คุณอย่างสุภาพขณพที่เจ้าโมจินั้นยังคงคลอเคลียคุณอยู่จนขนติดเต็มกางเกง...

"อีกพักใหญ่ๆผมน่าจะมีงานที่อิตาลีน่ะ
อาจจะติดต่อไปช่วงนั้น"

ว่าพลางอุ้มเจ้าแมวอ้วนที่หนักมากนี่ขึ้นมาส่งแขกผู้น่ารัก

"แหง๊ววววว" มันยื่นอุ้งไปหาคุณหมอราวกับอยากให้แตะก่อนมันเข้าบ้าน

หากแม้นจะเป็นเช่นนั้นคุณเจ้าของก็ถอยให้คุณล้มลงและย่อตัวยื่นมือส่งไปให้ด้วยรอยยิ้มอ่อนหวาน

ขณะที่โมจินั้นเดินมาเอาตัวไถคุณหมออย่างกับว่ามันกำลังปลอบใจอยู่

"หม่าววววว"

"โมจิ อย่ารังแกเขานักเลย"
"เอาเป็นว่าผมอาจจะฝากเขาไว้กัยคุณตอนกลางคืนบางครั้งน่ะ

แล้วก็ ผมชื่อ เอสุ" คุณเจ้าของแนะนำตัว

ก่อนจะดึงคุณให้ลุกขึ้นนั่งอย่างสุภาพ

(แทะมือนุ้ดแทนค่าผ่านทาง)

โมจิมองหน้าเจ้านายของมันสลับกับมนุษย์ที่มาส่ง

"หม่าววว"

นุ้ดทำอะไรน่ะ

เหมือนมันจะถามเช่นนั้นส่วนเจ้าของของมันนั้นก็ก้มลงลูบหัวอย่างแผ่วเบาตอบโมจิไปว่าคุยกันเฉยๆแล้วจึงหันสบตาคู่สนทนา

"ได้สิ คุณหมอ"

เจ้าตัวไม่ได้ปฏิเสธอะไรเขาก็แค่ถอดรองเท้าออกเสียงขยับของเนื้อผ้ากางเกงหนังเสียดสีขณะที่รองเท้าส้นสูงสีดำถูกยื่นมาให้

"อา...ระวังล้มตอนสวมด้วยนะครับ ครั้งแรกมักจะยากนิดๆน่ะ"

"หึ หึ ตอนกลางวันโมจิก็เอาตัวรอดไหวแหละครับ"

สภาพอันอ้วนท้วนสมบูรณ์นั้นช่างดูขัดกับความผอมของเจ้าของมันเสียลิบลับเขาลากสายตากลับมาดูที่กระดาษนามบัตรและยื่นมือเรียวไปรับมันมาดู

"คุณหมอฮาซามะ สินะครับ?"

เขาทวนชื่อของคุณขณะที่พอรู้ตัวว่าถูกมองที่สวมส้นสูงก็หัวเราะเบาๆและปล่อยโมจิลงกับพื้นมันเอาตัวเดินพันขาของคนผมยาวพร้อมส่งเสียงออดอ้อนเจ้าของด้วย

"คุณดูสนใจรองเท้านี่นะ?"

"งั้นเหรอ... งี้ถ้าผมฝากเขาไว้กับคุณบ้างคงได้?"

ขายหนุ่มผมยาวกล่าวเสียงนุ่มนวลขณะที่เขาเกาหลังหูให้โมจิที่ส่งเสียงในลำคอออกมาอย่างพอใจ

"นายแบบน่ะครับ"

เขาตอบขณะที่เขามองคนมาส่งโมจิแบะยิ้มกว้างให้จนตาปิดท่าทางเป็นมิตรมากกว่าภาพพจน์ที่ออกมาตอนแรกมากโข

"คุณ...ทำงานอะไรเหรอผมถามได้รึเปล่า?"

ชายผู้เป็นเจ้าของดจ้าแมวตัวดีเขาผงกศีรษะน้อยๆเป็นบ่งบอกว่าเขารับฟังคำพูดคุณอย่างใส่ใจ

"เขาติดคนน่ะ"

แขนในเสื้อแขนยาวแบบบิชอปพองๆยื่นมารับเจ้าแมวตัวแสบที่จ้องหน้าเจ้านายของมันสลับกับคนมาส่งก่อนจะร้อง

"หม่าววว"

ออกมาเหมือนมันจะดีใจที่ได้เจอเจ้าของพอตัว

"เขากลับถูกแหละครับผมแค่ไม่ค่อยอยู่บ้านเพราะทำงานน่ะเลยฝากเพื่อนอีกคนเลี้ยง

ฮึๆ ถ้าเขาไปบ้านคุณระวังจะอดนอนนะ"

