TourenjiYuusuke_MKG
@mkg-yuusuke.bsky.social
“ออกแรงให้เต็มที่ เรียนให้เต็มที่ เล่นให้เต็มที่ กินให้เต็มที่ นอนให้เต็มที่”
ʕ•ﻌ•ʔ(｡･ω･｡)( • ̀ω•́ )(๑•́ ₃ •̀๑)(｡-_-｡)(๑و•̀ω•́)
----
หากท่านใดที่สนใจเล่นด้วยกันหรืออื่นๆสามารถติดต่อได้ทุกช่องทาง
เพิ่งเคยเล่นมูBSKYฝากตัวด้วยครับ
#MKG_Commu
Doc : https://url.in.th/KfILa
ʕ•ﻌ•ʔ(｡･ω･｡)( • ̀ω•́ )(๑•́ ₃ •̀๑)(｡-_-｡)(๑و•̀ω•́)
----
หากท่านใดที่สนใจเล่นด้วยกันหรืออื่นๆสามารถติดต่อได้ทุกช่องทาง
เพิ่งเคยเล่นมูBSKYฝากตัวด้วยครับ
#MKG_Commu
Doc : https://url.in.th/KfILa
แก้วที่ว่างเปล่าถูกยกขึ้นเล็กน้อยเหมือนจะดื่มแก้วสุดท้ายในเชิงสัญลักษณ์ “ขอบคุณสำหรับกาแฟดีๆ กับช่วงเวลาแบบนี้นะเนโร ถ้าผ่านมาจะไม่พลาดแวะมาแน่”
เขาหัวเราะอีกครั้งด้วยน้ำเสียงขี้เล่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความสดใสของคนที่เพิ่งได้พักใจจริงๆ หลังวันเหนื่อยๆ หนึ่งวัน.
เขาหัวเราะอีกครั้งด้วยน้ำเสียงขี้เล่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความสดใสของคนที่เพิ่งได้พักใจจริงๆ หลังวันเหนื่อยๆ หนึ่งวัน.
November 20, 2025 at 12:12 PM
แก้วที่ว่างเปล่าถูกยกขึ้นเล็กน้อยเหมือนจะดื่มแก้วสุดท้ายในเชิงสัญลักษณ์ “ขอบคุณสำหรับกาแฟดีๆ กับช่วงเวลาแบบนี้นะเนโร ถ้าผ่านมาจะไม่พลาดแวะมาแน่”
เขาหัวเราะอีกครั้งด้วยน้ำเสียงขี้เล่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความสดใสของคนที่เพิ่งได้พักใจจริงๆ หลังวันเหนื่อยๆ หนึ่งวัน.
เขาหัวเราะอีกครั้งด้วยน้ำเสียงขี้เล่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความสดใสของคนที่เพิ่งได้พักใจจริงๆ หลังวันเหนื่อยๆ หนึ่งวัน.
เขาหันมามองเธอด้วยรอยยิ้มจริงใจ
“งั้นจะจำไว้แล้วกัน โรงอาหารตอนเที่ยง ถ้าได้กลิ่นกาแฟหอมๆ เมื่อไหร่ จะถือว่ามีตู้กดกาแฟพกความใจดีนั่งรออยู่แน่ๆ”
เขาพูดพลางหัวเราะในลำคอ
“แต่ต่างจากตู้กดจริงตรงที่ คุยได้สนุกกว่าหลายเท่าเลย”
(+)
“งั้นจะจำไว้แล้วกัน โรงอาหารตอนเที่ยง ถ้าได้กลิ่นกาแฟหอมๆ เมื่อไหร่ จะถือว่ามีตู้กดกาแฟพกความใจดีนั่งรออยู่แน่ๆ”
เขาพูดพลางหัวเราะในลำคอ
“แต่ต่างจากตู้กดจริงตรงที่ คุยได้สนุกกว่าหลายเท่าเลย”
(+)
November 20, 2025 at 12:12 PM
เขาหันมามองเธอด้วยรอยยิ้มจริงใจ
“งั้นจะจำไว้แล้วกัน โรงอาหารตอนเที่ยง ถ้าได้กลิ่นกาแฟหอมๆ เมื่อไหร่ จะถือว่ามีตู้กดกาแฟพกความใจดีนั่งรออยู่แน่ๆ”
เขาพูดพลางหัวเราะในลำคอ
“แต่ต่างจากตู้กดจริงตรงที่ คุยได้สนุกกว่าหลายเท่าเลย”
(+)
“งั้นจะจำไว้แล้วกัน โรงอาหารตอนเที่ยง ถ้าได้กลิ่นกาแฟหอมๆ เมื่อไหร่ จะถือว่ามีตู้กดกาแฟพกความใจดีนั่งรออยู่แน่ๆ”
เขาพูดพลางหัวเราะในลำคอ
“แต่ต่างจากตู้กดจริงตรงที่ คุยได้สนุกกว่าหลายเท่าเลย”
(+)
ยูสุเกะหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่
“โอ้ ระวังนะ ถ้าพูดแบบนั้น พรุ่งนี้เช้าอาจจะวิ่งโชว์เลยก็ได้”
เขาพูดติดตลก พลางทำท่าเหมือนกำลังยืดกล้ามเนื้อแข่งในอากาศ
“แต่ต้องมีเงื่อนไขนะ หลังวิ่งเสร็จผมขอกาแฟสักแก้วเป็นรางวัลก็แล้วกัน”
ยูสุเกะพูดจบก็หัวเราะอีกครั้ง ก่อนจะมองเหยือกกาแฟที่ตอนนี้ว่างเปล่าด้วยสีหน้าปนเสียดายเล็กน้อย “อา หมดซะแล้วสินะ รู้ตัวอีกทีผมก็ซัดไปเกือบครึ่งเหยือกเลย”
(+)
“โอ้ ระวังนะ ถ้าพูดแบบนั้น พรุ่งนี้เช้าอาจจะวิ่งโชว์เลยก็ได้”
เขาพูดติดตลก พลางทำท่าเหมือนกำลังยืดกล้ามเนื้อแข่งในอากาศ
“แต่ต้องมีเงื่อนไขนะ หลังวิ่งเสร็จผมขอกาแฟสักแก้วเป็นรางวัลก็แล้วกัน”
ยูสุเกะพูดจบก็หัวเราะอีกครั้ง ก่อนจะมองเหยือกกาแฟที่ตอนนี้ว่างเปล่าด้วยสีหน้าปนเสียดายเล็กน้อย “อา หมดซะแล้วสินะ รู้ตัวอีกทีผมก็ซัดไปเกือบครึ่งเหยือกเลย”
(+)
November 20, 2025 at 12:08 PM
ยูสุเกะหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่
“โอ้ ระวังนะ ถ้าพูดแบบนั้น พรุ่งนี้เช้าอาจจะวิ่งโชว์เลยก็ได้”
เขาพูดติดตลก พลางทำท่าเหมือนกำลังยืดกล้ามเนื้อแข่งในอากาศ
“แต่ต้องมีเงื่อนไขนะ หลังวิ่งเสร็จผมขอกาแฟสักแก้วเป็นรางวัลก็แล้วกัน”
ยูสุเกะพูดจบก็หัวเราะอีกครั้ง ก่อนจะมองเหยือกกาแฟที่ตอนนี้ว่างเปล่าด้วยสีหน้าปนเสียดายเล็กน้อย “อา หมดซะแล้วสินะ รู้ตัวอีกทีผมก็ซัดไปเกือบครึ่งเหยือกเลย”
(+)
“โอ้ ระวังนะ ถ้าพูดแบบนั้น พรุ่งนี้เช้าอาจจะวิ่งโชว์เลยก็ได้”
เขาพูดติดตลก พลางทำท่าเหมือนกำลังยืดกล้ามเนื้อแข่งในอากาศ
“แต่ต้องมีเงื่อนไขนะ หลังวิ่งเสร็จผมขอกาแฟสักแก้วเป็นรางวัลก็แล้วกัน”
ยูสุเกะพูดจบก็หัวเราะอีกครั้ง ก่อนจะมองเหยือกกาแฟที่ตอนนี้ว่างเปล่าด้วยสีหน้าปนเสียดายเล็กน้อย “อา หมดซะแล้วสินะ รู้ตัวอีกทีผมก็ซัดไปเกือบครึ่งเหยือกเลย”
