“เพราะงั้น ขอตัวก่อน!!” เธอโค้งขอบคุณเป็นรอบที่สี่ และในทันทีก็พุ่งตัวออกไปพร้อมของด้วยความเร็ว…เร็วกว่าตอนซ้อมวิ่งเสียอีก

เธอจากไปโดยไม่ได้ทำความรู้จักอีกฝ่ายเสียด้วยซ้ำ

‘ขอโทษค่าาา—-!‘

(รีแอคแล้วปิดได้เลยนะคะ 🥺)

“ถ้าเอาไปต่อในสตรีม-

…“ เธอเหมือนจะหลุดปากอะไรออกมา

”อะฮ่าๆ..เอาไปให้คุณพ่อน่าจะดีน้า“ เธอลูบหลังหัวอย่างเลิ่กลั่ก

ทำไงได้เธอเองชอบต่อโมเดลเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว การได้ยินอะไรแบบนั่นก็เลยทำให้ตื่นตัวอย่างช่วยไม่ได้

ท่าจะปกปิดอาการไม่ไหว ตัวเธอเริ่มลนอีกครั้ง เธออยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว!

เธอจึง..

”ยังไงก็ขอบคุณนะ!“ คำขอบคุณถูกพูดเป็นครั้งที่สาม

(+)

พอได้ยินแบบนั้นก็โล่งอกโล่งใจ จากที่เกรงๆ อยู่ก็ผ่อนลง

“ขอบคุณนะ..” เธอกระซิบออกมาเบาๆ ก่อนจะหันไปเจอกล่องอีกใบที่ยื่นมาพร้อมกับทรงสูง

“ช็อกโกแลต..เยอะแยะเลย” เธอกลืนน้ำลาย
นี่มันคุ้มเป็นบ้า แจกของแบบนี้แสดงว่าลูกคุณหนูของจริงสินะ..เอาเถอะ เธอเองก็ไม่ห่างจากคำคำนั้นมากหรอก
.
เธอขอบคุณอีกครั้ง

”นั่นน่าสนใจ..“ เธอหูตั้งให้กับคำเสนอแนะของอีกฝ่าย

(+)

เทพีแห่งชัยชนะ..อะไรกันน่ะ

เธอไม่พูดพร่ำเพื่อมือล้วงลงที่กล่องสุ่มรางวัล

'ถ้าได้ของอร่อยก็คงดีนะ...'

แต่แล้วพอหยิบออกมาเธอก็ทำหน้าประหลาดใจ

'ว..วอดก้า???'

"อ..อ..ไอ่นี่ โอเคแน่ใช่ไหม?"

เธอยื่นใบรางวัลให้อีกฝ่ายด้วยความกังวล ของแบบนี้ให้มาอยู่ที่มือเด็กมัธยมปลายมันจะดีหรอ....

ใจหนึ่งก็เกรงกลัว อีกใจก็รู้สึกว่าเท่ไม่ใช่น้อยหากมีของแบบนี้มาตั้งโชว์(?)

เธอค่อยๆ เอามือที่ชูลง ตาค่อยๆ เปิดมองคนตรงหน้า

'ไม่ใช่คนไถ่เงิน..' ความคิดเข้ามาในหัวอย่างไม่ตั้งใจ

"ม..ไม่เป็นไรค่ะ"

"เอ๋ๆๆ.." เธอที่กล้าๆ กลัวๆ ไม่สามารถตัดสินใจได้สักที ก็ถูกตัดบทเมื่ออีกฝ่ายเข้ามาถามตรงๆ

แบบนี้ก็ปฏิเสธไม่ได้น่ะสิ...

มือค่อยๆ ยื่นไปวางบนมืออีกฝ่ายด้วยความลังเล
ไม่รู้ทำไปทำไม แต่ตามปกติแล้ว คนยื่นมือให้มันก็ต้องรับไม่ใช่หรอ!

"ขอความกรุณาด้วย..ค่ะ?"

