(กัดแอปเปิ้ลเพื่อเพิ่มดาเมจมาก)

กลับกันเธอกลับรู้สึกนับถือ ที่อีกฝ่ายยังคงสามารถเดินหน้าไปข้างหน้าด้วยก้าวที่มั่นคง แม้ขาจะสั่นแต่กลับรู้สึกไม่ลังเลที่จะก้าวต่อไป ฉันเองก็หวังว่าจะสามารถเป็นแบบนั้น—

“ จะว่าไปรุ่นพี่อยู่ห้องไหนหรอคะ ? ”

คงจะรู้สึกทรมานมากเลยสินะ ...กับการที่วิ่งเต็มแรงไม่ได้100% บางทีถ้ามันเกิดขึ้นกับเธอเอง— คงจะรู้สึกทรมานมากเหมือนกัน เพราะสาวม้าอย่างพวกเราน่ะ เกิดมาเพื่อวิ่งยังไงล่ะ ...

ริงโกะน่ะเป็นประเภทที่แค่ขาพลิก ไม่ได้วิ่งสองสามวันก็ทรมานจะแย่ ต้องรู้สึกแย่ขนาดไหนกันนะ...
เธอหูลู่ลงตามความคิด ก่อนที่ส่ายหน้าไปมาเบาๆเพื่อสลัดความคิด
+

“ ไม่เป็นไรค่ะ, แค่นี้ไม่คณามือฉันหรอกนะคะรุ่นพี่ ไม่ได้ลำบากเลยค่ะ ” เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงที่มุ่งมั่น เพราะว่าการช่วยเหลือคนอื่นคืองานที่เธอถนัดและเต็มใจอยากจะทำไงล่ะ

ให้อยู่เฉยๆก็กระไรอยู่จริงๆนี่ ?

เธอค่อยๆพยุงรุ่นพี่ขึ้นบันได มองตามทีละขั้นโดยไม่ลืมที่จะมองทางข้างหน้าไปด้วย เพราะเกรงว่าอาจจะมีอะไรมาขวางทาง แล้วพากันสะดุดล้มเป็นเรื่องเป็นราว

+

ตัดสินใจหยิบสัมภาระทั้งหมด มุ่งตรง(ทิ้ง)ไปที่หอของตัวเองโดยไม่คิดจะรอคนที่อยู่ด้านหลัง

ขืนอยู่ปะทะฝีปากนานไปมากกว่านี้เกรงว่าจะไม่จบที่ปะทะฝีปากก็เป็นได้

ไม่คิดจะตอบรับอะไรใดๆจากอีกฝ่ายทั้งสิ้นแม้กระทั่งคำว่ายินดีที่ได้พบหรือฝากเนื้อฝากตัวด้วย โดยเฉพาะปฏิกิริยาแบบนั้น เป็นสิ่งที่เธอไม่เคยพบเห็นด้วยตัวเอง ที่ว่าเจอคู่แข่งแล้วรู้สึกตื่นเต้น แต่สำหรับเธอ เธอกลับรู้สึกอยากจะบดขยี้ด้วยมือคู่นี้เสียมากกว่า หรือว่านี่ก็นับเป็นความตื่นเต้นอีกรูปแบบนึงกันนะ

?

จิ๊ปากออกมาอีกหนึ่งที สายตาเปี่ยมไปด้วยความหยันเหยียด
+

แหยะ... นั่นคือสิ่งเดียวที่ปรากฏอยู่บนหน้าเธอ คือความรู้สึกที่ขยะแขยง โดยเฉพาะกับรอยยิ้มบนใบหน้านั่น มันทำให้เธอรู้สึกขนลุกจนอยากจะล้วงคออาเจียนเอาสิ่งที่กินเข้าไปในวันนี้ออกมาให้หมด แม้ว่าอีกฝ่ายจะพายมือมาทางนี้ แต่ริงโกะก็ได้หาตอบรับฝ่ามือคู่นั้น

