สการ์เล็ตหัวเราะร่า ยกมือขึ้นโบกตอบเต็มแรงจนผมแกว่งตามแรงหัวเราะ

“ได้เลยดรีม~ พี่จะรอชิมของฝากสุดลับจากฮอกไกโดนะ!”

เธอรับกระเป๋ากลับมาพร้อมยกนิ้วโป้งให้รุ่นน้อง

“ละก็ยินดีต้อนรับสู่หอพัก~”

เธอส่งยิ้มกว้าง แววตาเป็นประกายอย่างคนที่ตั้งใจจะทำจริง ก่อนจะฮัมเพลงจังหวะสนุกเบาๆ ตามหลังเสียงประตูห้องตน

สการ์เล็ตหัวเราะในลำคอเบาๆ ขณะเดินถึงชั้น4

“ถ้าอยากรู้ว่าต้องไล่ตามอะไร...”
สการ์เล็ตพูดต่อพร้อมหันมายิ้มกว้าง

“ก็ลองเริ่มจากวิ่งตามเสียงลมดูสิ—มันจะพาเธอไปถึงสิ่งที่เธอไม่คิดว่าจะเจอเลยล่ะ~”

เธอหัวเราะเบาๆ แล้วชี้ไปทาเดิน

“นั่นไง! U412 ของดรีมอยู่ตรงนั้นเอง ส่วนของพี่อยู่อีกนิดเดียว เดี๋ยวพี่ไปวางของก่อนแล้วจะกลับมาหา พร้อมของฝากจากโทยามะ…โอเคไหม?”

สการ์เล็ตหัวเราะเบาๆ ขณะเดินขึ้นบันไดไปพร้อมกัน

“ฮะๆ พี่เข้าใจเลย~”

“แต่เชื่อพี่สิ ถ้าอยู่ไปสักพัก ดรีมจะรู้เลยว่าที่นี่ไม่ได้แค่สนุกนะ…แต่มันมีเรื่องให้วิ่งตามเต็มไปหมดเลย!”

“หมายถึงทั้งการแข่ง ทั้งเพื่อนใหม่ ทั้งชีวิตประจำวันเลยล่ะ~ ไม่มีวันไหนที่พี่เบื่อเลย!”

“แล้วดรีมล่ะ คาดหวังอะไรกับชีวิตในหอนี้บ้าง? อยากได้แบบสงบๆ หรืออยากให้ทุกวันเหมือนเทศกาลดี?”

สการ์เล็ตหัวเราะเบาๆ เห็นทาปิโอก้าดีใจขนาดนั้นก็รู้สึกอบอุ่นในใจอย่างประหลาด

“ฮ่าๆ ถ้าชอบก็ดีแล้วล่ะ~ ”

ก่อนเก็บของในมือให้เรียบร้อย ก่อนจะเปิดประตูห้อง พลางหันมายิ้มกว้างให้

“วันนี้ขอบใจที่เดินมาด้วยกันนะ ทาปิโอก้า!”

แล้วก็ยกมือขึ้นโบกเบาๆ แบบเป็นมิตร

“ไว้เจอกันอีกนะ~ ถ้ามีคาเฟ่ใหม่ ๆ หรือขนมอร่อย ๆ อย่าลืมชวนพี่ด้วยล่ะ!”

“โอ้~ ฟังดูท้าทายดีนะ!”
เธอยิ้มก่อนจะยกมือขึ้นเท้าเอว

“งั้นพี่ก็จะไม่ยอมแพ้ เพราะพี่ก็มีของฝากจากโทยามะอยู่เหมือนกัน~ แต่จะให้ตอนถึงห้องนะ ถือว่าเป็นรางวัลที่เราแบกของมาด้วยกันจนถึงนี่!”

สการ์เล็ตหัวเราะเสียงใส เดินนำไปพร้อมรอยยิ้มสดใสเต็มหน้า
“ไปกันเถอะดรีม~ พี่อยากรู้แล้วสิว่าของฝากลับสุดยอดของเธอจะเด็ดแค่ไหน!”