(+)
“แต่ก็เข้าใจเลยนะที่พูด… กาแฟมันอร่อยขึ้นเยอะเลยตอนมีคนดื่มด้วย โดยเฉพาะเวลาคุยกันไปเรื่อยแบบนี้ มันเหมือนรสขมในแก้วกลายเป็นรสกลมกล่อมไปเฉยเลย”
เขาพูดจบก็มองเธอด้วยรอยยิ้มอบอุ่น
“งั้นขอบคุณกลับเหมือนกัน ที่ให้คนทำงานพิเศษโทรมๆ ได้พักจิบกาแฟดีๆ แบบนี้ แถมได้คุยกับบาริสต้าผู้เชี่ยวชาญจากด้วยอีกต่างหาก บอกตรงๆ เริ่มคิดแล้วว่าความเหนื่อยเมื่อเช้ามันคุ้มสุดๆ เลยล่ะ”
เขาพูดจบก็มองเธอด้วยรอยยิ้มอบอุ่น
“งั้นขอบคุณกลับเหมือนกัน ที่ให้คนทำงานพิเศษโทรมๆ ได้พักจิบกาแฟดีๆ แบบนี้ แถมได้คุยกับบาริสต้าผู้เชี่ยวชาญจากด้วยอีกต่างหาก บอกตรงๆ เริ่มคิดแล้วว่าความเหนื่อยเมื่อเช้ามันคุ้มสุดๆ เลยล่ะ”
November 14, 2025 at 11:33 AM
“แต่ก็เข้าใจเลยนะที่พูด… กาแฟมันอร่อยขึ้นเยอะเลยตอนมีคนดื่มด้วย โดยเฉพาะเวลาคุยกันไปเรื่อยแบบนี้ มันเหมือนรสขมในแก้วกลายเป็นรสกลมกล่อมไปเฉยเลย”
เขาพูดจบก็มองเธอด้วยรอยยิ้มอบอุ่น
“งั้นขอบคุณกลับเหมือนกัน ที่ให้คนทำงานพิเศษโทรมๆ ได้พักจิบกาแฟดีๆ แบบนี้ แถมได้คุยกับบาริสต้าผู้เชี่ยวชาญจากด้วยอีกต่างหาก บอกตรงๆ เริ่มคิดแล้วว่าความเหนื่อยเมื่อเช้ามันคุ้มสุดๆ เลยล่ะ”
เขาพูดจบก็มองเธอด้วยรอยยิ้มอบอุ่น
“งั้นขอบคุณกลับเหมือนกัน ที่ให้คนทำงานพิเศษโทรมๆ ได้พักจิบกาแฟดีๆ แบบนี้ แถมได้คุยกับบาริสต้าผู้เชี่ยวชาญจากด้วยอีกต่างหาก บอกตรงๆ เริ่มคิดแล้วว่าความเหนื่อยเมื่อเช้ามันคุ้มสุดๆ เลยล่ะ”
“แหม… ถ้าฟ้าทำงานได้แบบนี้บ่อยๆ ล่ะก็คงต้องตั้งแท่นบูชาถวายกาแฟแทนธูปแล้ว”
เขายกแก้วกาแฟในมือขึ้นหมุนเบา ๆ ก่อนจะยกขึ้นจิบอีกคำ
“ว่าแต่เนโรนี่เก่งจริงนะ ดื่มเยอะขนาดนี้แต่ยังนั่งนิ่งได้อยู่ ทางนี้ถ้าดื่มตามคงได้วิ่งรอบโรงเรียนแทนสาวม้าแล้วแน่ๆ”
ยูสุเกะพูดพลางหัวเราะในลำคออีกทีก่อนจะวางแก้วลงช้าๆ
(+)
เขายกแก้วกาแฟในมือขึ้นหมุนเบา ๆ ก่อนจะยกขึ้นจิบอีกคำ
“ว่าแต่เนโรนี่เก่งจริงนะ ดื่มเยอะขนาดนี้แต่ยังนั่งนิ่งได้อยู่ ทางนี้ถ้าดื่มตามคงได้วิ่งรอบโรงเรียนแทนสาวม้าแล้วแน่ๆ”
ยูสุเกะพูดพลางหัวเราะในลำคออีกทีก่อนจะวางแก้วลงช้าๆ
(+)
November 14, 2025 at 11:30 AM
“แหม… ถ้าฟ้าทำงานได้แบบนี้บ่อยๆ ล่ะก็คงต้องตั้งแท่นบูชาถวายกาแฟแทนธูปแล้ว”
เขายกแก้วกาแฟในมือขึ้นหมุนเบา ๆ ก่อนจะยกขึ้นจิบอีกคำ
“ว่าแต่เนโรนี่เก่งจริงนะ ดื่มเยอะขนาดนี้แต่ยังนั่งนิ่งได้อยู่ ทางนี้ถ้าดื่มตามคงได้วิ่งรอบโรงเรียนแทนสาวม้าแล้วแน่ๆ”
ยูสุเกะพูดพลางหัวเราะในลำคออีกทีก่อนจะวางแก้วลงช้าๆ
(+)
เขายกแก้วกาแฟในมือขึ้นหมุนเบา ๆ ก่อนจะยกขึ้นจิบอีกคำ
“ว่าแต่เนโรนี่เก่งจริงนะ ดื่มเยอะขนาดนี้แต่ยังนั่งนิ่งได้อยู่ ทางนี้ถ้าดื่มตามคงได้วิ่งรอบโรงเรียนแทนสาวม้าแล้วแน่ๆ”
ยูสุเกะพูดพลางหัวเราะในลำคออีกทีก่อนจะวางแก้วลงช้าๆ
(+)
“กาแฟนี่ ถึงจะชงดื่มคนเดียวได้ก็จริง แต่ถ้ามีคนอีกคนนั่งดื่มด้วย มันจะหอมกว่าเดิมเสมอนะ เพราะงั้น ถือว่ามาช่วยรักษาสมดุลของเหยือกนี้ก็แล้วกัน ถ้าชงมาเผื่อคนหนึ่งแล้วเขาไม่มา ก็แปลว่าฟ้าส่งยูสุเกะคนนี้มาแทนไง”
เขาหัวเราะเบาๆ พลางยกแก้วกาแฟขึ้นดื่มอีกครั้ง
เขาหัวเราะเบาๆ พลางยกแก้วกาแฟขึ้นดื่มอีกครั้ง
November 12, 2025 at 6:49 PM
“กาแฟนี่ ถึงจะชงดื่มคนเดียวได้ก็จริง แต่ถ้ามีคนอีกคนนั่งดื่มด้วย มันจะหอมกว่าเดิมเสมอนะ เพราะงั้น ถือว่ามาช่วยรักษาสมดุลของเหยือกนี้ก็แล้วกัน ถ้าชงมาเผื่อคนหนึ่งแล้วเขาไม่มา ก็แปลว่าฟ้าส่งยูสุเกะคนนี้มาแทนไง”
เขาหัวเราะเบาๆ พลางยกแก้วกาแฟขึ้นดื่มอีกครั้ง
เขาหัวเราะเบาๆ พลางยกแก้วกาแฟขึ้นดื่มอีกครั้ง
ยูสุเกะฟังเงียบๆอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะอย่างเบามือ เขาเอนตัวพิงเก้าอี้เล็กน้อย ก่อนจะพูด
“งั้นก็เรียกว่าโชคดีทั้งคู่แล้วล่ะ—ทางนี้ได้ดื่มกาแฟดีๆ ส่วนเธอก็ไม่ต้องลงแข่งดื่มกาแฟคนเดียวทั้งเหยือกให้หัวใจเต้นแรงจนถึงวันพรุ่งนี้”
เขาพูดติดตลกเล็กน้อย ก่อนจะเอื้อมมือไปเคาะแก้วของตัวเองเบาๆ
(+)
“งั้นก็เรียกว่าโชคดีทั้งคู่แล้วล่ะ—ทางนี้ได้ดื่มกาแฟดีๆ ส่วนเธอก็ไม่ต้องลงแข่งดื่มกาแฟคนเดียวทั้งเหยือกให้หัวใจเต้นแรงจนถึงวันพรุ่งนี้”
เขาพูดติดตลกเล็กน้อย ก่อนจะเอื้อมมือไปเคาะแก้วของตัวเองเบาๆ
(+)
November 12, 2025 at 6:46 PM
ยูสุเกะฟังเงียบๆอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะอย่างเบามือ เขาเอนตัวพิงเก้าอี้เล็กน้อย ก่อนจะพูด
“งั้นก็เรียกว่าโชคดีทั้งคู่แล้วล่ะ—ทางนี้ได้ดื่มกาแฟดีๆ ส่วนเธอก็ไม่ต้องลงแข่งดื่มกาแฟคนเดียวทั้งเหยือกให้หัวใจเต้นแรงจนถึงวันพรุ่งนี้”