แมวที่นอนหงายอยู่ๆจู่ๆก็เกาะมือคุณไม่ป่อย
แถมเอาขาหลังเตะๆแขนด้วยเหมือนเล่นของเล่น

"แอ๊ะ"

อุ้งมือเล็บทิ่อๆเกาๆจนพอใจก็หยุดลงมันจ้องหน้าคุณนิ่ง

"หม่าววว"

ว่าแล้วมันก็ร้องออกมาทีนึงเหมือนมันคุยกะคุณอยู่

ขนนุ่มนิ่มมาก

"หม่าวววว"

ร้องออกมาตอนถูกเกาพุงอันบอบบางแต่เต็มไปด้วยไขมันของมัน
ท่าทางจะไม่ค่อยชอบแต่ก็ไม่ได้ขัดขืนเท่าไหร่

มันไถหัวกับมือของคุณอย่างออดอ้อน

ท่าทางพออกพอใจที่นุ้ดมอบความรักให้

"หม่าววว"

ไม่นานนักก็มีเสียงเปิดประตูบ้านออกมาและเสียงของรองเท้าส้นสูงดังกระทบพื้นปูนดังเป็นจังหวะ

ก๊อก ก๊อก

มีเสียงประตูเหล็กหน้าบ้านที่ถูกปลดล็อคและเลื่อนออก

ปรากฎร่างสูงโปร่งในชุดเสื้อคอวีที่แหวกยาวลงมาจนเห็นอกและหน้าท้องกับเสื้อผ้าในชุดดางเกงหนังเอวสูงผมยาวสลวยนั่นปลิวไปกับลม

เขายิ้มให้คุณก่อนจะเอ่ยทัดทายด้วยท่าทีสบายๆ

"สวัสดี คุณผู้ชายดูเหมือนแมวของผมสร้างปัญหาให้คุณซะแล้วสิ"

(ทำไมมีรุปปปปปป)

หงายพุง

ปรากฎวา เป็น

แมวตัวผุ้สามสีสุดอวบอ้วน!

เจ้าโมจิมองซ้ายมองขวา บรรยากาศที่เงียบสงบแต่ดูวังเวงเริ่มก่อตัวแม้ว่าบ้านของมันแลจะดูเป็นเช่นนั้นก็ตามแต่มีแสงไฟลอดออกมาจากประตูกระจกที่อยู่บริเวณสวนพอให้เป็นว่ามีคน

จึงไม่น่าเป็นบ้านร้าง

แต่เจ้าโมจินั้นเหมือนจะอยากเซอไพร์สคุณสุดๆ

มันยืดอุ้งมันไปทางกริ่งของบ้าน

"หม่าววว"

แม้ขามันจะสั้นจนไม่ถึงก็ตามที..

โดนแมวกินมือ

ใจฟู+100

/สวบมือด้วยพุงนุ่มนิ่มอันน้อยๆ(?)

โมจิผงกหัวมองคนวิ่งมาหาแล้วก็เอาหัวไถๆๆๆคุณอย่างรักใคร่

เจ้าเหมียวยังคงเป็นบุ้งอยู่แต่เป็นบุ้งที่ขยับเดินมาใกล้เด็กสาวแล้วเอาอุ้ง

แปะ !

หนึ่งทีก่อนจะโดดเหยงๆถอยออกมาอีกรอบเหมือนจริงๆแล้วนั้นมันกำลังแกล้งคุณเล่นซะงั้น

"หม่าว"

และไม่นานมันก็นั่งจุ้มปุ้กให้จับ

แมวอ้วนหน้ายิ้มมองคุณ

เอาตัวไถๆๆๆราวกับบอกว่าไม่เป็นไร

ไม่นานานก็เริ่มเอาเล็บเกาขาคุณ

อนิจาเล็บทื่อไม่ระคายคุณแต่อย่างใด

"หม่าววววว"

เจ้าตัวเล็ก(?)ตัวลอยหวือไปอยู่ในอ้อมอกคุณหมอเส้นทางบนปลอกคอพาคุณไปยังบ้านในแวกใกล้เคียง

ไม่ไกลาจากคุเมอิกักโคแต่น่าประหลาด บ้านหลังนั้นดูเหมือนจะเป็นบ้านที่คนทั่วไปแทบไม่สังเกตุเห็นเลย

ทั้งๆที่มันก็อยู่ที่นี่มาตลอดอีกต่างหาก

"หม่าาววววว"

โมจิร้องหม่าวๆตอนคุณเดินใกล้ถึงที่หมายแต่บรรยากาศกลับเงียบมากจนน่าประหลาด...

เท้าหลังยันแหมะแต่ถึงกัดไผก็เจอแต่ขนและไขมัน

โมจิทำหน้างงๆและ

"หม่าววววว"