เธอที่กำลังคิดกังวลใจอยู่นั้น ก็เหลือบไปเห็นหมาดคุณหนูพังต่อหน้าต่อตา ตัวลอยข้ามโต๊ะอย่างง่ายดายลงมาอยู่ที่หน้าเธออย่างไม่ทันตั้งตัว

"เหว่อ!?" เธอยกมือสองข้างชูขึ้นสูง ราวกับโดนอาวุธปืนจ่อให้ยอมแพ

'เอ๋-!? อะไรๆๆๆ อะไรกันเนี่ย'

เธอกระวนกระวาย หลับตาปริปสติหลุดลอย ฟังคำถามอีกฝ่ายไม่รู้เรื่อง

'เอ๋!?~ ไอ้นั่นไม่เสี่ยงไปหน่อยหรอ...'

'โอ้...น่ากลัวแต่ก็น่าอร่อย..'

'ไม่กินกาแฟ เพราะงั้นขอผ่าน'

เธอเพียงแต่คิดพึมพำอยู่ในใจ แต่ก็ไม่มีความกล้าที่จะเข้าไปลองด้วยตัวเองสักที

ถึงจะไม่ได้อยู่ใกล้มาก แต่เธอก็ยืนหัวโด๋อย่างน่าสงสัยมาสักพักแล้ว

คืนเป็นแบบนี้ ได้ยืนค้างอย่างไม่กล้าแบบนี้ทั้งวันแน่

เธอเดินเข้าใกล้บูธด้วยความสงสัย แต่ก็ไม่ใกล้เกินไปที่จะถูกคิดว่าอยากจะเข้าไปสุ่ม

เธอสังเกตคนแล้วคนเล่าที่เข้ามาหยิบคว้าของรางวัลก็ได้แต่ประหลาดใจ

ของแต่ละชิ้นไม่ใช่อะไรที่จะหาได้ในที่แบบนี้เลย

แต่..หลายๆ อยากนั้นเหมือนเธอก็รู้จักมาบ้างผ่านอินเตอร์เน็ต

'อะ...ไอ้นั่น..ได้ข่าวว่ากลิ่นแย่สุดๆ เลยนี่นา'

(+)

ถึงจะขนานนามตัวเองว่าไม่เข้าสังคม ไม่สุงสิง แต่ความเป็นห่วงเป็นใยคนแปลกหน้าของเธอนั้นมีมาก จึงอดรู้สึกคล้อยตามสภาพแวดล้อมอย่างช่วยไม่ได้

"เป้าหมายของเรา?"

เรื่องนั้นมันก็แน่นอนอยู่แล้วว่าการได้เป็นที่ 1 แต่นั่นมันก็แค่ความฝันทั่วๆ ไปที่เหมือนถูกปลูกฝั่งมาตามสัญชาตญาณ

แต่ถ้าหากคิดให้ลึกกว่านั้น

"...นั่น..สินะ สำหรับเรา"

"คงเป็นการ เอาชนะตัวเอง ล่ะมั้งนะ" เธอยิ้มเกลื่อนๆ

สภานักเรียน!?

นี่มันแย่สุดๆ ไปเลยไม่ใช่หรอ
ถ้าโดนรู้ว่าเป็นคนไม่เอาไหนจะโดนไล่ออกไหม ความคิดไม่จำเป็นโผล่เข้ามาในหัวเธอ

"อะ..ฮ่าๆ.. สภานักเรียน สุดยอด.." จะไปแข่อะไรที่ไหนน่ะเธอไม่รู้หรอกนะ สิ่งที่เธอกลัวน่ะ ไม่ใช่คนที่วิ่งเร็วกว่า แต่เป็นคนที่ใช้ชีวิตเป็นต่างหาก!

ในระกว่างที่กระวนกระวายในใจ อีกฝ่ายก็แสดงสีหน้าเศร้า ซึ่งมันก็ทำให้เธอใจเย็นลงนิดนึง

+

เธอพยามชวนคุยเพื่อเลี่ยงความสงสัย

"ไลบรารี่ซังนี่...เอิ่ม เหมือนเราจะเคยได้ยินชื่อที่ไหน ถ้าจำผิดก็ขอโทษด้วยอะฮ่ะๆ.." เธอพยามจะหาเรื่องถามไปเรื่อย แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าชื่อนั้นเคยได้ยินผ่านๆ จริงๆ

เป็นคนดังหรือเปล่านะ?