“อ้าว~ ชั้นเดียวกันจริงด้วยเหรอ! เยี่ยมเลย แบบนี้พี่จะได้มีเพื่อนบ้านน่ารักๆ อยู่ใกล้ๆ แล้วสิ~”

“พี่อยู่ถัดไปแค่สี่ห้องเองนะ ถ้าหายไปไหนก็แวะมาหาได้เลย!”

จากนั้นก็เอนตัวเข้ามาเล็กน้อย กระซิบอย่างล้อเล่น

“ว่าแต่ ของฝากนั่น…ใช่ของกินรึเปล่านะ? พี่เตือนก่อนเลย พี่แพ้ของอร่อยน่ะ~”

ระหว่างเดินถึงโถงกลาง เธอก็เหลือบมองบอร์ดประกาศที่เริ่มเห็นอยู่ข้างหน้า
“พี่จำได้ว่าตอนปีหนึ่งพี่ก็ตื่นเต้นเหมือนดรีมเลยแหละ~ ยืนหาชื่อตัวเองอยู่ตั้งนาน กลัวได้ห้องติดกับคนแปลกๆ แต่สุดท้ายก็กลายเป็นเพื่อนกันหมดทุกคนเลยนะ”

เธอไล่ตาไปจนเจอชื่อตัวเอง
“อ้ะเจอแล้ว ห้อง U416~”

ก่อนทำเสียงแหย่แบบขี้เล่น
“ว่าแต่ ของฝากที่ว่านั่น…มีอะไรพิเศษหรือเปล่านะ~ หรือดรีมกำลังจะติดสินบนรุ่นพี่คนนี้กันน้า?”

“อื้มม~ แค่ฟังก็รู้สึกเหมือนกลิ่นหญ้าลอยมาเลย~”

“พี่เองก็ชอบลมฤดูใบไม้ผลิเหมือนกัน มันทำให้รู้สึกว่าโลกเริ่มต้นใหม่ได้ทุกวันเลยล่ะ~”

เธอพูดพลางหันไปมองข้างหน้า เห็นอาคารหอพักที่เริ่มใกล้เข้ามาในสายตา

“ว่าแต่ดรีมไม่รู้ห้องตัวเองใช่มะ เดี๋ยวพี่พาไปดูบอร์ดประกาศพร้อมกันดีกว่า”
สการ์เล็ตชี้ไปข้างหน้า พลางพูดต่ออย่างอารมณ์ดี

“บางทีเราอาจจะได้อยู่ชั้นเดียวกันก็ได้~ ถ้าโชคเข้าข้างนะ ฮ่าๆๆ!”

“ฮ่าๆๆ นั่นแหละ! พี่ชอบคำนี้เลย~ ลื่นปรื๊ดนี่มันอธิบายได้หมดทั้งฤดูหนาวของโทยามะเลยนะ!”

เธอยกมือทำท่าทางประกอบ เหมือนจำภาพตัวเองที่เคยลื่นหงายหลัง

“โทยามะมีเส้นทางริมฝั่งที่หิมะโปรยลงมาทับทรายบางๆ พอดี เหมือนโลกสองฤดูซ้อนกันเลยน่ะ~ เวลาวิ่งแล้วจะรู้สึกเหมือนเท้ากำลังเหยียบคลื่นเย็นๆ อยู่ตลอดเวลา”

เธอพูดด้วยแววตาเปล่งประกาย

“แล้วดรีมล่ะ ชอบวิ่งสนามแบบไหนที่สุด?"

พอทั้งคู่เดินถึงชั้นสี่ เธอก็หยุดพัก ก่อนจะวางกระเป๋าลงหน้าห้องแล้วเปิดกระเป๋าอีกใบหนึ่งที่สะพายอยู่ด้านหลัง

“ไหนๆ ก็พูดถึงขนมกันมาตลอดทาง—”

เธอก้มมองแล้วขุดออกมาห่อหนึ่ง สีหน้าเต็มไปด้วยความภูมิใจเหมือนกำลังโชว์สมบัติ

“นี่!คุ้กกี้เนยจากโทยามะ กล่องสุดท้ายที่ติดมาด้วยเลย”