เขาพูดติดตลกเล็กน้อย ก่อนจะเอื้อมมือไปเคาะแก้วของตัวเองเบาๆ
(+)
“งั้นก็เรียกว่าโชคดีทั้งคู่แล้วล่ะ—ทางนี้ได้ดื่มกาแฟดีๆ ส่วนเธอก็ไม่ต้องลงแข่งดื่มกาแฟคนเดียวทั้งเหยือกให้หัวใจเต้นแรงจนถึงวันพรุ่งนี้”
เขาพูดติดตลกเล็กน้อย ก่อนจะเอื้อมมือไปเคาะแก้วของตัวเองเบาๆ
(+)
“ว่าแต่...โดนเทนัดแบบนี้นี่ ถือว่าโชคดีหรือเปล่านะ? เพราะถ้าอีกคนนั่นมา... ก็คงไม่ได้กาแฟดีๆ แบบนี้แน่เลย”
พูดจบ เขาก็เอนตัวพิงพนักเก้าอี้อย่างผ่อนคลาย เสียงถอนหายใจดังเบา ๆ พร้อมกลิ่นกาแฟที่ยังอบอวล
พูดจบ เขาก็เอนตัวพิงพนักเก้าอี้อย่างผ่อนคลาย เสียงถอนหายใจดังเบา ๆ พร้อมกลิ่นกาแฟที่ยังอบอวล
November 12, 2025 at 12:40 AM
“ว่าแต่...โดนเทนัดแบบนี้นี่ ถือว่าโชคดีหรือเปล่านะ? เพราะถ้าอีกคนนั่นมา... ก็คงไม่ได้กาแฟดีๆ แบบนี้แน่เลย”
พูดจบ เขาก็เอนตัวพิงพนักเก้าอี้อย่างผ่อนคลาย เสียงถอนหายใจดังเบา ๆ พร้อมกลิ่นกาแฟที่ยังอบอวล
พูดจบ เขาก็เอนตัวพิงพนักเก้าอี้อย่างผ่อนคลาย เสียงถอนหายใจดังเบา ๆ พร้อมกลิ่นกาแฟที่ยังอบอวล
ยูสุเกะหัวเราะออกมาทันทีหลังได้ยินคำตอบนั้นอย่างจริงใจ พลางยกแก้วกาแฟขึ้นอีกครั้งเหมือนจะคารวะให้กับชื่อของเธอโดยเฉพาะ
“อ๋ออ ถึงว่า กลิ่นกับรสนี่มันไม่ใช่ฝีมือสมัครเล่นแน่ๆ”
เขายิ้มกว้างพลางพยักหน้าช้า ๆ อย่างคนเพิ่งเข้าใจอะไรบางอย่าง
เขาพูดพลางหัวเราะในลำคอ ขยับเก้าอี้เข้าใกล้โต๊ะอีกนิดด้วยท่าทีสบาย ๆ ก่อนจะยกแก้วขึ้นจิบอีกคำ แล้วพูดต่อด้วยน้ำเสียงกึ่งจริงกึ่งแซว
(+)
“อ๋ออ ถึงว่า กลิ่นกับรสนี่มันไม่ใช่ฝีมือสมัครเล่นแน่ๆ”
เขายิ้มกว้างพลางพยักหน้าช้า ๆ อย่างคนเพิ่งเข้าใจอะไรบางอย่าง
เขาพูดพลางหัวเราะในลำคอ ขยับเก้าอี้เข้าใกล้โต๊ะอีกนิดด้วยท่าทีสบาย ๆ ก่อนจะยกแก้วขึ้นจิบอีกคำ แล้วพูดต่อด้วยน้ำเสียงกึ่งจริงกึ่งแซว
(+)
November 12, 2025 at 12:38 AM
ยูสุเกะหัวเราะออกมาทันทีหลังได้ยินคำตอบนั้นอย่างจริงใจ พลางยกแก้วกาแฟขึ้นอีกครั้งเหมือนจะคารวะให้กับชื่อของเธอโดยเฉพาะ
“อ๋ออ ถึงว่า กลิ่นกับรสนี่มันไม่ใช่ฝีมือสมัครเล่นแน่ๆ”
เขายิ้มกว้างพลางพยักหน้าช้า ๆ อย่างคนเพิ่งเข้าใจอะไรบางอย่าง
เขาพูดพลางหัวเราะในลำคอ ขยับเก้าอี้เข้าใกล้โต๊ะอีกนิดด้วยท่าทีสบาย ๆ ก่อนจะยกแก้วขึ้นจิบอีกคำ แล้วพูดต่อด้วยน้ำเสียงกึ่งจริงกึ่งแซว
(+)
“อ๋ออ ถึงว่า กลิ่นกับรสนี่มันไม่ใช่ฝีมือสมัครเล่นแน่ๆ”
เขายิ้มกว้างพลางพยักหน้าช้า ๆ อย่างคนเพิ่งเข้าใจอะไรบางอย่าง
เขาพูดพลางหัวเราะในลำคอ ขยับเก้าอี้เข้าใกล้โต๊ะอีกนิดด้วยท่าทีสบาย ๆ ก่อนจะยกแก้วขึ้นจิบอีกคำ แล้วพูดต่อด้วยน้ำเสียงกึ่งจริงกึ่งแซว
(+)
#: ขอบคุณเช่นครับครับผม
November 12, 2025 at 12:35 AM
#: ขอบคุณเช่นครับครับผม
ยูสุเกะยกมือขึ้นดูนาฬิกาข้อมือ ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ “โห... เวลานี่มันเดินไวเหมือนตอนโดนสาวม้าซัดซ้อมรอบสนามเลยแฮะ”
เขาหยิบถาดอาหารที่กินหมดแล้วขึ้นมา พลางยิ้มให้เธอ “งั้นฉันขอตัวไปทำภารกิจยิ่งใหญ่ก่อนนะ — ภารกิจล้างถาด แล้วก็หนีหัวหน้าแผนกบรรณารักษ์ที่ชอบลากประชุมตอนบ่าย”
เขาพูดจบก็ลุกขึ้นพลางโบกมือให้ “ไว้เจอกันมื้อหน้าล่ะกัน รอยัลตี้”
เขาหัวเราะออกมาเต็มเสียง
เขาหยิบถาดอาหารที่กินหมดแล้วขึ้นมา พลางยิ้มให้เธอ “งั้นฉันขอตัวไปทำภารกิจยิ่งใหญ่ก่อนนะ — ภารกิจล้างถาด แล้วก็หนีหัวหน้าแผนกบรรณารักษ์ที่ชอบลากประชุมตอนบ่าย”
เขาพูดจบก็ลุกขึ้นพลางโบกมือให้ “ไว้เจอกันมื้อหน้าล่ะกัน รอยัลตี้”
เขาหัวเราะออกมาเต็มเสียง
November 10, 2025 at 11:50 PM
ยูสุเกะยกมือขึ้นดูนาฬิกาข้อมือ ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ “โห... เวลานี่มันเดินไวเหมือนตอนโดนสาวม้าซัดซ้อมรอบสนามเลยแฮะ”
เขาหยิบถาดอาหารที่กินหมดแล้วขึ้นมา พลางยิ้มให้เธอ “งั้นฉันขอตัวไปทำภารกิจยิ่งใหญ่ก่อนนะ — ภารกิจล้างถาด แล้วก็หนีหัวหน้าแผนกบรรณารักษ์ที่ชอบลากประชุมตอนบ่าย”
เขาพูดจบก็ลุกขึ้นพลางโบกมือให้ “ไว้เจอกันมื้อหน้าล่ะกัน รอยัลตี้”
เขาหัวเราะออกมาเต็มเสียง
เขาหยิบถาดอาหารที่กินหมดแล้วขึ้นมา พลางยิ้มให้เธอ “งั้นฉันขอตัวไปทำภารกิจยิ่งใหญ่ก่อนนะ — ภารกิจล้างถาด แล้วก็หนีหัวหน้าแผนกบรรณารักษ์ที่ชอบลากประชุมตอนบ่าย”
เขาพูดจบก็ลุกขึ้นพลางโบกมือให้ “ไว้เจอกันมื้อหน้าล่ะกัน รอยัลตี้”
เขาหัวเราะออกมาเต็มเสียง
ยูสุเกะหัวเราะพลางยกแก้วกาแฟขึ้นหมุนเล่นในมือ
“เหนื่อยนิดหน่อยแค่พอให้รู้สึกว่ากระดูกยังอยู่ดีครบสามร้อยชิ้นเท่านั้นเอง”
เขายักคิ้วให้อย่างขี้เล่น ก่อนจะชี้ไปที่เหยือกกาแฟขนาดใหญ่
“ว่าแต่… นั่นกาแฟหรือเสบียงไว้ชงแจกนักเรียนทั้งชั้น?”
