ในระหว่างที่มุตสึโนะคามิกำลังหาที่นั่งที่ว่างอยู่ เธอก็ได้พบกับที่นั่งที่ว่างอยู่ในบริเวณใกล้ ๆ กับอุมะมุสุเมะผมสีขาว ด้วยความที่ตอนเที่ยงมักจะมีคนจับจองที่นั่งเยอะมาก เธอจึงเดินเข้าไปถามอุมะมุสุเมะคนนั้น

“สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าที่ว่างตรงนี้ว่างมั้ยคะ พอดีว่าจะขอรบกวนนั่งด้วยน่ะค่ะ สะดวกรึเปล่าคะ”

ระบบจะเริ่มตั้งแต่วันที่ 22/10 เป็นต้นไป
โปรดอ่านรายละเอียด

รายละเอียดสามารถอ่านได้ ที่นี้ (docs.google.com/document/d/1...)
[เช็คอัพสตเตตัส] docs.google.com/spreadsheets...
[เช็คข้อมูลสถานะล่าสุด] docs.google.com/spreadsheets...

“งั้นดีลค่ะ”

เธอจับมืออาจารย์เนโกยาชิกิแล้วหัวเราะออกมาเบา ๆ

“555 สั้นจังแฮะ แต่ถ้าจะนัดซ้อมวันไหนก็บอกนะจารย์”

(พร้อมเข้าทีมครับ ถ้ามีอะไรเพิ่มเติม DM มาได้)

(งั้นขอ

“ใช่ พิสูจน์… แต่พิสูจน์ว่าอะไร”

ตาของเธอนิ่งสนิท บรรยากาศเริ่มนิ่งชะงัก สายลมพัดไปอย่างเปล่าเปลี่ยว จนกระทั่งอีกฝ่ายตัดสถานการณ์ให้

”แต่ก็นั่นสินะ อาจจะน่ากลัวเกินไปก็ได้ ไปหาอะไรกินกัน อยากกินข้าวหน้าเนื้อมะ“

“งั้นคงต้องรีบให้ไวเสียแล้ว ขอให้โชคดีปลอดภัยเล่า! จ้าวแดนมองโกล”

เธอโบกมือลาอีกฝ่าย

“ค่ะ ปีสาม มุตสึโนะคามิค่ะ วิ่งไมล์ สนามดิน“

เธอแนะนำตัวให้กับอาจารย์เนโกยาชิกิไปอย่างสุภาพและลื่นไหล

”อันที่จริง นี่ก็ปีสุดท้ายแล้ว อาจารย์จะสนใจอยู่รึเปล่านะ“

อาจารย์เนโกะยาชิกิได้เดินมาหาเธอจากด้านหลัง พอได้ยินเสียงเพรียกหา จึงหันกลับไป

“อาจารย์? พูดตรงจริง อ่านใจออกด้วยหรือนี่”

“แล้วเธอคิดว่าเธอกำลังพิสูจน์อะไรอยู่ล่ะ?“

เธอพูดกลับไปอย่างกับเด็กไร้เดียงสาในวัยต่อล้อต่อเถียง

”ถ้าถามว่าอยากทำอะไร ทุกอย่างมั้ง“

“ถ้าจะบอกว่า ‘เหล่านักแข่งมีเวลาแค่ประมาณ 3 ปี ไม่จำเป็นต้องเอามาตัดสินชีวิตขนาดนั้นก็ได้‘ ก็ดูหยาบคายไปหน่อย…“

หูและตาของเธอหย่อนลง สายลมพัดกลีบต้นซากุระอย่างอ่อนโยน

”แต่สุดท้ายแล้วฉันก็ต้องกลับไปทำธุรกิจเหมือนกัน… แต่ถึงกระนั้น ก็อยากจะเห็นโลกนี้เติบโตขึ้น“

สายลมพัดพากลีบต้นซากุระมายังไหล่ของเธอ เธอจึงหยิบกลีบนั้นขึ้นมาแลดู

”แล้วเธออยากทำอะไรล่ะ“

“อันตัวข้าชื่อมุตสึโนะคามิ อันถือกำเนิดจากแควันโทสะ (จังหวัดโคจิ) ข้ามน้ำข้ามทะเลเพื่อแลดูโลกที่สวยงามนี้!”

เธอหยิบปากกาแล้วเซ็นใบบิงโก แล้วยื่นให้อีกฝ่าย

“ยินดียิ่ง! จะจดจำสูสุวรรณเอาไว้อย่างแน่นอน จงพิชิตโลกให้ได้หน่าน!“

“ก็เอามาเถอะ ใครว่ากันเล่า”

ดูเหมือนว่ามุตสึโนะคามิจะชื่นชอบการหา(เรื่อง)อะไรทำเป็นพิเศษ

“ตอนนี้พักเที่ยง แน่นอนว่ามาหาอะไรกินอยู่แล้ว แค่เวลาเห็นคนที่สนิทกันก็ทักตลอดนั่นแหละ“

”แต่ว่าช่วงนี้ดูนิ่ง ๆ นะ เครียดอยู่หรอ“

“ก็ใช่นั่นแหละ แต่เบื่อขนาดนั้นเลยหรอ หรือว่าฉันควรจะฝึกแต่งหน้าได้แล้วกันเหรอ”