ด้วยความที่เธอเป็นพวกไม่เข้าสังคม(ชีวิตจริง) ต่อให้มีคนดังในโรงเรียน ไม่ว่าจะเป็นสาวฮ็อตหรือสภานักเรียนเธอก็จำไม่ได้หรอก

ด้านหลังที่อีกฝ่ายไม่เห็น มีตุ๊กตาตัวเล็กที่พอมองดีๆ มีลักษณะที่คล้ายคลึงกับเธอ แต่ก็ไม่ใช่ซะทีเดียว

ใช่ มันคือกู๊ดส์ของเธอเอง ที่หมายถึงตัวตนในโลกออนไลน์
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นฝีมือใคร พอคิดอย่างงั้นแล้วคนที่ยืนรออยู่นอกห้องก็จาม

ยังไงก็ตามที ต้องรีบจัดการมันโดยด่วน
มือเธอที่ไคว่หลังก็พยายามหาจังหวะเก็บซ่อนมันลงไป ในระหว่างนี้เธอคงต้องทนยืนไปอีกสักพัก

+

"ไลบรารี่ซัง" เธอลองเรียกชื่อให้ติดปาก

"ส่วนเราเรียกว่า เอสเอส ก็ได้..ค..แค่เอส 2 ตัวนะ!" เธอเข้าใจว่าชื่อเธอมันควรเป็น 3 และเพราะแบบนั้นเลยเผลอเอาไปตั้งเป็นชื่อช่องไลฟ์สตรีมไปแล้วน่ะสิ!

ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ตั้งแต่ที่เข้าห้องมา ตัวเธอก็พุ่งพรวดไปยังโต๊ะของตัวเองและยื่นโด่อยู่ตรงนั้น ไม่คิดจะนั่งลงเลยแม้แต่น้อย

'ท..ทำไมมาอยู่ตรงนี้กัน!' เธอตะโกนในใจ

+

"..."

ข้าวของต่างๆ ถูกคืนให้กับอีกฝ่าย ตัวเธอก้าวถอยห่างออกมา มือจับหมวกกดด้วยความเคยชินอีกครั้ง

"..ซากุระ สตรีม เอส..ค..ค่ะ" เธอพยามมองตาอีกฝ่ายตรงๆ แต่ก็เบี่ยงออกไปในไม่ช้า

"ดูเหมือนว่า..พวกเราจะเป็นรูมเมทกันนะ..อะ..ฮ่ะๆ..."

เธอน่ะ ได้เขียนแผนการเริ่มต้นชีวิตใหม่ไว้
หนึ่งในนั้นคือ ห้ามให้รูมเมทรู้ว่าเธอเป็นคนปวกเปียก

เธอตั้งใจจะแอ็คเท่และหลอกรูมเมทไปจนจบการศึกษา

โดยหวังว่าอย่างน้อยในชีวิตเธอก็ต้องมีสักคนที่มองเธอว่าเท่บ้าง เหมือนกับเหล่าแฟนคลับในสตรีมที่ได้เห็นแค่มุมแบบนั้นของเธอและไม่ใช่ตัวจริงของเธอแบบนี้

เธอเงียบและไม่พูดอะไรจนมาถึงประตูหน้าห้อง

กลอนถูกไขออกด้วยกุญแจคู่ที่เป็นของเธอ

+

'ถ..ถึงชั้น 4 แล้ว...เหนื่อย(จิต)'

เธอที่คิดว่าในที่สุดก็รอดแล้ว กลับเจอข่าวที่ทำให้ร่างกายต้องหยุดชะงัก

หน้าหันไปหาคนที่ตามอยู่ข้างหลังราวกับต้องการคำตอบอะไรสักอย่าง ปากยังไม่ทันได้เอ่ยใดๆ ก็ได้รับคำตอบเป็นการผยักหน้าเล็กน้อยพร้อมกับสายตาที่เบี่ยงออกไป ราวกับว่ารู้ทุกอย่างตั้งแต่แรก