ยูสุเกะหัวเราะอีกครั้งก่อนจะเอื้อมไปเติมกาแฟใส่แก้วของตัวเอง
“ว่าแต่ดูชงกาแฟเก่งนะ ถ้าไม่บอก นึกว่ามีร้านกาแฟลับที่เธอเป็นเจ้าของอยู่หลังโรงเรียนซะอีก”
“เหนื่อยนิดหน่อยแค่พอให้รู้สึกว่ากระดูกยังอยู่ดีครบสามร้อยชิ้นเท่านั้นเอง”
เขายักคิ้วให้อย่างขี้เล่น ก่อนจะชี้ไปที่เหยือกกาแฟขนาดใหญ่
“ว่าแต่… นั่นกาแฟหรือเสบียงไว้ชงแจกนักเรียนทั้งชั้น?”
ยูสุเกะหัวเราะอีกครั้งก่อนจะเอื้อมไปเติมกาแฟใส่แก้วของตัวเอง
“ว่าแต่ดูชงกาแฟเก่งนะ ถ้าไม่บอก นึกว่ามีร้านกาแฟลับที่เธอเป็นเจ้าของอยู่หลังโรงเรียนซะอีก”
November 10, 2025 at 11:46 PM
ยูสุเกะหัวเราะพลางยกแก้วกาแฟขึ้นหมุนเล่นในมือ
“เหนื่อยนิดหน่อยแค่พอให้รู้สึกว่ากระดูกยังอยู่ดีครบสามร้อยชิ้นเท่านั้นเอง”
เขายักคิ้วให้อย่างขี้เล่น ก่อนจะชี้ไปที่เหยือกกาแฟขนาดใหญ่
“ว่าแต่… นั่นกาแฟหรือเสบียงไว้ชงแจกนักเรียนทั้งชั้น?”
ยูสุเกะหัวเราะอีกครั้งก่อนจะเอื้อมไปเติมกาแฟใส่แก้วของตัวเอง
“ว่าแต่ดูชงกาแฟเก่งนะ ถ้าไม่บอก นึกว่ามีร้านกาแฟลับที่เธอเป็นเจ้าของอยู่หลังโรงเรียนซะอีก”
“เหนื่อยนิดหน่อยแค่พอให้รู้สึกว่ากระดูกยังอยู่ดีครบสามร้อยชิ้นเท่านั้นเอง”
เขายักคิ้วให้อย่างขี้เล่น ก่อนจะชี้ไปที่เหยือกกาแฟขนาดใหญ่
“ว่าแต่… นั่นกาแฟหรือเสบียงไว้ชงแจกนักเรียนทั้งชั้น?”
ยูสุเกะหัวเราะอีกครั้งก่อนจะเอื้อมไปเติมกาแฟใส่แก้วของตัวเอง
“ว่าแต่ดูชงกาแฟเก่งนะ ถ้าไม่บอก นึกว่ามีร้านกาแฟลับที่เธอเป็นเจ้าของอยู่หลังโรงเรียนซะอีก”
ยูสุเกะรับแก้วกาแฟกลิ่นหอมเข้มแตะจมูกในทันที ก่อนจะยกแก้วขึ้นจิบ รสขมเข้ม ทำให้รู้สึกเหมือนได้ปลดภาระหนักจากไหล่ไปชั่วขณะ
“โอ้ นี่แหละ! กลิ่นของความรอดในวันเหนื่อยๆ!”
ยูสุเกะเอนหลังพิงพนักเก้าอี้อย่างหมดแรง มือยังถือแก้วกาแฟไว้เหมือนของศักดิ์สิทธิ์
“ทำงานพิเศษมาทั้งเช้า แบกกล่องจนคิดว่าตัวเองควรได้เบี้ยเลี้ยงพิเศษเป็น ‘คาเฟอีนฟรีตลอดปี’ แล้วล่ะ”
“โอ้ นี่แหละ! กลิ่นของความรอดในวันเหนื่อยๆ!”
ยูสุเกะเอนหลังพิงพนักเก้าอี้อย่างหมดแรง มือยังถือแก้วกาแฟไว้เหมือนของศักดิ์สิทธิ์
“ทำงานพิเศษมาทั้งเช้า แบกกล่องจนคิดว่าตัวเองควรได้เบี้ยเลี้ยงพิเศษเป็น ‘คาเฟอีนฟรีตลอดปี’ แล้วล่ะ”
November 10, 2025 at 11:00 AM
ยูสุเกะรับแก้วกาแฟกลิ่นหอมเข้มแตะจมูกในทันที ก่อนจะยกแก้วขึ้นจิบ รสขมเข้ม ทำให้รู้สึกเหมือนได้ปลดภาระหนักจากไหล่ไปชั่วขณะ
“โอ้ นี่แหละ! กลิ่นของความรอดในวันเหนื่อยๆ!”
ยูสุเกะเอนหลังพิงพนักเก้าอี้อย่างหมดแรง มือยังถือแก้วกาแฟไว้เหมือนของศักดิ์สิทธิ์
“ทำงานพิเศษมาทั้งเช้า แบกกล่องจนคิดว่าตัวเองควรได้เบี้ยเลี้ยงพิเศษเป็น ‘คาเฟอีนฟรีตลอดปี’ แล้วล่ะ”
“โอ้ นี่แหละ! กลิ่นของความรอดในวันเหนื่อยๆ!”
ยูสุเกะเอนหลังพิงพนักเก้าอี้อย่างหมดแรง มือยังถือแก้วกาแฟไว้เหมือนของศักดิ์สิทธิ์
“ทำงานพิเศษมาทั้งเช้า แบกกล่องจนคิดว่าตัวเองควรได้เบี้ยเลี้ยงพิเศษเป็น ‘คาเฟอีนฟรีตลอดปี’ แล้วล่ะ”
เสียงเดินเข้าโรงอาหารพร้อมกับแรงลมบ่าย ยูสุเกะในชุดเชิ้ตที่ปลดกระดุมบนออกหนึ่งเม็ด เดินเข้ามาช้าๆ พลางยกมือขึ้นนวดต้นคอตัวเองด้วยท่าทีอิดโรย
“เฮ้อ~” เสียงถอนหายใจเบาๆ หลุดออกแต่ทันทีที่เดินผ่าน กลิ่นกาแฟหอมก็ลอยแตะจมูกจนทำให้ยูสุเกะชะงักเท้า
ยูสุเกะเดินเข้าไปอย่างเก้ๆกังๆ
“ขอโทษนะ พอดีได้กลิ่นกาแฟหอมจนอดไม่ไหวเลยน่ะ ขอแบ่งดื่มสักแก้วได้ไหม?”