เธอครุ่นคิดอย่างน่าสงสัย และเอนตัวพิงต้นไม้

“น่าเสียดายเหมือนกันนะ ที่สภานักเรียนก็นับเป็นชมรมน่ะ”

เธอหันไปมองท่านประธาน

“แต่เธอคงคิดแหละว่า ’คนอย่างฉันที่ทำอะไรตั้งหลายอย่างจะมีเวลาว่างมาทำชมรมนักรึไง‘ น่ะ ว่าไปนั่น”

“อืม…”

เธอชูสองนิ้วขึ้นในระดับอก

“การจะเอนตัวแบบนี้ได้มีปัจจัยร่วมกันอยู่ 2 อย่าง อย่างแรกเลยคือการเอนตัวที่มั่นคง”

เธอมองก้มลงไปยังรองเท้าสีดำของตน

“แต่แค่เอนตัวอย่างเดียวคงทำให้มันเอนไปขนาดนั้นไม่ได้หรอก…”

เธอจึงถอดรองเท้าข้างนึงของตนออกมา แล้วแสดงพื้นเท้าที่มีร่องลักษณะคล้ายตัว V ให้ดู

“นี่แหละ ความลับของท่าสุดเท่ห์ มีทักษะก็สำคัญ แต่อุปกรณ์ก็สำคัญเหมือนกันนั่นแหละ“

土佐の高知の　播磨屋橋で
Tosa no Kouchi no Harimayabashi de
ที่สะพานฮาริมายะ ณ โคจิแห่งแดนแคว้นโทสะ

เสียงร้องอันแสนคุ้นเคยที่ไพเราะแต่ก็น่ารำคาญขับขานจากด้านหลัง

ถ้าคิดว่า ฉันเป็นใครกัน ก็จงหันหลังมาดู
(ท่อนนี้เป็นเนื้อดัดเอง)

เสียงร้องได้ชักชวนให้อีกฝ่ายเข้ามาหา

“เข้ามาเลย ราตรีนี้ จะชวนมาเริงรำร่า”

เมื่อเสียงของสาวน้อยหลุดออกมา เธอจึงยกตัวขึ้น และหันตอบรับไปทันควัน

“เป็นยังไงล่ะ”

จากนั้นเธอจึงเดินไปหาหญิงสาวคนนั้นที่กล่าวถึงเธอ พร้อมโบกมือให้

“สวัสดี”

“งั้นหรอเนี่ย ถ้าพิชิตโลกได้ก็คงได้เห็นอะไรมากมายเลยสินะ“

ด้วยความที่อีกฝ่ายจ้องเขม็งมาที่กระเป๋าเสื้อของตน จึงหยิบตั๋วบิงโกของอีกฝ่ายออกมาจากกระเป๋าเสื้อ

“งั้นเอาล่ะ ผู้พิชิตเอ๋ย จงเอ่ยนามของสูให้ข้าฟังแลหน่อย”

(แดนใต้แฟนตาซีเข้าประทับละ)

“บางครั้งสิ่งที่ไม่มีอะไร อาจมีบางอย่างที่คาดไม่ถึงอยู่ด้วยนั่นแหละ…”

เธอหยิบปากกาออกมา แล้วยื่นมือให้อีกฝ่าย

“ดังนั้นการที่บอกว่าแค่สะสมแต้มกับฉันก็อาจจะดูหยาบคายไปหน่อยนั่นแหละนะ”

“ฉันชื่อมุตสึโนะคามิ มาจากโคจิ เป้าหมายของฉันคือการวิ่งผ่านเส้นทางของโลกใบนี้ โลกที่มีสิ่งที่ยังไม่รู้อีกมากมาย”

“ยินดีที่ได้รู้จักนะคุณโฮจิทานิ เอาล่ะ ส่งใบบิงโกนั่นมาสิ!”

”มุตสึโนะคามิ สภานักเรียน สาวม้า ปีสาม ยินดีที่ได้รู้จัก“

เธอเก็บนารุโกะเข้ากระเป๋าเสื้อ แต่เธอก็ตะหงิดใจเล็กน้อยเมื่อรุ่นน้องจากอีกแผนกตั้งคำถามนั้น

“ผิดแล้ว… ผิดมหันต์เลยล่ะ

“เพื่อที่เหล่านักเรียนจะได้รู้จักและสนิทกันมากขึ้น กิจกรรมนี้จึงเกิดขึ้นมา”

“ฉะนั้นแล้ว เธอช่วยแนะนำตัวเองให้มากกว่านี้หน่อยสิ”

มุตสึโนะคามิรีบเข้าไปช่วยอีกฝ่าย ถึงจะช้าไปนิดนึง แต่ถือว่ายังดีที่อีกฝ่ายไม่เป็นไรมาก

“เป็นอะไรรึเปล่า!?”

เธอหยิบกระดาษบิงโกอีกฝ่ายเข้ากระเป๋าอย่างแนบเนียน แล้วเข้ามาดูมืออีกฝ่ายที่กำลังเจ็บปวดอยู่