เธอหัวเราะเบาๆ ก่อนจะยื่นให้

“ถือว่าเป็นของต้อนรับเข้าหอจากรุ่นพี่ละกัน~ กินคู่กับช็อกโกแลตเมื่อกี้คงเข้ากันดีเลย”

“พี่มาจากโทยามะน่ะ เมืองที่มีทั้งภูเขา ทั้งทะเล แล้วก็หิมะสุดลูกหูลูกตาเลย~ ตอนเด็กๆ พี่ชอบวิ่งเล่นบนทางหิมะที่ลื่นสุดๆ จนแม่ต้องคอยตะโกนตาม ฮ่าๆๆ”

เธอหัวเราะเสียงใส แววตาเต็มไปด้วยความทรงจำดีๆ

“บางทีนั่นอาจเป็นที่มาของนิสัยบ้าพลังแบบนี้ก็ได้ล่ะมั้ง พอเจอเส้นทางไหนลื่นๆ หรือยากๆ พี่จะรู้สึกอยากลองวิ่งดูทุกทีเลย”

สการ์เล็ตหันมายิ้มกว้างให้ดรีมอีกครั้ง

“แล้วดรีมล่ะ มาจากที่ไหนเอ่ย?"

ใช้เวลาไม่นานก็มาหน้าห้อง U416

"ถึงแล้ว~ ห้องพี่เอง!"

เธอวางสัมภาระลงกับพื้นข้างๆ ก่อนจะล้วงเข้าไปในกระเป๋าใบเล็กที่ถือ

"จริงสิ พี่มีของฝากเล็กๆ น้อยๆ จากโทยามะด้วยนะ"

เธอยื่นห่อเล็กๆ ที่ห่อด้วยกระดาษลายดอกไม้เรียบง่ายส่งให้

"มันเป็นขนมมันหวานญี่ปุ่นน่ะ—ที่บ้านพี่เขาฝากมา พี่คิดว่าถ้าได้แบ่งให้เพื่อนใหม่คงอร่อยกว่ากินคนเดียว"

เธอยิ้มกว้าง รอยยิ้มเต็มไปด้วยความเป็นกันเอง

“ถ้าคำทำนายบอกว่ามีเรื่องไม่ดี แต่ดันได้มาเจอเพื่อนใหม่ที่สดใสขนาดนี้ พี่ว่าก็กลายเป็นเรื่องดีไปแล้วล่ะ~ เรื่องซวยอะไรเดี๋ยวมันก็แพ้รอยยิ้มเรานี่แหละ!”

เธอแกว่งกระเป๋าอย่างคล่องแคล่ว

“ของฝากทั้งนั้นแหละ~ อยากช่วยก็ได้…แต่อย่าหาว่าพี่ใจร้ายที่ให้รุ่นน้องปีหนึ่งหอบของล่ะ ฮ่าๆ!”

เธอยื่นกระเป๋าใบเล็กแล้วโน้มตัวลงเล็กน้อย

“ว่าแต่…ปกติดรีมเชื่อคำทำนายตลอดเลยเหรอ? หรือวันนี้แค่ลองเล่นๆ?”

เธอหัวเราะดัง

“พี่สการ์เล็ตนะ ปี 3 ของหอพักนี้~ เธอชื่อดรีมเหรอ? น่ารักจังเลย! ได้สิ…งั้นเรามาเดินไปด้วยกันดีกว่า จะได้ช่วยกันลากของด้วย ฮึบๆ!”
เธอขยับกระเป๋าขึ้นอีกครั้ง แล้วยิ้มสดใสชวนให้สบายใจ

“แล้วคำทำนายมันบอกว่าเจอใครแบบนี้เหรอ หรือแค่บอกให้มาเจอเพื่อนใหม่แบบพี่ล่ะ~? ฮ่าๆ”

“ฮ่าๆๆ~ ได้เลยอิจิโกะ!”
สการ์เล็ตหัวเราะเสียงสดใส พลางยกมือขึ้นโบกตอบแรงพอๆ กัน

เธอยิ้มกว้าง มองตามร่างเล็กที่วิ่งหายไปทางปลายโถงชั้นสอง กระโปรงสะบัดพลิ้วเหมือนแถบธงเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยพลัง

“เด็กคนนี้นี่…พลังดีไม่มีตกเลยแฮะ~”

สการ์เล็ตหัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนขยับกระเป๋าเป้บนบ่าอีกข้าง เตรียมเดินต่อขึ้นชั้นสี่

[ปิดรูท]

"กลิ่นองุ่นกับฟาร์มนี่ฟังแล้วอยากไปลองสูดลมสักที⁓"
ก่อนจะหันมายิ้มให้

"พี่ว่ามันยอดเยี่ยมเลยที่เธอกล้าตามหาฝันใหม่น่ะ การได้ออกจากกรอบเก่าๆ นี่แหละคือการผจญภัยที่แท้จริง!"

พูดไปก็ก้าวเท้าไปยังทางขึ้นอาคารพลาง

“พาเฟ่ต์…ชานมไข่มุก…ตามหาคาเฟ่ใหม่ๆ ฟังดูเป็นนักผจญภัยสายหวานเลยล่ะเนี่ย~”

เธอชะเง้อมองทาปิโอก้าแล้วหัวเราะเบา ๆ

“ว่าแต่ถ้าเจอคาเฟ่เด็ดๆ ไปลองกันดีกว่า แบบลองชิมทุกอย่างแล้วแชร์กัน ฮ่าๆ พี่ก็ชอบลองของใหม่ๆ เหมือนกันนา”

เมื่อถึงบันไดก็ค่อยเดินนำขึ้นพลางยิ้มเหมือนกำลังวางแผนอะไรต่อ

“เอาเถอะ พอถึงห้องแล้วพี่วางของให้เรียบร้อย แล้วให้เลือกขนมซักอย่างไปก่อนละกัน⁓”

“เหะๆ ของโปรดเข้ากับชื่อสุดๆ~”
เธอยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ขณะไล่สายตาหาจนเจอชื่อตัวเอง

"U416- ชั้นสี่เลยสิน้า⁓"

พอได้ที่แล้วก็มองไปทางบันไดต่อ

“พี่ก็ชอบเหมือนกันนะ โดยเฉพาะตอนอากาศร้อนๆ สดชื่นพอๆกับพาเฟต์ผลไม้เลยล่ะ⁓"

พออีกฝ่ายพูดของหวานที่ชอบแล้วตัวเองก็พลอยอยากไปด้วยแฮะ

“ว่าแต่ชอบทำอะไรเวลาว่างล่ะ? อ่านหนังสือ เล่นเกม หรือออกไปสำรวจอะไรใหม่ๆ แบบพี่⁓?"

“เรื่องแนะนำน่ะเหรอ… อย่างแรกเลยก็คือ—หอพักนี้ทางเดินมันเยอะ ลองจำเส้นทางหลักไว้ก่อนนะ อย่างห้องไปโรงอาหาร หรือไปสนามฝึก พวกนี้สำคัญมากๆ”

สการ์เล็ตนับนิ้วไป ขณะเดินขึ้นบันได

“สอง!ออกไปเดินเล่นเยอะๆ เจอเพื่อนใหม่ๆ จะได้ไม่เหงา และ…สาม!”

เธอชูนิ้วโป้งให้ ยิ้มกว้าง

“อย่ากลัวที่จะลองอะไรใหม่ๆ! โรงเรียนมีอะไรให้ค้นหาเยอะเลย พี่เองยังชอบเดินลัดจนเพื่อนปวดหัว หุๆ!”

สการ์เล็ตหัวเราะดัง จนมีคนแถวนั้นหันมามองเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้แคร์

“ถูกต้องแล้ว เพราะงั้นไงล่ะ การผจญภัยถึงจะสนุก! ถ้ารู้ล่วงหน้าทุกอย่าง มันไม่ตื่นเต้นเลยน้า~”

เมื่อรู้ห้องแล้วก็เดินหน้าต่อ

“แล้วที่บอกว่าวันนี้จะลองให้พี่นำทางเนี่ย… อย่ามาเสียใจทีหลังล่ะ เฮลิออสอาจต้องวิ่งตามไม่ทันก็ได้ ฮ่าๆ”

“แต่พูดถึงวิ่งแล้ว— เฮลิออสชอบระยะไหนล่ะ? สั้นๆ ที่พุ่งเต็มสปีด หรือยาวๆ ทดสอบความอึดเอ่ย?”