“เฮ้อ~” เสียงถอนหายใจเบาๆ หลุดออกแต่ทันทีที่เดินผ่าน กลิ่นกาแฟหอมก็ลอยแตะจมูกจนทำให้ยูสุเกะชะงักเท้า
ยูสุเกะเดินเข้าไปอย่างเก้ๆกังๆ
“ขอโทษนะ พอดีได้กลิ่นกาแฟหอมจนอดไม่ไหวเลยน่ะ ขอแบ่งดื่มสักแก้วได้ไหม?”
November 9, 2025 at 2:39 PM
เสียงเดินเข้าโรงอาหารพร้อมกับแรงลมบ่าย ยูสุเกะในชุดเชิ้ตที่ปลดกระดุมบนออกหนึ่งเม็ด เดินเข้ามาช้าๆ พลางยกมือขึ้นนวดต้นคอตัวเองด้วยท่าทีอิดโรย
“เฮ้อ~” เสียงถอนหายใจเบาๆ หลุดออกแต่ทันทีที่เดินผ่าน กลิ่นกาแฟหอมก็ลอยแตะจมูกจนทำให้ยูสุเกะชะงักเท้า
ยูสุเกะเดินเข้าไปอย่างเก้ๆกังๆ
“ขอโทษนะ พอดีได้กลิ่นกาแฟหอมจนอดไม่ไหวเลยน่ะ ขอแบ่งดื่มสักแก้วได้ไหม?”
“เฮ้อ~” เสียงถอนหายใจเบาๆ หลุดออกแต่ทันทีที่เดินผ่าน กลิ่นกาแฟหอมก็ลอยแตะจมูกจนทำให้ยูสุเกะชะงักเท้า
ยูสุเกะเดินเข้าไปอย่างเก้ๆกังๆ
“ขอโทษนะ พอดีได้กลิ่นกาแฟหอมจนอดไม่ไหวเลยน่ะ ขอแบ่งดื่มสักแก้วได้ไหม?”
ยูสุเกะมองเธอเงียบ ๆ อยู่ครู่หนึ่ง ขณะเห็นท่าทางที่เริ่มผ่อนคลายขึ้นกว่าเมื่อครู่เล็กน้อย
“อืม… เห็นแบบนี้แล้วดีใจนะ อย่างน้อยมื้อนี้ก็ดูไม่เงียบเหงาเหมือนตอนแรกแล้วใช่มั้ย?”
เขาหัวเราะเบาในลำคอ เสียงของเขากลืนไปกับเสียงพูดคุยของผู้คน
“ถ้ามีวันไหนที่รู้สึกเหงาอีกล่ะก็ มาเจอฉันที่โรงอาหารได้เสมอนะ หรือจะเป็นที่ห้องสมุดก็ได้ ปกติจะอยู่ที่นั่นประจำ"
ประโยคหลังเขาพูดด้วยรอยยิ้มขี้เล่น
“อืม… เห็นแบบนี้แล้วดีใจนะ อย่างน้อยมื้อนี้ก็ดูไม่เงียบเหงาเหมือนตอนแรกแล้วใช่มั้ย?”
เขาหัวเราะเบาในลำคอ เสียงของเขากลืนไปกับเสียงพูดคุยของผู้คน
“ถ้ามีวันไหนที่รู้สึกเหงาอีกล่ะก็ มาเจอฉันที่โรงอาหารได้เสมอนะ หรือจะเป็นที่ห้องสมุดก็ได้ ปกติจะอยู่ที่นั่นประจำ"
ประโยคหลังเขาพูดด้วยรอยยิ้มขี้เล่น
November 6, 2025 at 3:53 PM
ยูสุเกะมองเธอเงียบ ๆ อยู่ครู่หนึ่ง ขณะเห็นท่าทางที่เริ่มผ่อนคลายขึ้นกว่าเมื่อครู่เล็กน้อย
“อืม… เห็นแบบนี้แล้วดีใจนะ อย่างน้อยมื้อนี้ก็ดูไม่เงียบเหงาเหมือนตอนแรกแล้วใช่มั้ย?”
เขาหัวเราะเบาในลำคอ เสียงของเขากลืนไปกับเสียงพูดคุยของผู้คน
“ถ้ามีวันไหนที่รู้สึกเหงาอีกล่ะก็ มาเจอฉันที่โรงอาหารได้เสมอนะ หรือจะเป็นที่ห้องสมุดก็ได้ ปกติจะอยู่ที่นั่นประจำ"
ประโยคหลังเขาพูดด้วยรอยยิ้มขี้เล่น
“อืม… เห็นแบบนี้แล้วดีใจนะ อย่างน้อยมื้อนี้ก็ดูไม่เงียบเหงาเหมือนตอนแรกแล้วใช่มั้ย?”
เขาหัวเราะเบาในลำคอ เสียงของเขากลืนไปกับเสียงพูดคุยของผู้คน
“ถ้ามีวันไหนที่รู้สึกเหงาอีกล่ะก็ มาเจอฉันที่โรงอาหารได้เสมอนะ หรือจะเป็นที่ห้องสมุดก็ได้ ปกติจะอยู่ที่นั่นประจำ"
ประโยคหลังเขาพูดด้วยรอยยิ้มขี้เล่น
ยูสุเกะชะงักมือที่กำลังจะตักข้าวขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างเห็นได้ชัด
“โอ้—โรลเค้กเหรอ ฟังดูน่ารักดีนะ”
“แบบครีมสดนุ่ม ๆ กลิ่นวนิลาหอม ๆ ใช่มั้ย หรือชอบแบบใส่ผลไม้ข้างในด้วย?”
“ถ้าได้กินของหวานหลังมื้อเที่ยงแบบนี้ คงช่วยให้วันธรรมดาดูสดใสขึ้นเยอะเลยล่ะ”
“โอ้—โรลเค้กเหรอ ฟังดูน่ารักดีนะ”
“แบบครีมสดนุ่ม ๆ กลิ่นวนิลาหอม ๆ ใช่มั้ย หรือชอบแบบใส่ผลไม้ข้างในด้วย?”
“ถ้าได้กินของหวานหลังมื้อเที่ยงแบบนี้ คงช่วยให้วันธรรมดาดูสดใสขึ้นเยอะเลยล่ะ”
November 2, 2025 at 4:02 PM
ยูสุเกะชะงักมือที่กำลังจะตักข้าวขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างเห็นได้ชัด
“โอ้—โรลเค้กเหรอ ฟังดูน่ารักดีนะ”
“แบบครีมสดนุ่ม ๆ กลิ่นวนิลาหอม ๆ ใช่มั้ย หรือชอบแบบใส่ผลไม้ข้างในด้วย?”
“ถ้าได้กินของหวานหลังมื้อเที่ยงแบบนี้ คงช่วยให้วันธรรมดาดูสดใสขึ้นเยอะเลยล่ะ”
“โอ้—โรลเค้กเหรอ ฟังดูน่ารักดีนะ”
“แบบครีมสดนุ่ม ๆ กลิ่นวนิลาหอม ๆ ใช่มั้ย หรือชอบแบบใส่ผลไม้ข้างในด้วย?”