สายตาเธอที่มองไปข้างหน้าดูล่องลอยกับน้ำตาที่พร้อมจะออกมาได้ทุกเมื่อ

'จบแล้ว...ชีวิตของเรา'

+

"อ..อืม" เธอขานรับเรียบๆ
ตามปกติแล้วเธอก็ไม่ได้เป็นคนพูดสุภาพมากอะไรอยู่แล้ว แต่ก็ไม่ได้หยาบหรือเสียมารยาทใดๆ
พอเห็นเป็นรุ่นพี่ก็ไม่ได้คิดจะปรับเลี่ยนวิธีพูด..เพราะสุดท้ายแล้วเธอก็เหมือนกับคนเรียนซ้ำชั้น ต่อให้เป็นปี 3 อายุคงไม่ห่างกันเท่าไหร่

"..ม..ไม่ต้องเกรงใจ! เรายินดี"

"คนอย่างเรา...ไม่ต้องขอบคุณก็ได้..." เธอพูดด้วยเสียงกระซิบ ไม่อยากให้ได้ยิน สีหน้าแอบเศร้าเล็กน้อย

+

สาวใช้ที่เดินตามห่างๆ ข้างหลังก็แอบถอนหายใจ

เธอยังคงคิดอะไรวนอยู่ในใจเช่นเคย

'ไอ่นั่นไง...เดี๋ยวถึงข้างบนคงจะมีอะไรให้คุยเองนั่นแหละ อยู่ชั้นเดียวกันหนิ ไม่ก็อยู่ห้องเดียวกันฮ่าๆ...ว่าไปนั้น'

'เรื่องบังเอิญแบบนั้นคงไม่มีหรอก'

เธอตัดสินใจที่จะไม่ชวนคุยใดๆ

(ไม่เป็นไรค่ะ ทางนี้ก็ช้า ขออภัย)

"น..แน่นอนค่ะ"
.
ระหว่างที่เดินขึ้นบันไดเธอก็ได้แต่ทำท่าเหมือนจะพูดอะไรออกมา

'ต้องชวนคุยสิ..แต่ว่าเรา..ไม่ไหว'
ระยะเวลาก่อนจะขึ้นไปถึงชั้น 4 เรียกว่ามีอยู่บ้าง การจะไม่พูดอะไรเลยมันก็ออกจะอึดอัดไปหน่อย แต่กลับกัน การไม่พูดอะไรเลยก็ดีสำหรับเธอ

'หึย ไม่สิ ตอนนี้ต้องโฟกัสกับการเดินก่อน' เธอพยามจะหนีความจริง

+

เธอเดินกลับมาอยู่กับคนตรงหน้าที่เกาะราวบันได
ไม้ค้ำของอีกฝ่ายถูกนำไปฝากไว้กับคนที่แอบมองอยู่ห่างๆ

มือขยุกขยิบไปมาด้วยความเลิ่กลั่ก

เธอสูดหายใจลึกก่อนยื่นแขนออกอย่างกระฉับกระเฉง

"ช่วยใช้เราเป็นไม้เท้าเถอะ!!"

แปล เดี๋ยวเธอจะช่วยพยุงขึ้นไปเอง ช่วยคว้าแขนเธอไว้ด้วย ขอความกรุณา

ถึงจะพูดว่าจะช่วยก็เถอะ...แต่จะช่วยยังไงล่ะทีนี้
คนปวกเปียกแบบเธอคงไม่มีแรงที่ไหนไปยกอีกฝ่ายได้หรอก ถึงต่อให้ทำงั้นได้ ความซุ่มซ่ามของเธอต้องทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ

แต่แล้วเธอก็นึกออก

ขาก้าวไปอย่างช้าๆ ค่อยหยิบไม้ค้ำออกจากตัวอีกฝ่าย และเดินเป็นจังหวะไปหาคนใช้ที่อยู่ห่าง

ทุกอย่างมันเกิดขึ้นอย่างเชื่องช้าและมีแต่ความเงียบ
+