“ ...อย่ามาเรียกชื่อฉันห้วนๆแบบนั้นนะยะ น่าขนลุกที่สุด ” โดยเฉพาะกับประโยคสุดท้ายนั่น หากฟังดูก็รับรู้ได้ว่าเจตนาทีแท้จริงคืออะไร
+

(ตอบยาวเพื่อเพิ่มดาเมจ)

พอได้ยินคำตอบของเธอก็มั่นใจได้ทันทีว่าสิ่งที่เธอกำลังคิดนั้นถูก ริงโกะเปลี่ยนมายืนอยู่ในท่าเท้าสะเอว ก่อนจะออกตัวเดินโดยไม่ลืมที่จะหันมาบอกให้อีกฝ่ายเดินตามมาด้วย

“ ตามฉันมาสิยะ บอร์ดประชาสัมพันธ์ไม่ได้อยู่ตรงนี้ ”

ก็คือจะพาไปหาบอร์ดที่ว่านั่นล่ะ
ว่าแล้วก็ออกตัวเดินต่อ จนมาหยุดอยู่ที่หน้าบอร์ดประชาสัมพันธ์

“ หาชื่อดูสิ ชื่อเธออยู่ในนี้รึเปล่าล่ะ ? ”

“ แต่ถ้าถามว่าอยู่กับใคร... ” ริงโกะขมวดคิ้วลง ครั้งนี้กลับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เธอเอนตัวหลบ เผยให้เห็นใบรายชื่อที่แปะอยู่บนกระดาน

คนที่เธอไม่อยากจะร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยมากที่สุด...

[ เบิร์นนิ่ง บีท จีซี ]

“ ยัยนี่น่ะเป็นคู่แข่งของฉัน มีเรื่องที่ต้องสะสางกันอีกเยอะเลยล่ะ ”
“ แค่ไม่คิดว่าจะบังเอิญได้มาอยู่กับยัยนี่... ทั้งๆที่พึ่งจะเปิดเทอม แย่ที่สุด ! ”

แสดงสีหน้าไม่สบอารมณ์ทันตา

เห็นลูกม้าหูลู่เหมือนลูกหมาแล้วอดรู้สึกเห็นใจไม่ได้ เธอหายใจออกมา ยื่นกระเป๋าใบเล็กที่ดูแล้วไม่ได้หนักอะไรให้กับคนตรงหน้า แม้ว่าใบหน้าจะยังคงบึ้งตึง

“ ถ้าอยากช่วยก็ช่วยถือกระเป๋านี้ก็พอย่ะ ” แต่พอเห็นพูดว่าอยากอยู่กับตัวเอง หล่อนจึงไหวไหล่ลง
“ อะไรยะ... ฉันก็มีเรื่องต้องทำหรอกย่ะ แต่ถ้าพูดคุยนิดหน่อยล่ะก็จะยอมสละเวลาให้ก็ได้☝🏻”

ถือว่าใจดีให้เฉพาะครั้งนี้แล้วกัน
+

—กำลังหาห้องพักอยู่หรอ ?

สงสัยคงจะเป็นเด็กปีหนึ่งหน้าใหม่สินะ ?

ริงโกะยืดตัวยืนตรง เปลี่ยนมายืนอยู่ในท่าเท้าสะเอว เดินไปหยุดอยู่ที่ด้านหลังของสาวน้อย

“ นี่เธอน่ะ รู้มั้ยว่าทางไปหอพักน่ะไม่ได้ไปทางนี้นะยะ ”
“ ดูๆแล้วเธอคงจะเป็นเด็กปีหนึ่งที่พึ่งมาปีนี้ล่ะสิ ? ”

“ เธอน่ะชื่ออะไร รู้มั้ยว่าตัวเองพักอยู่ห้องไหน ? ” ริงโกะเปลี่ยนมายืนในท่ากอดอก ท่าทางเหมือนจะมาหาเรื่องแต่จริงๆแค่จะช่วย

หลังจากที่เธอนำสัมภาระทั้งหมดไปเก็บที่หอเป็นอันที่เรียบร้อยแล้ว แต่รู้สึกว่าเหมือนเธอจะทำบางอย่างตกเอาไว้ตรงทางเดิน