“ถ้าได้กินของหวานหลังมื้อเที่ยงแบบนี้ คงช่วยให้วันธรรมดาดูสดใสขึ้นเยอะเลยล่ะ”
“งั้นเหรอ แกงกระหรี่สินะ”
เขาพูดพลางพยักหน้า
“ฉันก็ชอบเหมือนกันนะ โดยเฉพาะแบบที่เผ็ดนิด ๆ แล้วก็ใส่เนื้อชิ้นโต ๆ”
เขาว่าพร้อมทำท่าคิด
“แต่ที่ทำกินเองส่วนใหญ่จะออกไปทางบ้าน ๆ หน่อยน่ะ ใส่มันฝรั่งเยอะจนเหมือนซุปมากกว่าแกง”
เขาพูดพลางพยักหน้า
“ฉันก็ชอบเหมือนกันนะ โดยเฉพาะแบบที่เผ็ดนิด ๆ แล้วก็ใส่เนื้อชิ้นโต ๆ”
เขาว่าพร้อมทำท่าคิด
“แต่ที่ทำกินเองส่วนใหญ่จะออกไปทางบ้าน ๆ หน่อยน่ะ ใส่มันฝรั่งเยอะจนเหมือนซุปมากกว่าแกง”
November 1, 2025 at 11:52 AM
“งั้นเหรอ แกงกระหรี่สินะ”
เขาพูดพลางพยักหน้า
“ฉันก็ชอบเหมือนกันนะ โดยเฉพาะแบบที่เผ็ดนิด ๆ แล้วก็ใส่เนื้อชิ้นโต ๆ”
เขาว่าพร้อมทำท่าคิด
“แต่ที่ทำกินเองส่วนใหญ่จะออกไปทางบ้าน ๆ หน่อยน่ะ ใส่มันฝรั่งเยอะจนเหมือนซุปมากกว่าแกง”
เขาพูดพลางพยักหน้า
“ฉันก็ชอบเหมือนกันนะ โดยเฉพาะแบบที่เผ็ดนิด ๆ แล้วก็ใส่เนื้อชิ้นโต ๆ”
เขาว่าพร้อมทำท่าคิด
“แต่ที่ทำกินเองส่วนใหญ่จะออกไปทางบ้าน ๆ หน่อยน่ะ ใส่มันฝรั่งเยอะจนเหมือนซุปมากกว่าแกง”
“พอพลาดตอนท้ายแค่นิดเดียว มันเลยรู้สึกเหมือนเสียทั้งโลกไปเลยใช่ไหมล่ะ”
เขาเงยหน้าขึ้นสบตาเธออีกครั้ง สีหน้าสงบแต่จริงจัง
“แต่บางทีนะ สิ่งที่สำคัญกว่าผลลัพธ์ตอนเข้าเส้น อาจเป็น ‘เหตุผล’ ที่เธอเลือกวิ่งตั้งแต่แรกก็ได้”
ยูสุเกะพูดเสียงเรียบ ด้วยรอยยิ้มอบอุ่นผสมกับความจริงใจ
“เพราะครึ่งช่วงตัวน่ะ... สำหรับคนที่ยังอยากก้าวต่อ มันไม่ใช่ระยะที่แพ้หรอก มันคือระยะที่ ‘เกือบถึง’ ต่างหาก”
เขาเงยหน้าขึ้นสบตาเธออีกครั้ง สีหน้าสงบแต่จริงจัง
“แต่บางทีนะ สิ่งที่สำคัญกว่าผลลัพธ์ตอนเข้าเส้น อาจเป็น ‘เหตุผล’ ที่เธอเลือกวิ่งตั้งแต่แรกก็ได้”
ยูสุเกะพูดเสียงเรียบ ด้วยรอยยิ้มอบอุ่นผสมกับความจริงใจ
“เพราะครึ่งช่วงตัวน่ะ... สำหรับคนที่ยังอยากก้าวต่อ มันไม่ใช่ระยะที่แพ้หรอก มันคือระยะที่ ‘เกือบถึง’ ต่างหาก”
October 28, 2025 at 6:17 AM
“พอพลาดตอนท้ายแค่นิดเดียว มันเลยรู้สึกเหมือนเสียทั้งโลกไปเลยใช่ไหมล่ะ”
เขาเงยหน้าขึ้นสบตาเธออีกครั้ง สีหน้าสงบแต่จริงจัง
“แต่บางทีนะ สิ่งที่สำคัญกว่าผลลัพธ์ตอนเข้าเส้น อาจเป็น ‘เหตุผล’ ที่เธอเลือกวิ่งตั้งแต่แรกก็ได้”
ยูสุเกะพูดเสียงเรียบ ด้วยรอยยิ้มอบอุ่นผสมกับความจริงใจ
“เพราะครึ่งช่วงตัวน่ะ... สำหรับคนที่ยังอยากก้าวต่อ มันไม่ใช่ระยะที่แพ้หรอก มันคือระยะที่ ‘เกือบถึง’ ต่างหาก”
เขาเงยหน้าขึ้นสบตาเธออีกครั้ง สีหน้าสงบแต่จริงจัง
“แต่บางทีนะ สิ่งที่สำคัญกว่าผลลัพธ์ตอนเข้าเส้น อาจเป็น ‘เหตุผล’ ที่เธอเลือกวิ่งตั้งแต่แรกก็ได้”
ยูสุเกะพูดเสียงเรียบ ด้วยรอยยิ้มอบอุ่นผสมกับความจริงใจ
“เพราะครึ่งช่วงตัวน่ะ... สำหรับคนที่ยังอยากก้าวต่อ มันไม่ใช่ระยะที่แพ้หรอก มันคือระยะที่ ‘เกือบถึง’ ต่างหาก”
ยูสุเกะนิ่งฟังโดยไม่แทรกคำใด เขามองการเคลื่อนไหวของเธอเมื่อพูดถึง “ความพ่ายแพ้” นั้นออกมา
“…ครึ่งช่วงตัวสินะ” เขาทวนคำโดยไม่ได้มีเจตนาล้อเลียน
“สำหรับคนที่วิ่งอยู่ข้างหน้าเกือบตลอด เส้นชัยมันเลยดูเหมือนอยู่ในมืออยู่แล้ว…” เขาว่า ก่อนจะละสายตามองซันเดย์ที่ละลายจนเหลือครึ่งถ้วย คล้ายกับใช้มันเป็นภาพสะท้อนของสิ่งที่เธอพูด
(+)
“…ครึ่งช่วงตัวสินะ” เขาทวนคำโดยไม่ได้มีเจตนาล้อเลียน
“สำหรับคนที่วิ่งอยู่ข้างหน้าเกือบตลอด เส้นชัยมันเลยดูเหมือนอยู่ในมืออยู่แล้ว…” เขาว่า ก่อนจะละสายตามองซันเดย์ที่ละลายจนเหลือครึ่งถ้วย คล้ายกับใช้มันเป็นภาพสะท้อนของสิ่งที่เธอพูด
(+)
October 28, 2025 at 6:12 AM
ยูสุเกะนิ่งฟังโดยไม่แทรกคำใด เขามองการเคลื่อนไหวของเธอเมื่อพูดถึง “ความพ่ายแพ้” นั้นออกมา
“…ครึ่งช่วงตัวสินะ” เขาทวนคำโดยไม่ได้มีเจตนาล้อเลียน
“สำหรับคนที่วิ่งอยู่ข้างหน้าเกือบตลอด เส้นชัยมันเลยดูเหมือนอยู่ในมืออยู่แล้ว…” เขาว่า ก่อนจะละสายตามองซันเดย์ที่ละลายจนเหลือครึ่งถ้วย คล้ายกับใช้มันเป็นภาพสะท้อนของสิ่งที่เธอพูด
(+)
“…ครึ่งช่วงตัวสินะ” เขาทวนคำโดยไม่ได้มีเจตนาล้อเลียน
“สำหรับคนที่วิ่งอยู่ข้างหน้าเกือบตลอด เส้นชัยมันเลยดูเหมือนอยู่ในมืออยู่แล้ว…” เขาว่า ก่อนจะละสายตามองซันเดย์ที่ละลายจนเหลือครึ่งถ้วย คล้ายกับใช้มันเป็นภาพสะท้อนของสิ่งที่เธอพูด
(+)
เขาเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ พลางยกมุมปากขึ้นนิด ๆ “ดีแล้วล่ะ แบบนั้นแหละ” เสียงของเขาแผ่วแต่มั่นคง “ข้าวจะอร่อยขึ้นอีกเยอะเลย ถ้ากินไปยิ้มไปแบบนั้น”
มือของยูสุเกะยกแก้วน้ำขึ้นดื่มอีกครั้ง ก่อนจะเอียงหัวมองเธอด้วยสายตาผ่อนคลาย “ว่าแต่... เธอชอบกินข้าวกับเมนูแบบไหนล่ะ? ฉันจะได้จำไว้ เผื่อวันไหนได้กินด้วยกันอีก”
