นกหัวแดงสมควรโดนมากกว่านี้ค่ะ

รอคุณซีที่ท่าน้ำวันศุกร์ทุกวันค่ะ

หมาเด้กอ้อนพี่คนสวย

ตอนล่าสุดทำหนูอิ่มค่ะ

เปย์ตอนล่าสุดแล้วค่ะ คุณเพรชจะทำหมาเด็กตื่นนะคะ

บินมาติดตามทันทีหลังจากเห็นในทวิตเต่อะ

ตะไมนุดูภาพบ่ด้าย ฮรือ

กฎการใช้พลังเวทย์ในโลกมนุษย์ หากใช้พลังเวทย์ จะเกิดผลข้างเคีียงโดยการที่พลังเวทย์จะย้อนกลับใส่ตัวเองในภายหลัง ซึ่งนั่นจะส่งผลเสียอย่างมากต่อร่างกาย เทพส่วนใหญ่จึงมักใช้ร่างเซียนของตนลงมาแทน ร่างเซียนก็จะมีพลังเวทย์แต่ก็ไม่มากเท่าร่างที่เป็นเทพ แต่ก็จะใช้พลังเวทย์ได้แบบไม่กลับเข้าตัว แต่ที่ไป๋เยว่เตือนเฟยเทียนนั้น เป็นเพราะว่าเฟยอี้เทียนจะลงไปทั้งร่างจริงที่เป็นเทพเลยไงล่ะ

“ ไปเมื่อไหร่ ” เฟยอี้เทียนถาม
“ พรุ่งนี้น่าจะดี ท่านต้องจำให้ดี ๆ นะว่า ห้ามใช้พลังเวทย์ในแดนมนุษย์น่ะ ” ไป๋เยว่หวงกล่าว
“ ข้าต้องให้เจ้าเตือน? ไปได้แล้ว ” เฟยอี้เทียนเงยหน้าขึ้นมาดุอีกฝ่าย ก่อนจะยกมือขึ้นมาไล่2-3ที
“ ได้ ๆ ข้าไม่เตือนท่านแล้ว “ และไป๋เยว่ก็เดินออกไปจากตำหนักของเฟยอี้เทียน

เฟยเทียน ถอนหายใจก่อนจะหยิบเอกสารเหล่านั้นที่ไป๋เยว่ยกมาอ่านดู มีแต่เอกสารชาวบ้านร้องทุกข์ เขาเอ่ยด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง แม้เรียบนิ่งแต่ก็หล่อเหลา
“ เจ้าควรพูดว่า ขอร้อง ” ไป๋เยว่ถึงกับสะดุ้ง
“ ได้ๆๆๆ ข้าขอร้องท่าน ช่วยติดตามข้าหน่อยนะเกอเกอ ” ไป๋เยว่หวงยกมือขึ้นมาพนม

“ เพียงแต่ ข้าพึ่งถูกตี้จวินเรียกพบและมอบภารกิจให้ไปช่วยเหลือปวงประชาในแดนมนุษย์ ข้าเป็นเทพบุ๋น เลยจำเป็นต้องมีเทพบู้ติดตามไปด้วยหนึ่งองค์ ” ว่าพลางยกนิ้วชี้ขึ้น 1 นิ้ว
“ และใช่ ข้าเลือกเกอเกอ ” และชี้นิ้วไปทางเฟยอี้เทียน

"นี่ ๆ เทียนเกอ เทียนเกอ ข้ามีเรื่องให้ท่านช่วย ”
ไป๋เยว่หวงเดินหอบเอกสารกองหนี่งมาแล้ววางลงบนโต๊ะของเฟยอี้เทียน
“ ช่วย หรือทำให้เจ้ากันแน่ ” เขาปลายตามองอีกฝ่าย อีกฝ่ายก็ทำหน้าเลิ่กลั่กก่อนจะยิ้มกลบเกลื่อน
“ อะแฮ่ม ๆ มิใช่เสียหน่อย ช่วยเท่านั้น ๆ ” ไป๋เยว่หวง

คราแรก ๆ เฟยอี้เทียนค่อนข้างรำคาญไป๋เยว่หวงอย่างมาก แต่เมื่อนาน ๆ ไปตนก็เริ่มชิน ไม่ใช่ว่าดูไม่ออกว่าอีกฝ่ายนั้นคิดอย่างไรกับตน มีเทพหลายองค์มีท่าทีเช่นนี้กับตน แต่ตนก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงปล่อยให้ไป๋เยว่มาอยู่ข้างกายตนเช่นนี้

คล้ายเป็นการเริ่มใหม่ไปเสียเลย ไป๋เยว่จึงชอบมาวนเวียนหาเฟยอี้เทียน จน200 ปีต่อมา ความสัมพันธ์ของเขาทั้งคู่ ก็เป็นได้แค่ สหาย

ไป๋เยว่นึกไม่ออก ว่าตนเองจะแค้นอีกฝ่าย เกลียดชังอีกฝ่ายได้มากแค่ไหน เพราะหัวใจของเขายกให้ เทียนเกอเกอไปหมดแล้ว ไป๋เยว่หวงเลยนึกอยากดื่มน้ำลืมอด่ีตเสียบ้าง แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเสียดายความรู้สึก เขาก้มมองแหวนที่นิ้วของตนเองด้วยดวงตาที่เอ่อร้นด้วยน้ำตา สุดท้ายเขาก็ทำไม่ลง ตั้งจิตใจอันแน่วแน่ ว่าตนเองจะไม่ยอมแพ้ต่อชะตารัก ในเมื่อเขาเจอคนรักของเขาแล้ว ก็แค่ทำให้เขากลับมารักตนก็เท่านั้น

หลังจากไป๋เยว่ตามสืบว่าเหตุใดคนรักของเขาถึงจำเขาไม่ได้ ก็ได้รู้ความจริงว่า อีกฝ่ายได้ดื่มน้ำลืมอดีตไปแล้ว ไม่มีความจำตอนไปทำภารกิจครั้งนั้นได้อีก เพราะ อับอายที่ต้องแต่งงานกับบุรุษมนุษย์คนหนึ่ง ไป๋เยว่เศร้าสร้อยแทบขาดใจ 2 ปีที่แต่งงานกับเฟยอี้เทียน แท้จริงแล้วเพื่อผลประโยชน์เท่านั้น พอเขาทำสำเร็จ เขาก็จากไป ทิ้งภรรยาน้อยอายุ 19 ปีให้อยู่อย่างโดดเดี่ยว