กิ๊ป...กิ๊ปอยู่ไหนนะ

“ ถ้าจำไม่ผิดต้องอยู่แถวนี้สิ ... ” สีหน้าเธอดูกังวลขึ้นมาเล็กน้อย แต่ทันใดนั้นเองระหว่างที่เธอกำลังก้มหน้าก้มตาหาของสำคัญอยู่ พอเวยขึ้นก็พบกับสาวน้อยร่างบางคนหนึ่ง

เหมือนตุ๊กตาเลย... ?
พร้อมกับหูที่ยกตั้งขึ้น ราวกับได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายกำลังพึมพำ
+

หลังจากที่เธอนำสัมภาระทั้งหมดย้ายเข้าห้องพักแล้ว ตัวเธอที่ลงไปชั้นล่างและว่าจะขึ้นไปชั้นบนก็บังเอิญพบเข้ากับหนึ่งในรุ่นพี่สภานักเรียนที่เธอรู้สึกเคารพนับถือกำลังลำบาก—

หูของเธอยกตั้งขึ้นทันทีที่เห็นอีกฝ่ายก้าวขาขึ้นแต่ก็ชะงักไปเพราะความเจ็บ มิหนำซ้ำยังมีผ้าก๊อดพันขาเอาไว้ จะให้เธอเมินเฉยกับเรื่องแบบนี้ได้ยังไง ริงโกะเข้าไปช่วยพยุงพร้อมกับมืออีกข้างที่เข้าไปคว้าสัมภาระเอาไว้

“ ให้ฉันช่วยนะคะ รุ่นพี่ ”

(แวะมาบวกไว้ค่ะ!)

“ ส่วนหล่อนเถอะ มีเรื่องที่ต้องทำไม่ใช่รึไง ? ” ริงโกะกล่าวพร้อมกับกวาดสายตามองอีกฝ่ายตั้งแต่หัวจรดเท้าอีกครั้ง เห็นสวมชุดวอร์มท่าทางกระฉับกระเฉง คิดว่ายังไงก็คงมีเรื่องที่ต้องทำต่อล่ะสิ

“ ถ้ามีเรื่องที่ต้องสะสางก็ไปทำให้มันจบๆไปสิยะ ”

“ ฮึ๊ ! ” ริงโกะเชิ่ดหน้าขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะพูดขึ้นอีกครั้ง
“ คงจะเก่งกว่านี้ถ้าช่วยฉันยกของ... ” หูของเธอยกตั้งขึ้น แต่ไม่นานก็ลู่ลง ราวกับว่าเธอตระหนักได้ถึงบางสิ่ง—

‘ ถ้าให้ยัยนี่ถือมีหวังเบ๊อะบ๊ะจนเกิดเรื่องแน่... ’ เธอคิดในใจก่อนจะเผยสายตาที่มองขวางใส่แบบสุดๆ

“ ไม่ต้องย่ะ ฉันถือเองได้ ” ยกสัมภาระขึ้นแบกที่บ่าด้วยมือเดียวเหมือนถือถุงช็อปปิ้ง
“ ของแค่นี้มันไม่คณามือฉันหรอกย่ะ ”
+

เธอกล่าวจบก็ออกแรงดันอกอีกฝ่ายในแรงที่อาจจะทำให้ยืนโงนเงนได้ ก่อนจะสะบัดทวิลเทลของตัวเองไปไว้ด้านหลัง มิหนำซ้ำยังสะบัดหางใส่เป็นการหยามหรือเป็นสัญญาณว่าไม่ควรเข้ามาใกล้

หันหลังไปหยิบสัมภาระของตัวเอง ปากก็บ่นพึมพำ แต่ถึงยังไงอีกฝ่ายก็คงได้ยิน แต่เรื่องนั้นสำคัญตรงไหน

“ จิ๊ ทำไมฉันต้องมาอยู่กับยัยนี่ด้วยนะ ? ! ” กระทืบเท้าแสดงความไม่พอใจออกมาเบาๆ