มือของยูสุเกะยกแก้วน้ำขึ้นดื่มอีกครั้ง ก่อนจะเอียงหัวมองเธอด้วยสายตาผ่อนคลาย “ว่าแต่... เธอชอบกินข้าวกับเมนูแบบไหนล่ะ? ฉันจะได้จำไว้ เผื่อวันไหนได้กินด้วยกันอีก”
October 27, 2025 at 1:39 PM
เขาเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ พลางยกมุมปากขึ้นนิด ๆ “ดีแล้วล่ะ แบบนั้นแหละ” เสียงของเขาแผ่วแต่มั่นคง “ข้าวจะอร่อยขึ้นอีกเยอะเลย ถ้ากินไปยิ้มไปแบบนั้น”
มือของยูสุเกะยกแก้วน้ำขึ้นดื่มอีกครั้ง ก่อนจะเอียงหัวมองเธอด้วยสายตาผ่อนคลาย “ว่าแต่... เธอชอบกินข้าวกับเมนูแบบไหนล่ะ? ฉันจะได้จำไว้ เผื่อวันไหนได้กินด้วยกันอีก”
มือของยูสุเกะยกแก้วน้ำขึ้นดื่มอีกครั้ง ก่อนจะเอียงหัวมองเธอด้วยสายตาผ่อนคลาย “ว่าแต่... เธอชอบกินข้าวกับเมนูแบบไหนล่ะ? ฉันจะได้จำไว้ เผื่อวันไหนได้กินด้วยกันอีก”
“อืม...บางทีมันก็ไม่ง่ายหรอกที่จะเจอคนแบบนั้น… คนที่ไม่ต้องฝืนคุยด้วย ไม่ต้องระวังคำพูด หรือทำตัวให้ดูดีตลอดเวลา”
เขาหัวเราะเบา ๆ พลางใช้ตะเกียบเขี่ยข้าวในถาดไปมา “แต่ถ้าได้เจอสักคน ถึงจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ แค่ตอนกินข้าวกลางวัน ก็อาจทำให้ใจมันไม่เหงาเท่าเดิมก็ได้”
ยูสุเกะเงยหน้าขึ้นมาสบตาอีกครั้ง รอยยิ้มมุมปากกลับมาแต่งแต้มบนใบหน้า “อย่างตอนนี้ไงฉันคุยกับเธออยู่ ก็รู้สึกสบายดีนะ”
เขาหัวเราะเบา ๆ พลางใช้ตะเกียบเขี่ยข้าวในถาดไปมา “แต่ถ้าได้เจอสักคน ถึงจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ แค่ตอนกินข้าวกลางวัน ก็อาจทำให้ใจมันไม่เหงาเท่าเดิมก็ได้”
ยูสุเกะเงยหน้าขึ้นมาสบตาอีกครั้ง รอยยิ้มมุมปากกลับมาแต่งแต้มบนใบหน้า “อย่างตอนนี้ไงฉันคุยกับเธออยู่ ก็รู้สึกสบายดีนะ”
October 27, 2025 at 10:04 AM
“อืม...บางทีมันก็ไม่ง่ายหรอกที่จะเจอคนแบบนั้น… คนที่ไม่ต้องฝืนคุยด้วย ไม่ต้องระวังคำพูด หรือทำตัวให้ดูดีตลอดเวลา”
เขาหัวเราะเบา ๆ พลางใช้ตะเกียบเขี่ยข้าวในถาดไปมา “แต่ถ้าได้เจอสักคน ถึงจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ แค่ตอนกินข้าวกลางวัน ก็อาจทำให้ใจมันไม่เหงาเท่าเดิมก็ได้”
ยูสุเกะเงยหน้าขึ้นมาสบตาอีกครั้ง รอยยิ้มมุมปากกลับมาแต่งแต้มบนใบหน้า “อย่างตอนนี้ไงฉันคุยกับเธออยู่ ก็รู้สึกสบายดีนะ”
เขาหัวเราะเบา ๆ พลางใช้ตะเกียบเขี่ยข้าวในถาดไปมา “แต่ถ้าได้เจอสักคน ถึงจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ แค่ตอนกินข้าวกลางวัน ก็อาจทำให้ใจมันไม่เหงาเท่าเดิมก็ได้”
ยูสุเกะเงยหน้าขึ้นมาสบตาอีกครั้ง รอยยิ้มมุมปากกลับมาแต่งแต้มบนใบหน้า “อย่างตอนนี้ไงฉันคุยกับเธออยู่ ก็รู้สึกสบายดีนะ”
เขาเลิกคิ้วเล็กน้อย แต่สีหน้าไม่ได้แสดงความแปลกใจนัก
“พูดแบบนั้น แปลว่าคงยังติดใจอะไรบางอย่างอยู่สินะ”
ยูสุเกะเอนตัวมาข้างหน้าเล็กน้อย วางศอกพาดบนโต๊ะแล้วเท้าคางด้วยท่าทีที่ดูไม่เร่งรัด
“ตอนแข่งมันมีอะไรเกิดขึ้นเหรอ?” เขาพูดแต่ทิ้งจังหวะให้เธอได้หายใจเหมือนคนที่รู้ดีว่าคำบางคำต้องใช้ความกล้าถึงจะพูดออกมาได้
“หรือว่า…เธอรู้สึกว่ายัง ‘วิ่งไม่สุด’ เหมือนที่ใจอยากให้เป็น?”
“พูดแบบนั้น แปลว่าคงยังติดใจอะไรบางอย่างอยู่สินะ”
ยูสุเกะเอนตัวมาข้างหน้าเล็กน้อย วางศอกพาดบนโต๊ะแล้วเท้าคางด้วยท่าทีที่ดูไม่เร่งรัด
“ตอนแข่งมันมีอะไรเกิดขึ้นเหรอ?” เขาพูดแต่ทิ้งจังหวะให้เธอได้หายใจเหมือนคนที่รู้ดีว่าคำบางคำต้องใช้ความกล้าถึงจะพูดออกมาได้
“หรือว่า…เธอรู้สึกว่ายัง ‘วิ่งไม่สุด’ เหมือนที่ใจอยากให้เป็น?”
October 27, 2025 at 4:47 AM
เขาเลิกคิ้วเล็กน้อย แต่สีหน้าไม่ได้แสดงความแปลกใจนัก
“พูดแบบนั้น แปลว่าคงยังติดใจอะไรบางอย่างอยู่สินะ”
ยูสุเกะเอนตัวมาข้างหน้าเล็กน้อย วางศอกพาดบนโต๊ะแล้วเท้าคางด้วยท่าทีที่ดูไม่เร่งรัด
“ตอนแข่งมันมีอะไรเกิดขึ้นเหรอ?” เขาพูดแต่ทิ้งจังหวะให้เธอได้หายใจเหมือนคนที่รู้ดีว่าคำบางคำต้องใช้ความกล้าถึงจะพูดออกมาได้
“หรือว่า…เธอรู้สึกว่ายัง ‘วิ่งไม่สุด’ เหมือนที่ใจอยากให้เป็น?”
“พูดแบบนั้น แปลว่าคงยังติดใจอะไรบางอย่างอยู่สินะ”
ยูสุเกะเอนตัวมาข้างหน้าเล็กน้อย วางศอกพาดบนโต๊ะแล้วเท้าคางด้วยท่าทีที่ดูไม่เร่งรัด
“ตอนแข่งมันมีอะไรเกิดขึ้นเหรอ?” เขาพูดแต่ทิ้งจังหวะให้เธอได้หายใจเหมือนคนที่รู้ดีว่าคำบางคำต้องใช้ความกล้าถึงจะพูดออกมาได้
“หรือว่า…เธอรู้สึกว่ายัง ‘วิ่งไม่สุด’ เหมือนที่ใจอยากให้เป็น?”
ยูสุเกะหัวเราะพลางยกมือรับถ้วยซันเดย์มาจากเธอ
“ขอบใจนะ"
เขาพูดพร้อมใช้ช้อนตักไอศกรีมขึ้นมาชิม
“อืม ยังพอมีรสอยู่แฮะ ไม่เลวเลย”
เขาเงยหน้าขึ้น มองสาวม้าที่กำลังจิบชานม
“ว่าแต่ หน้าตาเธอดูไม่เหมือนคนที่อยากมากินของหวานสักเท่าไหร่นะ”
ยูสุเกะพูดพลางเอนหลังพิงเก้าอี้ แขนข้างหนึ่งวางพาดบนพนักเก้าอี้
“เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า? หรือว่า... ซันเดย์นี่ไม่อร่อยอย่างที่คิด?”