"งั้นก็ดีเลย~ ไว้พี่จะชวนไปเดินสำรวจรอบๆ แถบนี้กัน! ถ้าได้กลิ่นหญ้าอย่างที่เธอชอบล่ะก็ น่าจะเพลินสุดๆ เลยนะ"

เธอหัวเราะน้อยๆ พลางหาชื่อตน

"ทุ่งหญ้าสเตปป์เหรอ~ ฟังแล้วก็อยากไปบ้างเหมือนกัน…ที่โปร่งๆ เวลาวิ่งลมมันจะตีหน้า รู้สึกเหมือนได้บินเลย!"

เมื่อเจอชื่นตนแล้วก็หันมายิ้มให้เตรียมเดินต่อ

"ว่าแต่ แกรซดอร์มาจากที่ไหนล่ะ? ก่อนจะมาอยู่ญี่ปุ่นนี่—มีที่ๆ คิดถึงบ้างรึเปล่า?"

“หึหึ~ ฟังน้องพูดแบบนี้ รุ่นพี่มั่นใจเลยว่าแกงกะหรี่สตรอว์เบอร์รีของอิจิโกะต้องอร่อยไม่แพ้ใครแน่นอน! คราวหน้าต้องมีการพิสูจน์แล้วล่ะนะ~”

แล้วเธอปรายตาหาชื่อของตัวเอง

“U416 อยู่ชั้นสี่…ได้ซ้อมกล้ามขาก่อนนอนทุกวันเลย~ถ้าอยากมาเล่นห้องรุ่นพี่เมื่อไหร่ ก็มาได้เลยนะ~”

ก่อนชะโงกหน้าไปดูน้องปีหนึ่ง เตรียมขึ้นข้างบนต่อ

“ว่าแต่อิจิโกะคิดยังไงกับหอพักบ้าง? ตื่นเต้นอยู่ใช่ไหมล่ะ~”

ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงบอร์ดประกาศชื่อ
สการ์เล็ตไล่สายตา พลางรับคำตอบกลับมา

“ฟุคุโอกะมาไกลเหมือนกันนะ~ ส่วนพี่มาจากโทยามะเลยต้องอยู่หอเหมือนกัน~”

เธอหัวเราะเบาๆ แล้วชำเลืองมองรุ่นน้อง

“แต่จริงๆ นะ อยู่หอนี่มันก็สนุกไปอีกแบบ ได้เจอคนใหม่ๆ อาจจะเจอเพื่อนดีๆ หรือพวกบ้าๆ บ๊องๆ ก็ได้~”

“ว่าแต่ทาปิโอก้าชอบอะไรเป็นพิเศษมั้ย? แบบงานอดิเรก หรือของที่ขาดไม่ได้เวลาอยู่หอ?”

"โห~ ฟังดูหลากหลายดีนะ! ครบทุกโหมดเลยนี่นา"

เธอหัวเราะเบาๆ เสียงสดใส ก่อนจะเอียงศีรษะเล็กน้อย

"นอนเล่นบนหญ้าพี่ก็ชอบนะ เฉพาะตอนลมเย็นไปนี่ฟีลเหมือนโลกมันกว้างขึ้นเลยล่ะ"

ไม่ทันไรก็มาถึงบอร์ดประกาศชื่อแล้ว สการ์เล็ตกวาดตามองแล้วถามต่อ

"ว่าแต่ ช็อปปิ้งนี่ แกรซดอร์มีร้านโปรดบ้างหรือยัง? ถ้ายังล่ะก็ ไว้เราไปเดินด้วยกันก็ได้นะ~ พี่ชอบไปเที่ยวอยู่แล้วล่ะ"