“ขอบใจนะ"
เขาพูดพร้อมใช้ช้อนตักไอศกรีมขึ้นมาชิม
“อืม ยังพอมีรสอยู่แฮะ ไม่เลวเลย”
เขาเงยหน้าขึ้น มองสาวม้าที่กำลังจิบชานม
“ว่าแต่ หน้าตาเธอดูไม่เหมือนคนที่อยากมากินของหวานสักเท่าไหร่นะ”
ยูสุเกะพูดพลางเอนหลังพิงเก้าอี้ แขนข้างหนึ่งวางพาดบนพนักเก้าอี้
“เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า? หรือว่า... ซันเดย์นี่ไม่อร่อยอย่างที่คิด?”
October 26, 2025 at 7:23 AM
ยูสุเกะหัวเราะพลางยกมือรับถ้วยซันเดย์มาจากเธอ
“ขอบใจนะ"
เขาพูดพร้อมใช้ช้อนตักไอศกรีมขึ้นมาชิม
“อืม ยังพอมีรสอยู่แฮะ ไม่เลวเลย”
เขาเงยหน้าขึ้น มองสาวม้าที่กำลังจิบชานม
“ว่าแต่ หน้าตาเธอดูไม่เหมือนคนที่อยากมากินของหวานสักเท่าไหร่นะ”
ยูสุเกะพูดพลางเอนหลังพิงเก้าอี้ แขนข้างหนึ่งวางพาดบนพนักเก้าอี้
“เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า? หรือว่า... ซันเดย์นี่ไม่อร่อยอย่างที่คิด?”
“ขอบใจนะ"
เขาพูดพร้อมใช้ช้อนตักไอศกรีมขึ้นมาชิม
“อืม ยังพอมีรสอยู่แฮะ ไม่เลวเลย”
เขาเงยหน้าขึ้น มองสาวม้าที่กำลังจิบชานม
“ว่าแต่ หน้าตาเธอดูไม่เหมือนคนที่อยากมากินของหวานสักเท่าไหร่นะ”
ยูสุเกะพูดพลางเอนหลังพิงเก้าอี้ แขนข้างหนึ่งวางพาดบนพนักเก้าอี้
“เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า? หรือว่า... ซันเดย์นี่ไม่อร่อยอย่างที่คิด?”
ยูสุเกะยกสายตาขึ้นจากถาดอาหาร มองเธอเงียบ ๆ อยู่ครู่หนึ่ง
“เข้าใจนะ…” เขาพูดเสียงทุ้มแผ่วแต่จริงใจ
“บางทีที่แบบนั้น มันก็ไม่ได้แปลว่าเธอไม่มีคนน่าสนิทหรอก — แค่ยังไม่เจอคนที่คุยแล้วรู้สึก ‘สบายใจ’ มากพอต่างหาก”
เขายิ้มบาง ๆ พลางยกแก้วน้ำขึ้นจิบ
“เข้าใจนะ…” เขาพูดเสียงทุ้มแผ่วแต่จริงใจ
“บางทีที่แบบนั้น มันก็ไม่ได้แปลว่าเธอไม่มีคนน่าสนิทหรอก — แค่ยังไม่เจอคนที่คุยแล้วรู้สึก ‘สบายใจ’ มากพอต่างหาก”
เขายิ้มบาง ๆ พลางยกแก้วน้ำขึ้นจิบ
October 25, 2025 at 3:00 PM
ยูสุเกะยกสายตาขึ้นจากถาดอาหาร มองเธอเงียบ ๆ อยู่ครู่หนึ่ง
“เข้าใจนะ…” เขาพูดเสียงทุ้มแผ่วแต่จริงใจ
“บางทีที่แบบนั้น มันก็ไม่ได้แปลว่าเธอไม่มีคนน่าสนิทหรอก — แค่ยังไม่เจอคนที่คุยแล้วรู้สึก ‘สบายใจ’ มากพอต่างหาก”
เขายิ้มบาง ๆ พลางยกแก้วน้ำขึ้นจิบ
“เข้าใจนะ…” เขาพูดเสียงทุ้มแผ่วแต่จริงใจ
“บางทีที่แบบนั้น มันก็ไม่ได้แปลว่าเธอไม่มีคนน่าสนิทหรอก — แค่ยังไม่เจอคนที่คุยแล้วรู้สึก ‘สบายใจ’ มากพอต่างหาก”
เขายิ้มบาง ๆ พลางยกแก้วน้ำขึ้นจิบ
“อืม… ชื่อเท่ดีนี่ รอยัลตี้ แซทเทิลไลท์”
เขาว่าก่อนจะยกแก้วน้ำขึ้นราวกับกล่าวคำทักทาย
“ใช่แล้ว ฉันเป็นเทรนเนอร์”
เขาเอียงหน้ามองอีกฝ่ายเล็กน้อย แววตานุ่มลงเหมือนอ่านอะไรบางอย่างจากท่าทางของเธอ
“แต่ไม่ต้องเรียกฉันว่า ‘คุณ’ ก็ได้ เรียกแค่ยูสุเกะก็พอ มันฟังดูเป็นกันเองกว่าน่ะ”
ก่อนที่เขาจะก้มลงตักข้าวคำต่อไปอย่างไม่เร่งรีบ
“แล้วเธอ มานั่งเหงาอยู่คนเดียวแบบนี้ทำไมกัน?”
เขาว่าก่อนจะยกแก้วน้ำขึ้นราวกับกล่าวคำทักทาย
“ใช่แล้ว ฉันเป็นเทรนเนอร์”
เขาเอียงหน้ามองอีกฝ่ายเล็กน้อย แววตานุ่มลงเหมือนอ่านอะไรบางอย่างจากท่าทางของเธอ
“แต่ไม่ต้องเรียกฉันว่า ‘คุณ’ ก็ได้ เรียกแค่ยูสุเกะก็พอ มันฟังดูเป็นกันเองกว่าน่ะ”
ก่อนที่เขาจะก้มลงตักข้าวคำต่อไปอย่างไม่เร่งรีบ
“แล้วเธอ มานั่งเหงาอยู่คนเดียวแบบนี้ทำไมกัน?”
October 25, 2025 at 1:50 PM
“อืม… ชื่อเท่ดีนี่ รอยัลตี้ แซทเทิลไลท์”
เขาว่าก่อนจะยกแก้วน้ำขึ้นราวกับกล่าวคำทักทาย
“ใช่แล้ว ฉันเป็นเทรนเนอร์”
เขาเอียงหน้ามองอีกฝ่ายเล็กน้อย แววตานุ่มลงเหมือนอ่านอะไรบางอย่างจากท่าทางของเธอ
“แต่ไม่ต้องเรียกฉันว่า ‘คุณ’ ก็ได้ เรียกแค่ยูสุเกะก็พอ มันฟังดูเป็นกันเองกว่าน่ะ”
ก่อนที่เขาจะก้มลงตักข้าวคำต่อไปอย่างไม่เร่งรีบ
“แล้วเธอ มานั่งเหงาอยู่คนเดียวแบบนี้ทำไมกัน?”
เขาว่าก่อนจะยกแก้วน้ำขึ้นราวกับกล่าวคำทักทาย
“ใช่แล้ว ฉันเป็นเทรนเนอร์”
เขาเอียงหน้ามองอีกฝ่ายเล็กน้อย แววตานุ่มลงเหมือนอ่านอะไรบางอย่างจากท่าทางของเธอ
“แต่ไม่ต้องเรียกฉันว่า ‘คุณ’ ก็ได้ เรียกแค่ยูสุเกะก็พอ มันฟังดูเป็นกันเองกว่าน่ะ”
ก่อนที่เขาจะก้มลงตักข้าวคำต่อไปอย่างไม่เร่งรีบ
“แล้วเธอ มานั่งเหงาอยู่คนเดียวแบบนี้ทำไมกัน?”